Ο πατριός μου

Ο γάμος των ονείρων της...

Όλες οι νύφες είναι όμορφες στον γάμο τους, σωστά;
Τότε γιατί η μαμά μου δεν φαντάζει καθόλου όμορφη στα μάτια μου; 
Γιατί εξακολουθεί να έχει αυτή την ξινισμένη φάτσα;
Γιατί νιώθω πως τίποτα δεν έχει αλλάξει πάνω της;
Και γιατί κανένας δεν έκανε ούτε ένα θετικό σχόλιο;

Στους γάμους επικρατεί ένα χαρούμενο κλίμα... Ή μήπως κάνω λάθος;
Οι καλεσμένοι είναι σοβαροί και κάτι σιγομουρμουρίζουν συνέχεια.
Οι συγγενείς φαίνονται πολύ δυσαρεστημένοι.
Το αφεντικό της μαμάς, το οποίο θα τους παντρέψει, μάλλον θα προτιμούσε να μην βρίσκεται καν εδώ.
Η μαμά φαίνεται ξεκάθαρα πως παντρεύεται καθαρά μονάχα από εγωισμό....
Κι εγώ.... Κι εγώ δεν θα μπορούσα να μαι πιο δυστυχισμένη....
Καλά, μην παίρνεις κι όρκο....
Περίεργο..... Τι είναι αυτή η παράξενη διαίσθηση που έχω; Πως κάτι κακό θα συμβεί; 
Κοίτα το αφεντικό της μαμάς σου... Πώς την κοιτάζει....
Ώστε με αυτόν απατάει τον Άντριου;
Πιθανόν.... Κοίταξέ τον.... Δεν σου φαίνεται.... Ύποπτος; 
Ύ.... Ύ...ποπτος; 
Έλα τώρα! Τι θα μπορούσε να συμβεί.....  Εκτός από το να πάνε όλα στράφι;
Μόλις το είπες.....
ΟΚ, είναι ένας γάμος αποτυχία, αυτό το ξέρουμε ήδη.... Όμως..... Κάτι μου λέει συνέχεια πως κάτι κακό θα συμβεί και φοβάμαι.... Φοβάμαι πολύ..... Μπαμπά.... Μακάρι να ήσουν εδώ κι όχι στην φυλακή.... Μα τι λέω; Άμα ήσουν εδώ θα γινόταν.... Χαμός.... Ευτυχώς θα αποφυλακιστείς... Αύριο... ή μήπως μεθαύριο.... Πφ, δεν ξέρω, δεν νιώθω έτοιμη γι' αυτό... Κανένας δεν με άφηνε να πάω να τον δω και φοβόμουν.... Πώς θα το αντιμετωπίσω τώρα;
   Οι καλεσμένοι συνεχίζουν να μουρμουρίζουν κάτι. Τους κερνάω γλυκό. Με ευχαριστούν χαμογελαστά. Τους ακούω κάτι να λένε:
-Κοίτα τι καλή κόρη που έχει η Αλεξία!
-Σαν τα κρύα τα νερά!
-Αυτή πιο πολύ ταιριάζει με τον πατριό της, παρά η μαμά της μ'εκείνον....
Σε αυτό το σχόλιο πάγωσα. Έριξα τον δίσκο κάτω. Τα πιατάκια έσπασαν. Γούρλωσα τα μάτια μου σκύβοντας να μαζέψω τα γυαλιά. 

-Συγγνώμη, χίλια συγγνώμη, λέω βιαστικά και κάπως σοκαρισμένη από το σχόλιο.
Επίτηδες το κάνουν;
-Όχι, κοπέλα μου, εμείς συγγνώμη.... Σε αναστατώσαμε....
-Δεν πειράζει.....
-Άσε, θα τα μαζέψω εγώ, πάνε να φέρεις άλλα, ακούω μια βαριά φωνή.

Είναι το αφεντικό της μαμάς. Γνέφω καταφατικά δίχως να τον κοιτάξω, τον αντιπαθώ όσο δεν πάει....
-Πάντως είναι ξεκάθαρο πως αγαπιούνται η Ινόβη και ο Άντριου.....
-Ναι, ναι..... Και ταιριάζουν.... 

-Μακάρι να παντρεύονταν αυτοί....
-Μα είναι πολύ μικρή!!!
-Σίγουρα θα την φρόντιζε.... Είναι πολύτιμη γι'αυτόν...
-Δεν αμφιβάλλω..... Κι εγώ στη θέση του θα την λάτρευα...
-Την λατρεύουμε ήδη...
-Ναι....
   Κάπως έτσι ήταν τα σχόλια που έδιναν κι έπαιρναν. Από τη μια δυσανασχετούσα κάπως , γνωρίζοντας τι θα συμβεί σήμερα.... Ο γάμος τους.... Από την άλλη, χαιρόμουν.... Αισθανόμουν πως έχω μια κρυφή, συμμαχική δύναμη..... Μα αυτός ο γάμος δεν πρέπει να γίνει! Κανένας δεν τον θέλει! Ούτε και η μαμά! Το κάνει από ... εγωισμό.... Την άκουσα να λέει πριν "Θα αποδείξω σε όλους ότι μπορώ να έχω έναν σταθερό γάμο κι ας μην ισχύει αυτό". Είναι θεοπάλαβη, λέει ασυναρτησίες.......
👄👄👄👄👄👄👄👄👄👄👄👄👄👄👄👄👄👄👄👄👄👄
  Η εκκλησία βρίσκεται σε μια πολύ όμορφη τοποθεσία, σ'ένα ύψωμα με πλούσια βλάστηση. Αν και είναι καλοκαίρι, το χορτάρι και τα φυτά εκεί δεν ξεραίνονται, καθώς τα σκιερά δέντρα δεν επιτρέπουν τις ακτίνες του ήλιου να διαπεράσουν.... Ήταν ιδέα της μαμάς να παντρευτούν εκεί.... Μα δεν της άρεσαν τα υψώματα, τι φάση; Ούτε τα πολλά δέντρα , διότι υπήρχε περίπτωση "Να σκιστεί το φόρεμά της" 
  Γύρισα και την κοίταξα καθώς έβγαινε από το πολυτελές αυτοκίνητο του αφεντικού της και κουμπάρου της.... Το βλέμμα της, τόσο προκλητικό και ξιπασμένο. Και το νυφικό της δεν μου άρεσε καθόλου....