Ο πατριός μου

Γιατί;

-Το καλύτερο θα ήταν να μην σε γνώριζα ποτέ! Ξέσπασα αυθόρμητα.
Εκείνος απλά με κοίταξε, δεν ήξερε τι να πει.
-Ίσως ναι.... Όμως, τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω....
-Γι'αυτόν τον λόγο κιόλας θα πάω να μείνω στον μπαμπά....
-Τι; Όχι , δεν σου το επιτρέπω!
-Και ποιος νομίζεις ότι είσαι για να μην μου το επιτρέπεις; Α, σόρρυ ξέχασα.... Ο καινούργιος μου μπαμπάς!
-Η υπόσχεση... Πως θ'ακούς ό,τι σου λέω....
-Αυτή η υπόσχεση πάει, Άντριου! Οι σχέσεις μας από τότε έχουν ψυχραθεί τελείως και...
-Μα δεν μπορούσε να γίνει κι αλλιώς.... Αφού είσαι ερωτευμένη μαζί μου, ψιθύρισε.
-Αφού δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς... Σταμάτα να επεμβαίνεις....
-Ινόβη!
-Εγώ σε ήθελα δίπλα μου θερμό... Λυπάμαι.... όσο κι αν σε αγαπάω.... Όσο κι αν σε εκτιμάω.... Δεν μπορώ να σε συμβουλεύομαι και να σε εμπιστεύομαι όταν οι σχέσεις μας είναι παρόμοιες με δύο ξένων.... Από εκεί που ήταν μια χαρά.....
-Απομακρύνθηκα από σένα για να μην υποφέρεις....
-ΈΤΣΙ ΟΜΩΣ ΤΑ ΕΚΑΝΕΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!!!!
Άρχισα να κλαίω. Πήγε να με πλησιάσει, να μου χαϊδέψει τα μαλλιά ή το μάγουλο αλλά..... Δεν μπορούσε πλέον να το κάνει αυτό, δεν του ερχόταν.....
-Σε παρακαλώ, μην πας εκεί....
-Μην αλλάζεις θέμα....
-Μα αυτό ήταν το αρχικό....
-Έστω! Είναι ο μπαμπάς μου, γιατί να φοβηθώ; Τώρα με συγχωρείς...
Γύρισα πλάτη και προχώρησα προς το δωμάτιό μου, κοντοστάθηκα όμως μόλις μίλησε:
-Να σου υπενθυμίσω πως πρόκειται για έναν άνθρωπο τέρμα πληγωμένο που προσπαθεί να ξεπεράσει τον πόνο του πίνοντας.... Η υγιεινή του σπιτιού του, η ψυχολογική του κατάσταση..... Είναι όλα.... Χάλια...
-Αυτό να το σκεφτόσουν προτού μπλέξεις με παντρεμένη, του αποκρίθηκα με τρεμάμενη φωνή, καθώς άνοιγα το πόμολο της πόρτας.
Τακτοποιούσα τα πιο απαραίτητα στην βαλίτσα, μέχρι που αισθάνθηκα κάποιο γεροδεμένο, γνώριμο χέρι να μπλοκάρει κάθε κίνησή μου.
-Άσε με, Άντριου!
-Δεν πρόκειται.... Δεν πρόκειται να σε αφήσω να πας εκεί, το καταλαβαίνεις; Είναι επικίνδυνο για την υγεία σου, την σωματική σου ακεραιότητα και την ισορροπία της ψυχής σου!
- Το να νοιάζεσαι για μένα... Με πληγώνει πλέον.....
-Θα μείνω προσωρινά στο σπίτι μου και δεν θα νοιάζομαι για σένα....
-Πάλι νοιάζεσαι......
Ακολούθησε μια μικρή σιωπή, έπειτα:
-Γιατί νοιάζεσαι τόσο πολύ για μένα;
Μια φράση, πνιγμένη από το κλάμα.....

His POV:
Μια φράση, πνιγμένη από το κλάμα, βγαλμένη από τα σπλάχνα της... Αρκετή για να κάνει τα γόνατά μου να λυγίσουν... Κάθισα στο κρεβάτι της σκεφτικός, ενώ κρατούσα ακόμα, πιο χαλαρά βέβαια, τον βραχίονα του δεξιού της χεριού.... Γιατί νοιαζόμουν τόσο πολύ για την Ινόβη; Σπάνια έκανα αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου, όμως μέχρι εκεί... Ποτέ δεν είχα καθίσει να το συλλογιστώ.... Ποιος ήταν ο λόγος; Γιατί ένιωθα να τρελένομαι και γιατί θύμωνα με τον εαυτό μου κάθε φορά που ήμουν ανίκανος να την βοηθήσω, όπως τώρα; Γιατί είχα πάντοτε μια επιθυμία να την προστατεύω; Στην αρχή το έκανα από τρυφερότητα, επειδή ήθελα να δοθεί αγάπη σ'ένα δυστυχισμένο πλάσμα που το παραμελούσε η μητέρα του.... Ύστερα όμως... Αφού εισέπραξε την αγάπη, αφού ήρθαμε πιο κοντά.... Αυτή η επιθυμία έγινε ακόμα πιο μεγάλη και ένιωθα πως δεν στηριζόταν απλά σε μια τρυφερότητα.... Είχα δεθεί μαζί της, με ποιον όμως τρόπο άραγε; Γιατί, ας πούμε.... Γιατί ας πούμε με την Αλεξία ποτέ δεν ένιωσα τόσο μεγάλη λαχτάρα να την προστατεύσω; Γιατί αισθανόμουν κάπως.... Κάπως τυπικά μαζί της ; Γιατί κάθε φορά που της μιλούσα ένιωθα πως παίζουμε τους συζύγους , το ζευγάρι σε μια θεατρική παράσταση; Είχα κάποτε έναν πόθο μεγάλο και γι'αυτή, μέχρι που μου ανακοίνωσε πως είχε ήδη σύζυγο και πως θα τον χώριζε για μένα.... Αυτό θα πρεπε να με είχε συγκινήσει.... Όμως από τότε... Από τότε που η σχέση μας πήγε στο πιο σοβαρό... Αντί να έρθουμε κοντά, απομακρυνθήκαμε..... Όταν την ήξερα απλά και ήμουν ερωτευμένος μαζί της... Ήθελα να την προστατεύω από το καθετί.... Ύστερα που ήρθαμε πιο κοντά, αυτή η επιθυμία έφυγε.... Με την Ινόβη, το αντίθετο... όταν ήρθαμε πιο κοντά.... Η επιθυμία μεγάλωσε..... Τι απάντηση να της έδινα; Δεν ήξερα, πραγματικά.... Το μυαλό μου ήδη σχημάτιζε μια φράση, μου ψιθύριζε μια απάντηση και μου έλεγε "Εμπιστεύσου με, είναι η σωστή, είναι αυτό ακριβώς που θες να περιγράψεις...." Ήταν όντως; Γιατί άμα ήταν αυτό.... Με φόβιζε κάπως, με έκανε αδύναμο... Να την πω; Το μυαλό επιμένει να μου λέει "Αυτή είναι! " Και η καρδιά μου να χτυπά νευριασμένη που δεν έδινα την απάντηση....
-Επειδή είσαι σημαντική για εμένα, μουρμούρισα και την κοίταξα στα μάτια, ενώ τα δικά μου ήταν νοτισμένα.
Το κορίτσι παραξενεύτηκε.
-Τι εννοείς σημαντική;
-Δεν ξέρω.... Πραγματικά δεν ξέρω....
Κάθισε δίπλα μου.
-Μην φύγεις.... Μουρμούρισε.
-Ε;
-Λέω... Δεν χρειάζεται να πας στο σπίτι σου, μείνε εδώ.... Κι εγώ θα μείνω εδώ.... Απλά.... Μια χάρη μονάχα....
-Τι χάρη;
- Μπορείς να με πας στον μπαμπά το απόγευμα; Θέλω να μιλήσω μαζί του.... Άμα φοβάσαι να με αφήσεις μόνη του.... Μπορείς να είσαι έξω και....
-Εντάξει..... Εντάξει θα σε πάω..... Εγώ τώρα..... Θα... Θα βγω έξω.... Θα κατέβω κάτι...
Έγνεψε καταφατικά. Άφησα το χέρι της απρόθυμα. Μηχανικά κατέβηκα κάτω. Η μελλοντική γυναίκα μου, με πλησίασε.
-Τι έγινε; Γιατί είσαι ταραγμένος;
-Αλεξία.... Πρέπει να μιλήσουμε.....

End of POV...

💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗💗
Hey guys!!! Χμ... Δεν έχω να πω κάτι (βιαζομαι κιόλας γιατί έχω φροντιστήριο lol) So...

🦋Τι θέλει να πει η Ινόβη στον μπαμπά της και τι ο Άντριου στην Αλεξία;

Μείνετε συντονισμένοι και θα το μάθετε!!!

Περιμένω σχόλια!!!😘💟😘

Αν σας άρεσε αφήστε ένα vote, με στηρίζει και με βοηθάει να συνεχίσω την ιστορία!!!

Ευχαριστώ πολύ όλους όσους με στηρίζετε !!!!

Love u all!!!💞💖💘💕