My Murderous Mate

Chapter 5

Ace

Waar blijft Raven? Ze hoorde al lang terug te zijn!' Schreeuw ik. Straks is er iets gebeurd, als ze binnen 10 minuten nog niet terug is ga ik haar zoeken. Mijn wolf wordt helemaal gek zonder haar.

'Here I am! Misten jullie mij?' Hoor ik opeens iemand roepen.

'Fucking Raven! Waar was je? Ik zei dat je terug naar het packhuis moest!' Schreeuw ik woedend.

'En jij dacht dat ik ging luisteren?' Ze loopt naar boven alsof er niks aan de hand is. Wat kan ik me op zulke momenten aan haar irriteren! 'Rustig hé, ze blijft onze Mate.' Zegt mijn wolf Nathan. Ik laat een gefrustreerde zucht horen.

Ik besluit om achter Raven aan te lopen, want ze komt hier niet zo makkelijk van af. No matter wat mijn wolf zegt.

'Waar bleef je?! Ik maakte me zorgen over je!' Roep ik als ik haar kamer binnen loop.

'Jij je zorgen maken? Grappig, ik wist niet dat je om mensen gaf. Jij vermoord ze alleen maar, toch?'

Ik trek mijn mond open om iets te zeggen, maar sluit hem weer snel en loop woedend maar ook gekwetst weg. Die zin raakte me wel echt. Denkt ze echt dat ik niet om mensen geef? Boos sla ik tegen de muur aan. Ik heb echt even afleiding nodig. Er komt maar één idee bij me op.

Ik mindlink mijn Beta Jack. 'Hey, ik heb echt even afleiding nodig. Vanavond naar de club?'

'Is goed man, ik geef het door aan Thomas en houd je wel even in hè met de chicks nu je je mate hebt gevonden.'

Ik negeer zijn laatste zin en sluit de mindlink af.

• • •

In de club aangekomen bestel ik gelijk een Biertje. Dronken word ik zeker deze avond. Ik moet gewoon even Raven uit mijn hoofd zetten.

Ik voel opeens een hand op mijn arm. Ik kijk om en zie daar een best knap meisje staan, wel een beetje veel make up maar dat maakt niet uit. 'Niet zo knap als onze Mate.' God, wat word ik toch gek van Nathan. Alleen maar over Raven zitten praten. Ik probeer haar nu juist even uit mijn hoofd te zetten. Ik sluit de mindlink met Nathan en focus me vol op het meisje met teveel make up op.

'Hé Ace! Ik ga nu naar huis met Thomas, wij zijn er wel klaar mee hier.' Schreeuwt Jack boven de harde muziek uit. 'Ga je mee?' Ik schud me hoofd. 'Gaan jullie maar! Het begint net leuk te worden hier!' Roep ik met mijn aangeschoten kop. 'Zeker? Niets geks doen, wij gaan nu, zie je morgen wel weer!'

'Eindelijk zijn ze weg! Nu ben ik helemaal alleen met jou.' Grijnst het meisje dat eerder deze avond ook bij me was. Ik denk niet meer helder na en doe van alles waar ik spijt van ga krijgen. Ik heb gewoon afleiding nodig, en dit is het enigste waar ik aan kan denken.

• • •

Ik schrik wakker met knallende hoofdpijn van gelach. Ik schiet omhoog van de schrik en zie Raven staan. Als ik de afschuw in haar ogen zie kijk ik naast me. 'Oh fuck! Raven!' Het meisje van gisteren ligt in mijn bed. Ik denk terug aan vannacht en- Oh gelukkig ben ik niet verder gegaan dan zoenen. Maar wat doet zij dat hier in mijn bed?

Ik ontwaak uit mijn gedachtes als ik Raven weer hoor lachen. Haar stem klinkt wat gebroken en ik zie toch wat pijn in haar ogen wat ze probeert te verstoppen.

'Ik kan het uitleggen, dit is niet wat het lijkt!' Is het eerste wat bij me opkomt.

'Nou, het lijkt erop dat je een gezellige nacht hebt gehad met een of andere barbiepop, of is dat niet zo?' Door alle paniek en schuldgevoel weet ik niets meer uit te brengen.

'Ja wij hebben inderdaad een hele gezellige nacht gehad. Toch Ace?' Grijnst Nikita vuil. Ik kan haar wel slaan op dit moment. Ik kijk haar dodelijk aan als teken dat ze haar mond moet houden.

'Niet zo boos honey.' Ze begint aan mijn lichaam te zitten. Ik kan haar wel uitkotsen nu. Waarom moest ik precies déze slet meenemen?

'Nog veel plezier samen hè!' Raven doet nu wel alsof het haar niets doet, maar de traan die over haar wang glijdt vertelt een ander verhaal. 'Jij fucking idioot! Je doet onze mate zoveel pijn!' Gromt mijn wolf.

Net als ik naar Raven aan wil lopen, verdwijnt ze de gang op. Ik wil opstaan maar voel een hand die mij tegenhoudt. Ohja, zij is er ook nog.

'En wie was die bitch wel niet?' Verwoordt Nikita met afschuw in haar stem. Ik begin echt furieus te worden. 'De enige bitch hier, ben jij En dat prachtige meisje daar is mijn fucking mate, durf nog eens zo over haar te praten!'

Nikita deinsde even terug maar herpakte zich vlug weer. 'Het spijt me lieve Ace, kan ik het goed maken?' En ze trekt haar shirt omlaag.

'Eruit, nu.' Zeg ik kalm. 'Maar Ace..'
'Ik zei ERUIT!' Nikita pakt zo snel mogelijk haar spullen en vertrekt. Ik heb al genoeg tijd aan haar verspilt, het enige waar ik me zorgen om maak nu is: Raven.

Langzaam open ik de slaapkamer deur van Raven. Overal liggen spullen verspreid in haar kamer. Alles is aan stukken gescheurd of kapo. Ik zie Raven gebroken in een hoekje zitten. De tranen stromen over haar wangen. Het doet mij zoveel pijn om haar zo te zien. Wat heb ik gedaan?

Als ze mij opmerkt zie ik haar gekwetste gezicht. 'Raven.. het spijt me zo erg. Ik weet niet wat mij bezielde, het was nooit mijn bedoeling om jou pijn te doen.'

'Dus jij dacht als met een of andere barbiepop naar bed ging, het me niets zou doen?' Confronteert ze me. 'Nou guess what, je zat er naast.'

'Ik ben niet met haar naar bed gegaan! We hebben alleen gezoend..'

'Oh, ja dat maakt alles beter! Gelukkig heb je alleen gezoend, god dit maakt alles zoveel beter!' Komt er sarcastisch uit haar mond. Ze kijkt me met afkeer aan.

Voordat ik kan antwoorden stormt ze de kamer uit. Een gefrustreerd geluidje komt uit mijn mond en loop Raven achterna. Voordat ik ook maar in de buurt kom van Raven trekt Leah voorzichtig aan mijn arm.

'Laat haar nou maar even tot rust komen, je maakt het alleen maar erger. Ik weet niet wat je gedaan hebt maar je hebt haar echt veel pijn gedaan.'

'Ik... Ze trof me vanochtend aan met Nikita in mijn bed. Raven is zo kwaad nu, en terecht.'

Leahs mond valt open. 'Jij hebt wat? Met alle respect Alpha maar dit gaat echt te ver. Jij hebt dus?'

'Nee! Gadver, moet er niet eens aandenken. We hebben alleen gezoend. Ze was volgens mij gisteravond bij me gaan liggen en ik was te kapot om haar weg te sturen.'

'Pff.. ik weet ook niet wat ik moet zeggen nu. Ik had meer van u verwacht. Ik praat zo wel met Raven.' Teleurgesteld loopt Leah weg.

Ik loop naar de kerkers. Ik kan al deze stres en mijn schuldgevoel niet meer aan. Het enige wat me iets beter laat voelen is de vreselijke mensen in mijn kerkers verwonden. Het klinkt afschuwelijk, maar.. Dat is het ook. Ze verdienen het ook. Ik ben een monster, ik ben niets zonder Raven.