My Murderous Mate

Chapter 4

Raven

Stap voor stap loop ik naar buiten bang voor wat ik ga aantreffen. Zo langzaam mogelijk stap ik de tuin in.
Daar zie ik mijn ouders bloedend in het gras liggen. Tranen springen in mijn ogen en mijn lichaam begint hevig te trillen.

Er zit geen beweging meer in de lichamen van mijn ouders..
'Mama, Papa?! J-jullie kunnen niet dood zijn! Pap je zou me nog leren vechten!' Ik ren naar mijn ouders toe en begin ze heen en weer te duwen hopend dat hun ogen open gaan. Tranen stromen als watervallen over mijn wangen.

Ik word wakker van iemand die me heen en weer schud. Kut, ik had weer dezelfde nachtmerrie.

'Had je een nachtmerrie? Ik hoorde je schreeuwen.' Hoor ik een bezorgde stem zeggen. Als ik omhoog kijk zie ik Ace staan.

Tranen stromen over mijn wangen. Ik zit hevig te trillen.

Ik voel een arm over mijn schouders heen. Ik leg mijn hoofd tegen Ace zijn borst aan en probeer tot rust te komen. Luisterend naar zijn hartslag.

Hij vraagt niet waar mijn nachtmerrie over gaat en daar ben ik blij om, want ik ben niet in staat om alles uit te leggen op dit moment. Alles wat hij doet is mij knuffelen en rustgevende woorden in mijn oor fluisteren. En dat is wat ik nodig heb op dit moment. Langzaam val ik in slaap in zijn armen. Ik voel me sinds een lange tijd weer veilig en beschermd.

Als ik wakker wordt is Ace nergens te bekennen. Ik doe mijn morningroutine en ga ontbijten.

Na het ontbijt loop ik naar de kantoor van Ace. Zonder te kloppen storm ik zijn kantoor binnen. 'Heb je niet geleerd om te kloppen, ik ben druk be-' Hij stopt met praten als hij mij ziet. 'Oh Raven, ik dacht dat je iemand anders was, is er iets?'

'Meneer was toch druk bezig?' Grijns ik.
Hij rolt met zijn ogen.

'Ik heb een vraagje, wat heb je eigenlijk gedaan met die man die me in de kerker gooiden?' Misschien was deze vraag niet echt op het goede moment gevraagd, maar ik ben nou eenmaal nieuwsgierig.

'Vermoord.' Zegt hij zonder een enkele emotie. Weg is de liefdevolle Ace van gisteravond. Hij doet alsof het de normaalste zaak is om mensen te vermoorden, wat misschien ook zo is voor hem.

Mijn mond valt open. 'Wat nou? Hij zat je te kussen. Oh ja, nog gemarteld ook. Na wat hij allemaal gedaan heeft komt hij er niet zo makkelijk van af met een snelle dood.'

'Dus? Dat betekend niet dat je hem gelijk moet vermoorden en martelen! Doe even normaal man!' Ik sla zijn deur hard dicht. Ookal kon die man doodvallen naar mijn mening, Ace doet alsof het zo normaal is om mensen te vermoorden. En erg normaal, is het niet, vind ik.

Na een tijdje loop ik me te vervelen in de woonkamer. Er is niemand die ik ken die ik kan irriteren, jammer genoeg. Ace is er ook niet. Niet dat als hij er was dat ik nog in zijn buurt kom. No way dat ik nog in zijn buurt kom, die klootzak. Hij moet maar eerst wat manieren leren.

Uiteindelijk besluit ik om even een rondje te rennen in het bos. Ik transformeer in mijn wolf als ik buiten ben.

Ik geniet van de frisse lucht en ren vrolijk in het rond. Wat houd ik toch van het bos. Zo rustig en niemand die je stoort. Nadat ik dat zei, verschijnt er een grote, zwarte wolf voor. Het is echt een prachtige wolf. Ik herken aan de geur dat het Ace is. 'Wat ruikt hij toch heerlijk!' Waarom fangirlt mijn wolf zo op Ace? Ohja hij is mijn mate.