My Murderous Mate

Chapter 17

Ace

Ik rijd met volle snelheid naar de gestuurde locatie. 'Het is fucking in the middle of nowhere! Wat doen ze daar?' Gefrustreerd sla ik op mijn stuur.

'Rustig blijven gast. We moeten er wel levend aankomen.' Zegt Jack.

Na een minuut of tien komen we aan op de bestemming. Het enige wat te zien is hier is een oud en onstabiel huisje.

Zonder een enige plan te hebben stormen we de woning binnen. Daar aangekomen zie ik Raven tegen de muur aan gebonden met een vreemde man tegen haar aan. Mijn woede borrelt op en ik begin heel hard te grommen. Niemand, maar ook echt niemand moet haar durven aanraken.

Alle ogen in de kamer nu staan op ons gericht. Deze kerel gaat hier niet zonder pijn vanaf komen, zomaar Raven pijnigen.

Ik neem grote stappen naar de man maar wanneer ik vlak voor hem sta, voel ik een pistool tegen mijn voorhoofd aan.

'Dus de vriendjes komen nu de helden uithangen. Achteruit stappen vriend of ik schiet deze kogel door je hoofd.' Zegt die klootzak. Moet ik hier bang van worden? Ik blijf staan.

'Stoere vriend heb je.' Zegt hij tegen Raven.

Uit alle woede grijp ik zijn pols vast die het wapen tegen me aanhoudt en ik gooi het op de grond

Ik zie een vonkje angst in zijn ogen. Maar daarna hoor ik Raven pijnlijk schreeuwen.

'Achteruit zei ik. Anders snijd ik nog dieper.' Hij houdt een mes tegen de keel van Raven. Als ik in haar ogen kijk zie ik tranen over haar wangen rollen. Mijn hart breekt.

Ik stap voorzichtig achteruit en zie dat Thomas bij Eva en Leah zijn gaan staan. Maar Jack is nergens te bekennen. Eva kijkt wat teleurgesteld. Waar is die gast opeens heen als je hem nodig hebt?

'Heeft het toch niet zo'n nut gehad dat je vriendje is op komen dagen.' Hij komt met zijn hoofd dicht bij haar, te dicht. 'Is het allemaal toch voor niets geweest.' Zegt hij.

Ik begin te grommen en wil naar voren stappen maar wordt tegengehouden door Thomas. Ik kijk hem boos aan. 'Afstand houden, als je ernaar toe gaat bezorg je haar alleen maar pijn.' Zegt Thomas, doelend op Raven.

Uit het niet springt er een wolf door het raam en bespringt de klootzak. Als ik beter kijk zie ik dat het Jack is. De klootzak valt op de grond en grijpt naar zijn wapen. Op het moment dat ik een paar schoten hoor transformeer ik ook in mijn wolf.

Ik bespring hem en dat is het moment dat hij ook in zijn wolf veranderd. Ik kijk opzij en zie Jack op de grond liggen met schotwonden in zijn lichaam. Dit maakt me nog kwader. En als ik dan Raven vol met pijn tegen de muur aan zie, houd ik het niet meer vol.

Ik reageer al mijn woede op hem af en bespring hem. Niemand komt aan mijn packleden, aan mijn mate.

Ik bijt hem in zijn zij waarop hij begint te piepen. Hierdoor verliest hij zijn evenwicht waar ik gebruik van maak. Ik beuk tegen hem aan als gevolg dat hij omvalt. Mijn klauwen druk ik op zijn borst, dieper en dieper. Hij begint hard te kreunen en verandert weer terug in zijn mensenvorm.

Een gevoel van tevredenheid gaat door mijn lichaam als ik de klootzak zo in pijn zie. Maar de woede is er nog en zal er altijd zijn.

'Laten we het voor eens en altijd eindigen.' Mindlinkt mijn wolf, ik voel dat Nathan het wilt overnemen. Ik stribbel niet tegen en laat het allemaal toe. Mijn ogen worden nu pikzwart.

Controle heb ik niet meer over mijn lichaam. Ik laat alles toe, al mijn woede richt ik op de klootzak.

Maar op een gegeven moment springt Thomas ertussen als ik te ver ga. Ik kijk hem aan als teken dat hij moet opflikkeren.

'Straks vermoord je hem nog!' Mindlinkt hij. 'En dan wat? Het is fucking verdiend.' Antwoord ik en begin te grommen, die gast moet verdomme aan de kant.

'Wil je niet weten waarom hij dit alles deed? En je laat hem toch niet zo makkelijk hier van af komen? Hij verdiend het om te wegrotten in de kerkers.' Nadat Thomas dit heeft gezegd besef ik het me inderdaad. Deze woorden laat ik inzinken bij mezelf en probeer mezelf rustiger te krijgen. Na een tijdje krijg ik weer controle over mijn lichaam.

Ik transformeer terug. 'Thomas, blijf bij deze teringlijer.' Zeg ik en spuug op hem.

Zo snel mogelijk ren ik naar Raven, ze staat zo hopeloos tegen de muur aan. Eva en Leah staan er omheen maar ze krijgen de ketting niet los. Ik duw ze aan de kant en trek de ijzeren ketting los.

'Voorzichtig! Dat is ijzer.' Komt er nog net uit Raven haar mond. Hoe kan ze nog zo bezorgd om mij zijn als zij diegene is die hier pijn lijdt?

Doordat de kettingen er niet meer waren om haar overeind te houden, zakt ze door haar benen. Nog net op tijd vang ik het verzwakte meisje op in mijn armen. Als ik haar zo bekijk breekt mijn hart nog erger. Ik haat het om haar zo verzwakt te zien.

Ik gooi mijn autosleutels naar Thomas als teken dat hij moet rijden. Ik til Raven in mijn armen op en loop naar de auto. Achter me loopt Jack met behulp van Eva en Leah. Je kan het niet echt lopen noemen, hij hinkelt maar een beetje.

'Ace! Denk eens na! Ik kan toch niet rijden als ik bij hem moet blijven!' Roept Thomas en wijst naar de verwonde man.

'Niet zo moeilijk doen en gooi hem gewoon in de kofferbak.' Roep ik. 'Schiet nou maar op!' Ongeduldig sta ik voor de autodeur met Raven in mijn armen die elk moment kan wegvallen. 'Niet s-schreeuwen.' Zegt ze binnensmonds. 'H-hoofdpijn.'

'Sorry sweetheart.' Fluister ik zacht en druk een kus op haar voorhoofd. Ik open de deur met mijn andere hand en stap voorzichtig in.
Al spoedig komt de rest ook aan en ze gaan zitten. Thomas rijdt met een hoge snelheid terug naar het packhuis.

'Het komt allemaal goed.' Zeg ik zachtjes tegen Raven, ik zie dat haar ogen steeds sluiten. 'Blijf bij me, houdt nog even vol.' Maar haar ogen gaan dicht en openen ook niet meer.

'Rijd sneller!' Dram ik op Thomas. Er mag niks gebeuren met Raven, helemaal niets.