My Murderous Mate

Chapter 18

Raven

Ik open mijn ogen en zie een witte kamer. Een ziekenhuiskamer. Wat doe ik hier? Maar als ik overeind probeer te komen, snap ik al waarom. Een stekende pijn verspreid zich over mijn hele lichaam.

Een slapende Ace tref ik naast me aan. Hij ligt met zijn hoofd op het bed. Ik ga met mijn hand zachtjes door zijn haar. Een lichte glimlach ontstaat op mijn gezicht.

Ik probeer alsnog wat rechter te zetten waardoor de pijn alleen maar erger wordt. Met mijn koppige gedrag ga ik gewoon verder. Een pijnlijke kreet ontsnapt mijn lippen.

Ace schrikt op en kijkt bezorgd mijn richting op maar een opgeluchte blik volgt. 'Je bent eindelijk wakker.' Hij helpt me om overeind te komen en pakt mijn hand vast.

'Eindelijk! Hoelang heb ik hier gelegen?'

'Een halfjaar.' Ik schrik op na deze woorden. Ben ik een halfjaar weg geweest? Hoe-

'Grapje schat. Je ligt hier maar een halve dag.' Ace wilt een kus op mijn wang geven maar ik stop hem. Wat denkt deze gast?

'Klootzak dat je bent.' Zeg ik maar er komt een idee bij me op. 'Maar wat is de naam van deze klootzak voor me?'

Ace kijkt verward op maar ook ongerust. 'Wat- hoe- weet je niet meer wie ik ben?'

Met moeite houd ik mijn lach in. 'En ik moet dat weten omdat? Ik ken je toch helemaal niet.' Na deze woorden ontstaan er tranen in zijn ogen en dat is het moment dat ik het niet meer volhoud. Ik barst keihard lachen uit, je had zijn hoofd moeten zien.

'Waarom lach je?' Zegt hij bezorgd.

'Ik zit alleen maar met je te fucken schat.' Ik pak zijn hand vast.

'Godverdomme Reef. Je liet me zo hard schrikken.' Opgelucht haalt hij adem.

'Payback.' Knipoog ik naar Ace.

Hij komt dichterbij met zijn hoofd en geeft me een teder kusje op mijn lippen. Ik begin te glimlachen.

'Ik heb je gemist.' Zegt hij. Ik schuif wat opzij als aanduiding dat hij naast me moet komen liggen. Ik ga met mijn hoofd op zijn borst liggen en pak zijn hand vast. Genietend van dit moment sluit ik weer mijn ogen. 'Ik jou ook.' Zeg ik tot slot.

Ons moment wordt verbroken door Leah die de kamer binnenstormt. Waarom worden onze momenten altijd verbroken?

'Oh mijn god Reef!' Leah komt naar me toe gelopen en trekt me in een stevige omhelzing. 'Pijn.' Kreun ik. Ik hou van haar stevige knuffels, maar die kunnen mijn lichaam niet handelen nu.

'Oh sorry, sorry. Ik was iets te blij.' Verontschuldigd ze zich. Ik wuif het weg dat het al goed is.

'Gaat alles goed met jou? En Eef?'

'Ik heb er niets aan overgehouden. Alleen Eva heeft een paar lichte wonden maar dat is niets om je zorgen over te maken.' Leah gaat op een stoel zitten naast het bed. 'Ze is nu in het packhuis met Jack. Hij had een paar schotwonden.'

'Gaat alles goed met hem?' Vraag ik bezorgd.

'Ja, maak je geen zorgen. Eef is bij hem.' Stelt ze me gerust.

'Trouwens waarom ben ik nog niet helemaal herstelt? Normaal genees ik snel.' Onbegrijpelijk kijk ik ze aan.

'Dat komt doordat u in aanraking bent gekomen met ijzer.' Hoor ik opeens een stem achter Leah vandaan komen. Een man in een witte jas komt binnen gelopen, de dokter waarschijnlijk. Ik realiseer me nu dat ik er inderdaad in aanraking mee ben gekomen. Die tering kettingen en messen ook. Ik vervloek diegene die ze heeft ontworpen.

'Als u goed uw rust pakt, zou het aan het eind van deze dag helemaal genezen zijn.' Vriendelijk ontvang ik een lach van hem.

'Ik zou dus nu ook naar huis mogen?' Vraag ik hoopvol.

'Jazeker, alleen als u belooft het rustig aan te doen.'

'Dat komt helemaal goed.' Mengt Ace zich ermee. Ik knik en probeer te opstaan wat niet zonder pijn gaat.

'Ik regel wel een rolstoel voor u.' Zegt de dokter en maakt aanstalten om weg te lopen.

'Dat is niet nodig.' Zegt Ace waarop ik hem vragend aankijk. Hoe moet ik dan terug naar het packhuis? Ik kan niet eens normaal lopen.

Mijn vraag wordt al snel beantwoordt als ik twee sterke armen om me heen voel. Ace tilt me op en loopt het ziekenhuis uit. Dan is dit toch nog wel beter vervoer dan een rolstoel.

Na een korte tijd komen we weer terug aan in het packhuis. Ace zet me neer op de bank en gaat naast me liggen.

'Bedankt.' Zeg ik en geef een kus op zijn wang. Ik houd ervan om deze lieve, bezorgde kant te zien van hem.