My Murderous Mate

Chapter 11

Ace

'Ik ga even een wandeling maken.' Roep ik door het Packhuis en grijp naar mijn jas. Ik maak mijn dagelijkse controle wandeling door mijn roedel.

Tijdens mijn wandeling voel ik opeens twee kleine handjes om mijn been heen. Als ik naar beneden kijk zie ik een klein jochie vol met bewondering naar boven kijken.

Mij kijkt hij niet aan. Als ik een vlinder voor me langs zie vliegen snap ik het al. Springend probeert hij het te vangen. Ik til hem op zodat hij hoger komt. 'Woehoe!' Schreeuwt hij. Lachend zet ik hem weer neer. 'Nog een keer! Nog een keer!' Roept hij enthousiast.

'Sem! Loop nou niet steeds zomaar heen als ik even niet oplet!' Hoor ik een vrouwelijke stem achter me. 'Vorige keer liep het ook al niet zo goed af! Je had toen geluk dat de Luna er was!'

Als de vrouw eenmaal doorheeft dat ik het ben schrikt ze een beetje. 'Het spijt me zo erg Alpha van mijn zoontje.' Ze tilt hem op.

'Het geeft niets. We zaten gewoon wat te spelen.' Ik heb altijd al een zwak gehad voor kleine kinderen.

Wacht, zei ze daar nou net iets over Raven? Als de vrouw al bijna wegloopt houd ik haar tegen.

'Sorry, maar mag ik even wat vragen? Wat zei u net over de Luna?' Nieuwsgierig kijk ik haar aan.

'Heeft ze het U nog niet vertelt?' Reageert ze verrast. 'Zij heeft mijn zoontje gered van een andere wolf. Ik weet niet wie het was.'

'Bedankt voor het uitleggen.' Ik loop zo snel mogelijk terug naar het Packhuis. Hopelijk is er verder niets gebeurd met haar. Ik ben best wel bezorgd. 'Loop eens sneller, joh slak. Ik wil naar Raven!' Zeikt Nathan aan mijn hoofd.

Bij het packhuis aangekomen zie ik Raven op de bank haar serie kijken. Altijd weer die vampieren shit. Ik pak de afstandbediening en doe de televisie uit.

'Hé wat!' Met een ruk draait ze zich om, om te kijken wie het gedaan heeft. Als haar ogen op mij vallen kijkt ze boos. 'Ik zat net zo lekker te netflixen! Waar is dit voor nodig?'

Als ik Raven goed bekijk zie ik een grote snee in haar voorhoofd. Bezorgt stap ik op haar af en ga naast haar zitten. Met een vragende blik kijkt ze me aan. 'Wat is er precies gebeurd in het bos?' Vraag ik.

'Oh, dat ja. Ik was aan het rondwandelen tot dat ik wat gegrom en gehuil hoorde. Ik was erop afgelopen en trof een huilend kind aan met een weerwolf die hem elk moment kom aanvallen. Toen heb ik ingegrepen.' Antwoord Raven. 'En heb nog een aandenkertje aan.' Ze wijst naar haar snee.

Ik geef haar een kleine glimlach. 'Ik ben zo terug.' Zo snel mogelijk zoek ik spullen om Ravens wond mee te verzorgen. Al gauw loop ik weer terug naar de woonkamer.

'Niet schrikken, dit gaat een klein beetje prikken maar-' Een pijnlijke gil onderbreekt mijn zin. 'Wat was dat verdomme? Dat was geen klein beetje prikken.' Snauwt ze.

'Dat was spul waar alcohol in zat, dat gaat prikken ja.' Alsof er niets is gebeurd ga ik verder en plak een pleister op haar wond. 'Ik moet dokter worden, kijk maar hoe fantastisch ik hier in ben.' Zeg ik zelfverzekerd.

'Nou.. doe maar niet. Dat is denk ik het beste voor de mensheid.' Grapt ze. 'Maar nog bedankt.' Raven staat op en is van plan om weg te lopen. Maar ver komt ze niet.
Ik trek haar weer naar me toe en ze beland toevallig op mijn schoot.