My Murderous Mate

Chapter 1

Raven

'Liefje, kom je zo naar beneden het eten is bijna klaar!' Roept mijn moeder.

Ik maak mijn tekening af en leg daarna al mijn spullen weg. Ik huppel vrolijk zingend naar beneden met een liedje van K3. Beneden aangekomen zie ik niemand zitten aan de eettafel. Het bestek lag al klaar op tafel maar het eten ligt overal op de grond. Ik loop naar de keuken om te kijken of mijn ouders daar te vinden zijn maar daar vind ik ze ook niet.

Plotseling hoor ik een geschreeuw uit de tuin komen. Een gevoel van angst dringt mijn lichaam binnen.

'Mama? Papa?' Piep ik bang, maar antwoord krijg ik niet.

Stap voor stap loop ik naar buiten, bang voor wat ik ga aantreffen. Zo langzaam mogelijk stap ik de tuin in. Daar zie ik mijn ouders bloedend in het gras liggen. Tranen springen in mijn ogen en mijn lichaam begint hevig te trillen.

Er zit geen beweging meer in de lichamen van mijn ouders.
'Mama, Papa?! J-jullie kunnen niet dood zijn! Pap je zou me nog leren vechten!' Ik ren naar mijn ouders toe en begin ze heen en weer te schudden, hopend dat hun ogen open gaan. Tranen stromen als watervallen over mijn wangen.

Opeens hoor ik gelach wat vandaan komt achter de lichamen van mijn ouders. Daar staat een man in zwarte kleding. Beter bekend als de Alpha van de Black Shadows. De grootste vijand van onze Pack. Als ik hem aankijk begint hij te grijnzen.

'Kijk eens aan, de dochter van de Alpha en Luna. Beter gezegd, de 'dode' Alpha en Luna.' Hierna begint hij hard te lachen.

'W-wat heb je gedaan met mij o-ouders?' Stotter ik en probeer de tranen in bedwang te houden maar dat lukt niet. Ze blijven maar stromen over mijn wangen.

'Wil je dat zo graag weten? Ik kan je het wel vertellen, maar wat leuker is, om je het te laten voelen. Voelen wat je ouders ook gevoeld hebben voordat ik ze vermoordde.'

In minder dan een seconde begin ik me alles te realiseren. Ik moet hier weg en snel ook. Zo snel mogelijk transformeer ik in me wolf en ren ik weg. Als ik achterom kijk zie ik een paar wolven achter me aan rennen. Ze komen steeds dichter en dichterbij. En naast me zie ik nog een wolf rennen die plotseling op me springt. Ik zak door me poten en begin te piepen.

Na een paar seconde komt de Alpha aanlopen en begint gelijk te grijnzen als hij me ziet. 'Weet je, ik heb een leuk idee. Ik ga je laten leven, als Rogue. Want ja, een roedel heb je niet meer.' Na deze woorden beginnen mijn ogen groter te worden.. die idioot heeft gewoon mijn roedel uitgeroeid? Ik begin naar hem te grommen en kijk hem aan met een boze blik.

'Je zou het toch niet lang volhouden als Rogue, ik gok dat je binnen een paar weken dood bent.' Grijnst hij. 'Ren nu maar zo snel mogelijk weg voordat ik me bedenk Rogue.' En hij geeft een nadruk op 'Rogue'.

Ik bedenk me voor geen seconde en sprint weg. Ik stop pas met rennen als ik weet dat ik ver maar dan ook echt ver weg ben van de Black Shadows. Uitindelijk ga ik uitgeput tegen een boom liggen en val langzaam in slaap.

En dat allemaal, gebeurde 12 jaar geleden. Ja ik heb het wel langer vol gehouden dan voorspelt. Als Rogue leven is niet het beste wat bestaat, maar het is te doen. Elke dag loop ik rond hier in het bos. Elke dag mis ik mijn ouders en roedel. Mis ik mensen om me heen die ik lief had.

Authors Note
Dit was het eerste hoofdstuk van mijn eerste boek!
En don't judge me, het is mijn eerste boek. Tips zijn altijd welkom.
Hoop dat jullie het leuk vonden & vergeet niet te voten!