My Murderous Mate

Chapter 6

Raven

Zo vlug mogelijk ren ik naar de tuin. Als ik achterom kijk, zie ik gelukkig dat Ace me niet gevolgd is. Hijgend ga ik op een bankje zitten.

Ik kom langzaam tot rust. Duizend vragen spoken er in mijn hoofd. Ben ik niet goed genoeg voor hem? Waarom zou je je mate zoiets aandoen? Wilt hij me niet meer? En meer van zulke vragen gaan er in mijn hoofd rond.

Ik hoor een paar voorzichtige voetstappen. 'Ga verdomme weg en laat me met rust Ace!' Grom ik. Hij is wel het laatste waar ik zin in heb op dit moment.

'Ik kom vrede hoor, rustig!' Hoor ik een vrouwelijke stem zeggen. Als ik opkijk zie ik Leah. Zij komt ook op het bankje zitten.

'Ik heb gehoord wat er gebeurd is, en god wat is Ace ook een idioot.' Zucht ze.

'Vertel mij eens wat.' En er ontsnapt een traan.

'Waarschijnlijk verwachtte je het al, en dit is erg cliché maar, hij bedoelde het niet zo.' Probeert Leah me nog over te halen. 'Voordat jij kwam was Ace anders, jij veranderde hem langzaam op een goede manier. Hij wordt een beter persoon, door jou. Hij was er echt kapot van.'

'Ace?! Kapot van?! Schijnheilige klootzak, hij flikt me dit eerst en daarna gaat die zelf zielig doen.'

'Raven rustig, heb je wel geluisterd naar wat ik zei? Je focust je alleen op de slechte dingen.'

'Oh dus nu ligt het aan mij wil je zeggen?' En ik laat een frustrerend kreetje horen. 'Ik weet niet eens waarom ik zo overstuur ben vanwege hem, ik ken hem niet eens.' Realiseer ik me plotseling.

'Het is je mate Reef, tuurlijk doet het je wat.' Zegt Leah rustig.

'Ik ga een stukje rennen, en waag het om achter me aan te komen.' Ik transformeer in mijn wolf en trek een sprintje. Ik weet dat Leah het allemaal goed bedoelde, maar ik kan het allemaal gewoon niet aan nu.

Genietend ren ik door het bos. Dit is het enige wat me kan kalmeren op dit moment.

Ik hoor een tak kraken. Snel kijk ik naar de richting waar het vandaan kwam. Een zwarte schim verdwijnt tussen de bomen.

Als ik er achter aan wil gaan, besef ik dat ik beter terug naar het Packhuis kan gaan. Het begint toch donker te worden.

• • •

Gesloopt val ik neer op bed. Ik heb niet eens zoveel gedaan vandaag maar ik ben gewoon kapot. Ik besluit nog een warme douche te nemen en val dan in slaap.

Een fel licht dringt mijn kamer binnen. Precies op mijn gezicht. 'Ugh.' En ik draai me om. Het is nog veelte vroeg.

Na een tijdje als ik toch niet meer in slaap kan vallen, besluit ik om naar beneden te gaan. Half slapend strompel ik de trap af.

Als ik denk dat ik de vloer al heb bereikt, stap ik mis en val ik. Fuck, blijkbaar was er nog een traptrede.

Ik knijp mijn ogen dicht en bereid me voor, voor een harde klap. Maar die komt maar niet. Ik voel twee sterke armen om me heen die ervoor zorgen dat ik niet val.

Ik doe mijn ogen langzaam open en kijk omhoog. Mijn ogen glijden langs een goddelijk lichaam richting het gezicht van diegene. Ik kijk recht in zijn ogen. Hij heeft slecht geslapen. Donkere kringen onder zijn ogen.

Als ik dan besef dat ik in de armen van Ace lig, sta ik zo snel mogelijk op. Mijn hoofd kleurt rood. Ik mompel nog iets als een bedankje en maak dat ik weg kom.

Het beeld van een gezicht vol met pijn en verdriet van Ace, blijft in mijn hoofd hangen. Doet het hem echt zoveel pijn?

Aangekomen in de keuken ruik ik een overheerlijke geur van verse broodjes. 'Mhm, Leah dit ruikt zo lekker! Ik krijg er spontaan honger van!'

Ik ontvang een klein glimlachje van Leah. En ze gaat weer verder waar ze mee bezig was.

'Leah? Het spijt me zo erg van gisteren. Nadat wat er gebeurd was met Ace zat ik gewoon niet zo lekker in mijn vel.' Zucht ik. 'Ik weet dat je het niet slecht bedoelde alleen ik was er gewoon even klaar mee en-' Een knuffel onderbreekt mijn geratel.

'Het is al goed! En excuses aangeboden.' Ik zucht opgelucht en knuffel haar terug. 'Ga nou maar alvast aan tafel zitten dan kom ik zo met de broodjes.'

Al iets vrolijker ga ik aan de eettafel zitten. Een paar seconde later komen Jack en Thomas aanlopen. Beide hebben ze een ochtendhumeur van hier tot Tokyo.

'Slechte nacht gehad?' Grinnik ik.

'Nee hoor, zo zijn ze elke ochtend.' Roept Leah vanuit de keuken. 'Ugh, Leah schreeuw niet zo het is pas ochtend.' Brabbelt Jack. Ik begin te lachen. Maar die verdwijnt al als Ace komt aanlopen.

Ik voel me plots heel ongemakkelijk. Gelukkig komt Leah net op tijd aan met het ontbijt. Ik begin gelijk te eten. Ik heb zoveel honger, niet normaal.

Leah en Thomas zijn echt klef. Door hun zo gelukkig te zien, maakt het mij alleen maar ongelukkiger.

'En hoe is het bij de andere tortelduifjes?' Zegt Jack. En met 'andere tortelduifjes' bedoelde hij mij en Ace. Ik begin langzamerhand rood te worden.

Leah kijkt Jack aan met een dodelijke blik. Volgens mij zijn ze aan het mindlinken. Jack begint opeens ook erg rood te worden.

'Oh ehm sorry, ik moet nog wat werk afronden.' En loopt zo vlug mogelijk weg en durft Ace niet eens aan te kijken. Een of andere manier vind ik dit toch wel grappig en er kruipt een glimlach op mijn gezicht.

Ik eet mijn eten op en verlaat de kamer ook. Ik loop naar mijn kamer en spring de douche in. Een koude douche is alles wat ik nodig heb om mijn ochtend af te sluiten.

Ik zet het water uit en besef dan dat ik geen kleding heb gepakt. Ik sla een handdoek om mijn lichaam en loop mijn slaapkamer in.

Ik begin te gillen as ik zie dat Ace op mijn bed ligt. Hij schrikt van mijn gegil en springt op.

'Tering, je liet me schrikken! Wat doe je hier?' Zeg ik met mijn hart in mijn keel. Ik ben me echt dood geschrokken.

Ik zie opeens dat Ace begint te grijnzen. Ik krijg de kleur van een tomaat als ik door heb dat ik alleen een handdoek om mijn lichaam heb. 'Fuck!'

Zo vlug mogelijk pak ik wat kleding en ga de badkamer in. Ik kleed me rustig om en begin nog bij te komen van de schrik.

Ik loop de badkamer weer uit en nu mèt kleding aan. Ik kijk Ace wachtend aan tot dat er iets zinnigs uit zijn mond komt. Hij begint nerveus te worden.