PROJEKT LADY ~JUSTIN BIEBER~

Rozdział Pierwszy

LILY

Spojrzałam kolejny raz na zegarek, wyszukując wzrokiem przyjaciółki. Punktualność nigdy nie była jej mocną stroną, dlatego powinnam już przywyknąć, że nigdy nie przychodzi na czas w umówione miejsce i sama też powinnam wychodzić co najmniej dziesięć minut później z domu. Rozejrzałam się kolejny raz po twarzach ludzi, idących chodnikiem. W żadnej z facjat nie rozpoznałam czarnowłosej dziewczyny, która pewnie zapomniała o naszym spotkaniu. 

Wyciągnęłam z małej czarnej torebki telefon i wybrałam numer Demi, która natychmiast odebrała sapiąc do słuchawki niczym parowóz. Wywróciłam oczami i napiłam się zielonej herbaty, ciesząc się delikatną nutą pomarańczy wyczuwalną na języku.

- Halo? - Zapytała zdyszana, a w tle dało się słyszeć stukot i warkot samochodów jadących kamienistą ulicą.

- Zastanawiam się, czy nadal pamiętasz o naszym spotkaniu. - Rzuciłam na powitanie, karcąc przyjaciółkę.

Dziewczyna jęknęła do słuchawki. Mimo skruchy jaką zawsze wyraża, popełnia ciągle ten sam błąd. Ona już się chyba nigdy nie zmieni, a ja muszę to zaakceptować. Jest moją przyjaciółką od zawsze i kocham ją pomimo wad. Nawet jeśli nienawidzę ludzi, którzy notorycznie się spóźniają, jej wybaczę.

- Przepraszam, Lily. Za chwilę będę. 

Nie zdążyłam nic odpowiedzieć, ponieważ dziewczyna rozłączyła się. Pokręciłam głową i schowałam telefon do torebki, kolejny raz szukając wzrokiem Demi. Ta dziewczyna jest naprawdę zakręcona. Kiedyś zgubi głowę, jeśli nie zacznie być bardziej odpowiedzialna odpowiedzialna. 

- Lily! - Krzyczała już z oddali brunetka, odgarniając  z twarzy splątane włosy. - Lily!

Pomachałam przyjaciółce, która ledwo wyhamowała przy stoliku małej kawiarenki. W razie gdyby miało dojść do wypadku podniosłam filiżankę z waniliowym Cappuccino, żeby nie wylądowało na mojej białej sukience. Kawa dawno zdążyła wystygnąć, więc dodatkowo zamówiłam herbatę, nim Demi pojawiła się na spotkaniu. Ludzie przyglądali się nam z zaciekawieniem albo z oburzeniem. Niektórzy szeptali między sobą, inni kręcili głowami z dezaprobatą. 

- Jak zawsze spóźniona. - Ganię przyjaciółkę, która usiadła na krześle naprzeciwko mnie i odgarnęła z twarzy włosy.

- Przepraszam, Lily... - Powtórzyła kolejny raz ze skruchą i uśmiechnęła się szeroko, wyciągając pomiętą kartkę z torebki.

- Co to jest? - Zapytałam, kiwając głową w stronę pogniecionego papieru.

- Szansa na super przygodę! - Myślałam, że już teraz ma szeroki uśmiech, ale pomyliłam się, kiedy wyszczerzyła się jeszcze bardziej.

- Nie jestem jasnowidzem. - Rzuciłam ze śmiechem, obserwując, jak Demi w dość zabawny sposób porusza brwiami.

- Słyszałaś kiedyś o czymś takim jak "Projekt Lady"? - Zapytała w podekscytowaniu, robiąc cudzysłów przy ostatnich dwóch wypowiedzianych słowach.

- Nie, ale zaraz na pewno usłyszę. Oświeć mnie, bo umrę z niewiedzy. - Udałam równie zainteresowaną, nie podzielając zbytnio entuzjazmu. 

- Czemu ty zawsze psujesz dobrą zabawę? - Bąknęła, wywracając oczami.

Zbyt dobrze mnie zna, by nabrać się na fałszywe nuty w moim tonie. To kolejna rzecz, która czyni naszą przyjaźń tak mocną i dobrą.

- Nie wiem, mam taki charakter? 

- Zgorzkniały i nudny jak u znienawidzonej przez wszystkich staruszki, która krzyczy na wszystkich, kiedy karmi gołębie w parku?

- Pani Jenkins jest akurat straszna, a nie zgorzkniała i nudna.