แบดบอยตัวร้ายกับยัยตัวแสบ [The End]

ตอนที่ 39 คราวซวย

หลังจากที่มะนาวยอมฟังผม เธอจ้องผมอยู่นานก่อนที่เธอก็เดินไปที่สวนข้างบ้านซึ่งมี ศาลาเล็กๆอยู่ เธอขึ้นไปก่อนที่ผมจะตามไปนั่งตรงข้ามเธอ สายตาเธอยังคงเรียบเฉย ผมไม่ชินกับมันเลยนะ

"มีอะไรก็รีบๆพูดมา"

"พูดกับพี่ดีๆได้ไหม"

"คุณไม่มีสิทธิออกคำสั่งหรือขอร้องอะไรฉัน เพราะตอนนี้ฉันยังโกรธคุณอยู่" เขาทำหน้าหงอยทันที ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ

"โอเคๆ แค่นี้พี่ก็ดีใจมากแล้วที่นาวยอมฟังพี่อธิบาย"เขายิ้มแบบที่ดูเหมือนว่าดีใจจริงๆ

"รีบๆพูดมาสักทีเถอะ"

"ครับๆ"ผมเริ่มเล่าเหตุการณ์และเหตุผลที่ผมต้องทำแบบนี้

"คือที่พี่ไม่บอกนาวเพราะกลัวนาวไม่เห็นด้วย และอีกอย่างมันกะทันหันจนพี่เองก็ตั้งตัวไม่ทัน แล้วอยากให้นาวเข้าใจพี่ด้วยว่าพี่ไม่ได้เจตนาที่จะโกหกนาวเลยนะ พี่ขอโทษ อภัยให้พี่ แล้วกลับไปอยู่กับพี่ได้ไหม  ไม่เห็นแก่พี่ เห็นแก่ลูกในท้องก็ได้"

"แล้วจะให้ฉันเชื่อคุณได้ไง"

"นาวจะไม่เชื่อพี่ก็ได้ แต่ขอโอกาสให้พี่พิสูจน์ตัวเองได้ไหม"

"ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ คุณจะทำยังไง"เมื่อฉันพูดแบบนั้นเขาก็หน้าเสียไปเลย ที่จริงฉันก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรขนาดนั้นนะแค่อยากดัดนิสัย อยากรู้ด้วย ว่าเขาแคร์ฉันมากแค่นั้น

"พี่ก็จะง้อนาวต่อไป จนกว่านาวจะใจอ่อน"

"งั้นคุณก็ง้อต่อไปแล้วกัน"ฉันลุกขึ้นจากศาลากำลังจะเดินหนี จู่ๆก็มีมือหนาโอบกอดฉันไว้จากด้านหลัง มันทำให้ความโกรธที่มันเหลือน้อยนิดเหือดหายไป มันเป็นอ้อมกอดที่โผยหามาแรมเดือน ฉันคิดถึงมันทุกคืนที่หลับตา แต่เมื่อรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แล้วเขาหลอกฉัน มันกลับทำให้ฉันรู้สึกเสียใจ จนลืมไปว่าตลอดเวลาที่ไม่มีเขามันแย่แค่ไหน