แบดบอยตัวร้ายกับยัยตัวแสบ [The End]

ตอนที่ 33 การกลับมา 50%

ผมนั่งคิดทบทวนอยู่หลายวัน หลังจากที่เห็นรูปมะนาวกับผู้ชายอีกคนที่ดูหล่อกว่าผมอีก แถมออกแนวแบดๆ ให้ตาย ผมใจคอไม่ดีเลย

"ไงเสือ คิดไรอยู่ บุหรี่จะไหม้มืออยู่แล้ว"
เออว่ะ ผมลืมไปว่าในมือมีบุหรี่อยู่

"แม่ง!! กูกลัวว่ะ กลัวว่ามะนาวกับไอ้หมอนั่น..." ในหัวผมคิดไปต่างๆนานา คิดว่าไอ้หมอนั่นจะดูแลเธอได้ดีกว่าผม ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมทำเลวกับเธอมาตลอด ไม่เคยจะชัดเจนกับเธอเลยสักครั้ง ผมกลัว กลัวว่าวันนึงจะมีคนทำให้เธอยิ้ม ทำให้เธอหัวเราะ ทำให้เธอมีความสุข ซึ่งคนนั้นไม่ใช่ผม

ผมเอาบุหรี่ที่อยู่มือขึ้นมาดูดแล้วพ่นควันออกมาอย่างเบื่อหน่าย หลังจากที่ปล่อยให้มันไหม้จนจะหมด

"มึงจะอะไรมาก มึงก็แค่รีบทำเรื่องของมึงให้จบๆไป พรุ่งนี้ก็ต้องไปตัดเฝือกอยู่แล้ว มึงก็แวบไปหาเธอ รึไม่ก็ไปเทวารักษ์ เคลียร์ทุกอย่างให้จบ เดี๋ยวกูโทรหาไอ้เต้ ให้มันไปรับส้มโอมารับรู้ด้วยไง"

"จะดีหรอวะ" ใจผมยังลังเล เพราะยังหาหลักฐานไม่ได้ว่าใครเป็นคนฆ่าพ่อกับแม่ และตัดเบรครถผม ถึงแม้จะมั่นใจว่าใช่คนนั้นก็เถอะ แต่มันไม่มีหลักฐานอยู่ดี

"ดีไม่ดี ควรไม่ควรก็แล้วแต่จะพิจารณาพ่ะย่ะค่ะ" ไอ้เคมันพูดพรางยักคิ้วกวนๆ จากที่ผมเครียดอยู่เจอมุขของมัน ผมนี่แทบจะเป็นบ้า ห่าน!!! มุขกระบือชิบหาย นี่แหละที่มาของคำว่า มุขไม่ฮา พาเพื่อนเครียด ผมดูดบุหรี่เข้าเต็มปอด ไม่พังตอนนี้จะไปพังตอนไหนวะปอดกู-_-

"โอ้ยยย อย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นสิเพื่อนรัก เดี๋ยวก็หล่อไม่สู้ไอ้ฝรั่งนั่นหรอก"

"เคยนั่งอยู่แล้วตกเก้าอี้ไหมวะ??" ผมมองหน้ามันอย่างเบื่อหน่าย มันก็รู้ว่าผมเครียดเรื่องนี้อยู่ยังจะกวนตีนผมอีก

"ฮ่าๆๆ ใจเย็นๆ ให้กูโทรเช็คให้ไหมล่ะว่ามะนาวกับฝรั่งหน้าหล่อนั่นถึงไหนกันแล้ว" ผมลืมไปเลยว่า ไอ้เคมันสนิทกับมะนาวพอสมควร เพราะมะนาวฝึกงานที่บริษัทมัน โอ้ยยยสมองงง ทำไมคิดช้าขนาดนี้