Evdeki Kız

Kurtuluş

Tekrar denedim,nasıl oldu bilmiyorum ama odadan kurtuldum.İnanmıyorum odadan kurtuldum.Aslında pek sevinmemek gerek,eğer şuan ben bir ruhların elindeysem beni her an bulabilirlerdi.Daha fazla vakit kaybetmeden odadan ayrıldım.Havası karanlıktı,nereye gidebilirdim ki?Deliler gibi koşturmaya başladım,bulunduğum yerde bir tane bile araba geçmiyordu.Ah lanet olsun!Caddede deliler gibi koştururken görmediğim arabaya çarptım.

-Kızım,sen iyi misin?

-Lütfen yardım edin!

Adam karısına bakarak kaş göz işareti yaptı.Ah biliyorum beni arabaya almayacaklar.

-Biliyorum güvenilir bir tip değilim.Size kötü bir şey yapmak değil niyetim.Kurtarın lütfen!

Adam tekrar karısına baktı,kadın başıyla tamam işaretini vererek arka koltuğa geçtim.

-Adın ne bakalım?

-Sofia efendim.

-Buraya nasıl geldin kızım?

-Bilmiyorum.Sanırım kaçırıldım.

-Nereye gidiyoruz?

Adresi söyledim.Çok geçmeden akıl hastanesinin önündeydim.Büyük bir teşekkür ederek arabadan indim.Kapıda Harry'i gördüm.Koşarak yanıma geldi.

-Sofiiii!bu ne hal?

-Kaçırıldım lanet olası!

-Na..naasıl kaçırıldın?

-Bilmiyorum.Şu kollarıma bakar mısın? Yamuk yılık dikişimi göstererek.Harry büyük bir şaşkınlıkla;"Sofia!Hastaneye gidiyoruz."

                                                                         HASTANE

-Ah bu dikişler de ne böyle?Kim dikiş attı?

Söylesem de inanmayacakları için"hatırlamıyorum"cevabını verdim.Dikişlerimi sökerek tekrar dikiş attı.Kollarımı hissetmiyordum.Gerçekten de acıyordu,uyuşmuştu.5-10 dakika sonra işimiz bitti,akıl hastanesine geri döndük.

-Sofi,başına neler geldi?

-Bilmek istemezsin.

-İstiyorum.

-Ama ben anlatmak istemiyorum.

-İşkence mi ettiler sana?

-Harry.Kapatabilir miyiz bu konuyu?

-Ah tabi,özür dilerim.

-Sorun değil.Ailemden haber aldınız mı?

-Sofia...Maalesef..Alamadım...

Bu da neydi böyle?Ah,tanrım yoksa ailem...Düşünmek bile istemiyorum...