Verliefd op mijn kidnapper...

7. Ella

Troy verzorgd de wond en ik kan niets meer doen dan kijken, ik moet hier weg. Ik trek het niet meer, het ene moment is Troy aardig ergen me, en het andere moment is hij een echte ontvoerder die tegen me schreeuwt. Ik weet niet of ik dit nog lang uithouw, Troy zegt wel dat hij dit allemaal niks vind maar ik denk dat ik het toch echt iets moeilijker heb. 'Kun je staan?' Troy's stem haalt me uit mijn gedachte. Ik probeer opgestaan. Een steek van pijn schiet door mijn been. 'Kun je me omhoog trekken?' Vraag ik aan Troy als ik besef dat ik zelf waarschijnlijk nooit omhoog kom. Hij pakt me voorzichtig bij mijn heupen en trekt me voorzichtig omhoog. Als hij dat doet voel ik zijn warme gespierde buik tegen zijn rug. Hij heeft vast een sixpack. Wow waar denk ik nu weer aan? Als ik op mijn voeten sta zak ik bijna direct door mijn pijnlijke been, gelukkig ving Troy me op. 'Kun je naar de bank lopen? Ik ondersteun je wel.' Zegt Troy. Ik knikte, en hink naar de bank. Ik laat me er met een plof op vallen. Ik heb ineens echt vet veel honger, eerst wil ik niks tegen Troy zeggen maar mijn maag verraad me door heel hard te gaan knorren. 'Honger?' Vraagt Troy. Ik knik. Het is nu denk ik rond de twee uur en ik heb nog niets gegeten. 'Ik kan wel wat KFC halen als je dat lust?' Zegt Troy. 'Ik hoef nu toch niet bang te zijn dat je ontsnapt.' Zegt hij dan mompelend. Ontsnappen, het klinkt alsof ik een dier ben. Een dier in Burgers Zoo Of zoiets . Een aapje achter glas, zo voel ik me. Ik knik. 'Ja dat lust ik wel, mag ik zonder botjes?' Vraag ik. Hij knikt ook en pakt zijn sleutel uit zijn broekzak. Hij haalt de deur van het slot en gaat erdoor. Ik hoor hem aan de andere kant de deur opsloot doen. Ik sloot mijn ogen en probeerde aan thuis te denken, thuis. Het leek zo verweg. Ook al was het gisteren maar.