Verliefd op mijn kidnapper...

8. Troy

Ik liep naar de camper die ik in het bos geparkeerd had, in mijn hand een zak met KFC. Ik had twee grote buckets gekocht, ik haalde een hand door mijn haren en stak de sleutel in de deur. Ik draaide hem om en de deur ging open, Ella lag nog steeds op de bank. Ik liep op haar af en ik zag dat er weer tranen over haar wangen liepen. Ik ging naast haar zitten. 'Kijk ik heb KFC voor je.' Begon ik. Ze schonk me een droevige blik. Ik stond op en haalde een vorken en messen uit de kast. 'Ik neem aan dat je met mes en vork wil eten?' Zeg ik, ze blijft wel een rijk meisje en meestal zijn die net beleefde barbiepoppen. Ook al zag ik dat niet zo bij Ella. Ik ging weer op de bank zitten en haalde de twee bucketts uit de zak. Ze pakte de vork en prikte in de eerste kip. Ik zag dat ze langzaam probeerde te eten ook al wist ik dat ze heel veel honger had. 'Ik heb ook een Oreo milkshake voor je.' En ik schoof de milkshake haar kant op. Voorzichtig nam ze een slokje,'Mmmmm echt vet lekker!' Riep ze uit. 'Ssshhhht! Je moet een beetje stiller zijn anders horen mensen je.' Zij ik snel terug. Droevig at ze verder. 'Kun je me op zijn minst zeggen waar je geld voor nodig hebt?' Vroeg ze plotseling en ze kreeg weer traanogen. Zucht.... dit ben ik haar wel verschuldigd. Ik was van plan dit aan niemand te vertellen, ik wilde dit met me meenemen in mijn graf maar ik vrees dat ik het haar moet vertellen. 'Oke, dit kan wel even duren.' Ze knikte. 'Mijn vader zat vroeger bij een bende. Hij handelde drugs en soms brak hij in bij huizen.' Ella huiverde. 'Hij had een keer een hele grote opdracht gekregen, maar hij verknalde het. Uit angst voor de gevolgen is mijn vader naar het buitenland gevlucht. Hier beloofde hij zichzelf nooit meer iets crimineels te doen. Hij ontmoette mijn moeder en ik werd geboren. Maar een maand geleden kregen we een dreigbrief van de bende, er stond in dat als we ze geen 10 duizend euro zou geven ze ons iets aan zouden doen...' Het voelde goed hierover te praten. 'Maar mijn ouders hebben niet veel geld, ze kunnen amper de huur betalen dus 10 duizend euro zouden ze nooit op tijd bij elkaar gezameld krijgen...' ik wachtte in spanning Ella's reactie af, maar die kwam niet. Ze bleef stil wat me bang maakte. Toen draaide ze haar hoofd waardoor ik recht in haar hemelsblauwe ogen keek. In haar ogen zag ik pijn, en verdriet maar bovenal, medelijden. Ik wil niet dat iemand medelijden met me heeft. En zeker zij niet, ik zou medelijden met haar moeten hebben. 'Ik had gehoopt dat door jou te kidnappen ik het geld voor mijn ouders zou kunnen krijgen.' Zeg ik als ik nog steeds geen reactie krijg. 'Je snapt het niet he?' Viel ze toen uit. 'Mijn ouders zijn koppiger dan een ezel.' Ze gaan je echt geen geld geven. En al zeker niet voor mij. Ze hebben nog nooit iets voor me gedaan behalve geld op de keukentafel leggen en op een briefje schrijven dat ik maar "iets leuks voor mezelf" moet gaan kopen.' Ze was in tranen uitgebarst en ik wist niet wat ik moest doen, als ik dat geld niet kreeg kon dit nog wel eens slecht aflopen...

Ha mensjes, word het al spannend? Owja nog sorry dat dit zo'n slecht hoofdstuk is...
XXX me.