Szukajcie a znajdziecie - Dramione✔

Część XVII

Ten rozdział nigdy nie był inspirowany tą piosenką. Po prostu odkryłam, że do niego pasuje, bo jest o właśnie takich uczuciach, jakie są przedstawione w tym rozdziale. Ale nie musicie jej słuchać, gdyż jej wersy przewijają się przez tekst, jako coś w rodzaju myśli. 

- Hej, Granger, nie płacz. Nic ci nie zrobię, wiesz o tym!

Draco podszedł do niej, bardzo powoli. Była przestraszona, zagubiona, a co najważniejsze - wstyd już nie przeszkadzał jej płakać. Dotknął jej policzków, muskając je opuszkami palców. Nie podniósł jej brody, wiedział, że sama na niego spojrzy. Wzrok miała szklisty od łez i niespokojny.

- To nie mnie nienawidzisz – powiedział znów. - I to nie mnie się boisz. - Ta chwila była tak intymna, że nie mógł mówić głośniej niż szeptem. - Spróbuj się uspokoić, a wtedy ci wszystko wytłumaczę. Hermiono, - Gdy usłyszała swoje imię natychmiast spojrzała mu prosto w oczy. - nic złego ci nie zrobię.

Rzuciła mu się w ramiona i rozpłakała się.

Jeszcze tej nocy nie rozumiała swoich uczuć, ani co w nich robił blondyn, ale teraz... Teraz wszystko poukładało się w logiczną całość.

Poczuła, że ich teleportował. Była tak zaskoczona, że nawet przestała płakać. A gdy otwarła oczy zobaczyła, że znów są w Nantucket. Że stoją na tej samej latarni morskiej, na której była jeszcze chwilę wcześniej. Wtedy powróciły pytania.

- Skąd wiedziałeś gdzie będę? Za każdym razem! I robiłeś to tak szybko, jakbyś dokładnie wiedział gdzie się teleportować!

- Bo wiedziałem – powiedział i usiadł.

- Ale skąd? - żądała odpowiedzi.

- Właściwym pytaniem byłoby: Dlaczego stałaś się tak nieuważna?

- Co?

- Jeszcze kilka tygodni temu nikt by cię nie podszedł. Pewnie nawet zdemaskowałabyś śmierć! A teraz? Jestem twoim cieniem, a ty o tym nie wiesz.

- Nie prawda! - obruszyła się. - Zawsze kiedy szukam twojej siostry, wiem, że jesteś obok.

- To skąd bym wiedział, o tych wszystkich miejscach w Australii, w których byłaś, skąd wiedziałbym, że byłaś ostatnio na kawie, w Prowansji? - Draco postanowił przemilczeć fakt, że była w kawiarni, którą on jej pokazał. - Skąd znałbym Nantucket? Tą zapomnianą przez Boga mieścinę, w której diabeł mówi „dobranoc". - Zamilkł na chwilę, a potem zmienił temat, co zirytowało Hermionę. Dopóki nie dowiedziała się o kim mówi. - Jest moim najlepszym przyjacielem, chociaż nigdy ode mnie tego nie usłyszy. Znamy się jak łyse konie. Wie o mnie wszystko i ja wiem wszystko o nim. Tylko jest jedno prawie. Harry nie chce mi powiedzieć, co się z wami stało. Myśli o tym cały czas, ale nie powie mi. - Hermiona ciaśniej opatuliła podciągnięte pod brodę nogi. - Wiem, że chodzi o Weasley'a. I wiem, że ten tatuaż na twojej stopie zrobiłaś kiedy się rozstaliście.

- Skąd ty...? - On wiedział o niej rzeczy, o których nikt inny nie miał pojęcia.

- Czarodziej czy nie, wiem kim w greckiej mitologi jest Nemezis - boginią zemsty.

- Nie mogłeś widzieć tego tatuażu. Zawsze go ukrywam, nie mogłeś go widzieć na tamtej sesji!

- Lubisz chodzić po plaży, prawda? - zapytał znienacka.

Hermiona zgubiła wątek.

- Zwłaszcza przy brzegu morza, by fale mogły obmywać twoje stopy.

Widział ją kiedy pozwalała sobie na chwile zapomnienia, wtedy widział jej tatuaż pomyślała. Finezyjny napis, na zewnętrznej części prawej stopy.