Kalbimin Kanatları

Ne tenime değen küçük damlalar...

Ne yağan yağmura eşlik eden rüzgar...

Serin gülümsemen eritti kalbimin buzlarını.

Gözyaşlarımdan elmaslar,

Sönük kaldı gökyüzünde yıldızlar;

Görünce zümrüt gözlerini,

Güneş kızardı utancından.

Kollarındayken yaprak bedenim,

Bensiz kaldı fırtınalar.

Nefesinde soludum,

Ben sende kayboldum.

   Bir şiirle başladı hikaye bilinmezlere. Her şiir gibi onlar için de farklıydı her ışık, her cümle. Doğduğu an mıdır insanın en güzel anı yoksa öldüğü zaman mı? Son mudur mutluluğa var hep? Gözlerinin önündekini görememek, kırık kanatlarla uçmayı denemek... Bu hikayenin sonu hangisi? Siyah mı yoksa beyaz mı? Neden gride buluşmasın tüm sözler?