Kalbimin Kanatları

13.Bölüm: Ama ve Eğer

*** Noaki ***

                        

   Gittikçe güçsüzleşiyorum. Bir adım atsam kırılıverecekmişim gibi geliyor bazen. Tüm bunların yanında tamamlanmamış hikayelerim var. Kim yazacak, benim yerime birisi ilgilenebilir mi onlarla? Yapabilecekmiş gibi hissetmiyorum ama yarım kalmalarını da istemiyorum. Benim gibi olmalarını da istemiyorum. Mutlu sona ulaştırabilir mi onları? Ben kendi sonumu biliyorum. Şansın yüzüme iki defa gülmeyeceği çok açık. Hissediyorum her gün sona yaklaşışımı. Yalnız kalmak istemiyorum, yanımda birini sürüklemek de istemiyorum. Her geçen gün ayağa kalkmak biraz daha zorlaşırken tekrar düşmek de istemiyorum, ayakta durmak da.

   Kendimi kurtulamayacağım uçurumlara bıraktım. Hep bir yolunu bulurum diye düşünmüştüm. Zamanın kendi yöntemleri olduğunu unutmuşum. En kötüsü düşüşüm yalnız değil. Bırakmayı denedim ama yapamadım. Toru... Ben sensiz bir gün geçiremeyecek kadar bencilim. Seni başkasıyla görmeye dayanamayacak kadar kıskanç... Yine de seninle olamayacak kadar güçsüz... Savaş mı diyorsun? Çoktan kaybettiğim bir savaşta senin için ölürüm, umurumda olmaz. Ama seni daha az görebilecek olmaktan korkuyorum. Hastanelerin bizi yutmasından. İronik değil mi? Hastanelerden korkan bir doktor adayı... Çünkü biliyorum içinde sakladığı umutları, barındırdığı gözyaşlarını. Daha önce geçtim bu yoldan. Sormuştun ya neden bu mesleği seçtin diye, işte cevabım. Birilerinin acısını hafifletmek istedim. Bana verilen ikinci hayatı düzgün değerlendirmek... Bir yüzü güldürmek... Belki biraz da dertlerini paylaşmak... Onların tarafından bakabilen birisini hak ediyorlar diye düşündüm. Doya doya yaşamak hiç aklıma gelmedi, ölümü bilirken. Benim yerime sen yaparsın belki, ben görmesem de.

   Ne olduğunu, nasıl geliştiğini, neyden kaynaklandığını biliyorum. Tedavi yöntemlerinin neler olduğunu da. Hiç biri bir nebze yardımcı olmuyor! Hasta yakınlarına kötü haber nasıl verilir biliyorum ama kendime konan tanıyı nasıl hazmederim bilmiyorum!

   Yatağımda kıvrıldım ve düşüncelerin beni ele geçirmesine izin verdim. Kalbim daha çok ağlarsa bedenimin acısını hissetmem belki, o bile anlatmaya yetiyor ne kadar az zamanım kaldığını.

   Üzgünüm, yine bencil olacağım ve kalan son günlerimi olabildiğince kendi özel ağrı kesicimle geçireceğim, seninle. Belki benim peri masalıma da bir mucize düşer, kim bilir? Belki o mucize sensindir, inandırırsın beni kendine.

   Yolun sonuna giderken elimden tut, bırakma beni. Çünkü korkuyorum, bunu duyamayacak olsan da. Yanımda olursan görmem kabuslar, yakalayamaz beni kötüler.

   Uçurumdan aşağı seninle bakmak kolay.

   Zor olan sen yanımdayken atlamak.

   Seninle ne hissettiğimi bilmiyorum. Ne senle olabiliyorum ne de sensiz. Balzac'ın dediği gibi o kadar çok biçimde anlatabilirim ki seni, en sonunda anlatılamaz olup çıkıyorsun. Hatıralarımdaki mutlu anılarım ol ama sen hep mutlu ol. Bir damla gözyaşın bu hastalığın verebileceği tüm acılardan daha fazla. O yüzden kaçmak istiyorum senden, yapamasam da. Aşk çok merhametsiz. İki ucu zehirli. Ben yalpalıyorum. Düşsem belki daha kolay olacak. Ne kadar çabuk bitersem o kadar az acı olacak. Yine de bir kez daha seni görebileceğim umudu bırakmıyor peşimi. Damla damla akıyor, deliyor kalbimi. Ne zaman tüm mutluluğum bakışların oldu? Ne zaman bıraktım sen yokken nefes almayı? Gözlerimin buluştuğu tek bir parçan sebebim olmuş ayakta durmaya. Sesin can simidim olmuş, boğulmayı unutmuşum ben, kendimi sulara bırakamıyorum.

   Görüyorsun değil mi? Seni düşündüğümü söylerken bile bencillik yapıyorum, seni kendi karanlığıma çekiyorum. Denedim, gerçekten denedim seni bırakmayı. Beni tanımadan, çok önemsemeden seni arkamda bırakmayı... Başkasıyla birlikte olman için bile çabaladım, yalan da olsa. Yine tüm yollarım sana çıktı, sensiz yapamadım. Peki ya şimdi? Sana söylemeli miyim hastalığımı? Söylemesem anlar mısın ne olduğunu? Öğrenince bırakıp gider misin yoksa elimi tutar mısın gözlerimi son kez kapayana kadar? En kötüsü ben hangisini isterim bilmiyorum. Hangisini kaldırır kalbim, sen söyleyebilir misin?