Kalbimin Kanatları

5.Bölüm: Uçmak İçin Çok Küçükler

   Yine ben! Bilgisayarım bozulunca bölümü yeniden yazmak zorunda kaldım ama her yeniden yazışımda olduğu gibi ilk haliyle hiç alakası yok. Bu arada ilk bölümde olduğu gibi bu bölümdeki şiir de bana ait bu nedenle düşüncelerinizi merak ediyorum

*******************************************************************

   Günaydın çiçek, günaydın böcek. Sana da günaydın başımda dönen sivrisinek. Senin için daha erken değil miydi? Geçen yıl saklandın değil mi? Mis gibi oda. Ben de saklanıyorum bazen. Hadi şimdi anlaşalım. Sen beni uyandırma sabahları, bende seni sinekezmesi yapmayayım. Adil bir anlaşma bence. Hayır yemek çubuklarıyla yakalayamasam da anneden gelen bir terlik atma yeteneğim var. Yetişemem sanıp duvara konan sineklerin hazin sonu... Mezarlık oluştu orada. Bak hala başımda dolanıyor! Canına susamış, kanıma susayacağına. Gizli gizli iç bi köşede!

-Oğlum sabah sabah bu ne enerji?

   Kendi kendime konuşmuyor muydum ben? Neyse! Saat daha erken kahvaltı mı hazırlasam? Güzel fikir.

-Toru! Kalk hadi geç kalacaksın! Otur ye kahvaltını, tabak bitmeden çıkamazsın evden.

~Anne ilerleyen yaşımdan dolayı öleceğim yakında hala kahvaltı kavgası yapıyoruz. Bir dakika ya! Ben kahvaltı hazırlamaya gelmiştim buraya, yememiş miyim? Aa! Ne ara sandalyede uyudum? Hayır, niye sandalyede uyudum?

-Bu gidişle ilk yiyeceğin tokat olacak!

~Tamam, tamam. Sustum.

***Okulda***

-Anatomiye başladınız mı? Herkes zor diyor. Zor aslında ama ben çok seviyorum. Tuhaf şeyleri hep sevmişimdir zaten. Bak sen de yeterince tuhafsın mesela.

~"Yok. Mayıs gibi."  dedim söylediklerinin iltifat mı yoksa itiraf mı olduğunu anlamayarak.

-O zaman sen kadavra da görmemişsindir. Dersin var mı? İstersen seni götürebilirim. Bir görüp gelirsin. Belki ölü görmeye alerjin vardır. Olamaz mı kouhai-chan?

~Peki.

   Bazen fazla itaatkâr oluyorum. Yapabileceğim bir şey yok, bu benim. Gerçi şu an yaptığımız kötü bir şey de değil. İlginç. Demek istediğim tıp okuyorum, kadavra ile uğraşmak normal. İlginç olan bu durumun yılın ironisi olması. Bu gün benim doğum günüm ve tam karşımda bir ölü var. Doğum ve ölüm. Birbirine ne kadar uzak ve aynı zamanda ne kadar yakın. Ölüm bir adım ötemde, hem mecazen hem de gerçekten.

-Hadi gidelim, koku başımı ağrıtmaya başladı. Üçüncü sınıf olunca alışmış olmayı bekliyorsun ama yok! Hem ben acıktım, yemek yemeliyim. Gelmek ister misin? Seni bir kaç kişiyle de tanıştırabilirim.

~ Teşekkürler. Benim şimdi dersim var.

   Böylece çok ilginç bir derse adım attım. Midem her ne kadar aksini istese de. Neyse ki annem yemeden çıkartmıyor evden. Buna on sekiz yıldır ilk defa sevindim. On dokuz! Artık on dokuz.

-Y kromozomu ile X kromozomunun homolog olmayan bölgeleri arasında krossing-over olması sonucu Y kromozomu üzerindeki SRY genleri X kromozomuna geçer ve böylece XX genotipine sahip ama XY fenotipine sahip bireyler oluşur. Bu duruma sex reversal sydrome -zıt cinsiyet sendromu- denir. Bu bireyler infertil olup...

   İşte bu! Bende kesin bu var. Boyumu falan anca bu açıklar. Kontrol ettirmeliyim. Ama yok, az gelişmiş diyor. Bir bakayım. Olmadı, gelişmişlik sorunu yok. Ne güzel havalı bir problemim olacaktı ama! Ben niye böyle şeyler düşünüyorum ki şimdi! Psikolojim bu kadar mı bozuk. Titre ve kendine gel, bu senin doğal halin! Gülsem mi ağlasam mı?

   Eve geldiğimde kimse “oğlum sen mi geldin? diye sormadı. Hani sürpriz doğum günü partim? Arkadaşlarımı nereye sakladınız da kaç yıldır bulamadım? Ev sessiz olduğuna göre nereye gittiler ki demeye kalmadan dolabın üstündeki notu gördüm: “Babanın büyük amcasının oğlunun kuzeninin torunu olmuş, onu görmeye gidiyoruz. Yemeğin hazır, yemeyi unutma. Akşam eve gelmeyiz. Doğum günün kutlu olsun. Annen.” Bu kadar duygu ve akrabalık dolu not bana fazla. Alttaki not daha da ilginç: “Ben gece arkadaşımda kalacağım. Sana hediye alacaktım ama para harcamaya değmez.”