Lumabas ako ng bahay para puntahan ulit yung lugar na nakita ko kanina.
Halos malibot ko na ang buong bahay pero hindi ko pa rin makita .
Hanggang sa may gilid ko ay nakita ko na ang pinto na hinahanap ko.
Lumapit ako doon. Hindi ko magawang pigilan ang panginginig ng tuhod ko. Paano na lang kung mawala nanaman ako sa takot. At mawalan ulit ng malay.
Mariin akong umiling, hindi kaya ko to. Kailangan kong malaman kung sino talaga ako. Malalim akong huminga bago buong lakas na binuksan ang pinto.
Pero wala, wala akong nakita. Wala na ang lahat ng gamit na nandito kanina.
Nilibot ang buong lugar.
" Nasaan na. Andito yun kanina"
" Anong ginagawa mo dito?" bigla akong napatingin sa lalakin nasalita mula sa likuran ko.
" Mamuro!" siya si Mamuro, kulay abo ang buhok. Sa lahat ng magkakapatid ay lagi siya ang di ko nakikita. Minsa din lang siyang magsalita. Lagi ko siyang nakikita sa tuwing nandyan si Eisuke.
" Im asking you what are you doing here?" napalunok ako. Nakakatakot naman siya. Parang si Eisuke. Talagang bagay silang magkasama.
" W-Wala naligaw lang ako sa pamamasyal" pagsisinungaling ko.
" Umalis ka na dito" wala sa huwisyo ay tumango ako at mabilis na umalis sa loob. Napatakbo lang ako sa takot.
Dahil hindi din ako nakatingin sa dinadaanan ko, di ko namalayan na may nakabangga pala ako. Napaupo ako sa sahig
" Luke!" saad ko.
" Im sorry" saad niya habang tinutulungan akong tumayo.
" Ayus lang kasalan ko naman"
" Bakit ka ba tumatakbo?"
" Wala para kaseng nakakita ako ng kung anong nakakatakot, pero siguro guni guni ko lang yun."
Sabi sabay hawak sa batok ko
" Come, lets sit first, youre not fully recovered, you shouldnt run off like that, paano kung may mangyari sayo?" hinila niya ako ng maingat sa may katabing upuan at pinaupo. Tumabi din siya saakin.
" Thank you Luke, sa pagaalala mo saakin" tiningnan ako ni Luke at ngumiti
Hindi ko man siya gaanong nakakausap, magaan pa rin sa pakiramdam ang makausap at makasama siya.
" You know Yuki, you may not feel that you belong here, we just want you to know that youre already part of the family, sana alam mo yun" he said that with a smile on his face.
" I do feel that Luke, at sobrang saya ko ng makikilala ko kayo, even though sometimes feeling ko di ko deserve to"
Humarap saakin si Luke.
" You really are different Yuki, kami ang dapat maging thankful for having you here, you are too good for us, it sometimes makes me feel that we do not deserve you." napangiti ako sa sinabi niya. They really never forget to amaze me.
" Well if thats what you feel, you can invite me on youre next swimming tournament" biglang napatingin saakin si Luke na gulat.
" Saan mo nalaman yan" tiningnan ko siya.
" Bakit? Di ko ba dapat malaman yun" napayuko lang si Luke sa sinabi ko.
" Bakit Luke may problema ba?"
" Its been 4 years since i quit the swimming team" nagulat ako sa sinabi niya.
" Bakit naman?"
" Its a long story"
" I ready to listen"
Sabi ko at binigyan siya ng ngiti. Ganun din siya
Hindi ko man mapapantayan ang yaman nila. At least man sana kahit simpleng pakikinig sa kanila ay makabawi man lang ako sa kanila. Theyve been a part of me. They now my family, after all.
-----------------------------------------------
YOU ARE READING
K I S S E D by the B A D D E S T B I D D E R (fanfic)
Random" I bought you. You are mine. So do what i tell you to"
