Hazan Yaprakları

HY-20

Ygs-Lys telaşı yüzünden anca yazabildim. Şarkıyla okumanızı öneriyorum arkadaşlar. Lütfen vote ve yorumlarınızı eksik etmeyin. Sınav senem olmasına rağmen sizleri bekletmek istemiyorum. Umarım beğenirsiniz.

Öyle bir zamanda gel ki vazgeçmek mümkün olmasın.

Ellerimde koparmaya çalıştığım zincirlerden kalma yara izleri,

Yeni yeni iyileşmeye yüz tutmuş olsun.

Gözlerimde öyle bir karanlık olsun ki, gören kör oldum sansın.

Yanaklarım kurumuş olsun gözyaşlarımdan, dudaklarımsa çatlak çatlak.

-ORHAN VELİ KANIK

Yaprak ve Kuzey her yere bakmışlardı ama Melisa'dan hiçbir haber yoktu. Alper'in polislere haber verdiğini bildikleri için karakola gitmekten vazgeçtiler. Kuzey, Sarp'ı arayıp haberi olup olmadığını sorduğunda Sarp zaten bütün yardımlarını en yakın arkadaşı için seferber etmişti. Kuzey ve Yaprak'a ise İstanbul'un eve yakın köşelerini aramak kalmıştı. Saat ilerledikçe Melisa'dan haber gelmemesi Kuzey'in korkusunu ve telaşını arttırıyordu. Şimdi ikisi sahil kenarında yürüyor ve Melisa'nın banklardan birinde oturuyor olabileceğini düşünüyorlardı. Âmâ her ilerleyişte Melisa'yı göremedikçe Kuzey, daha da umutsuzlaşıyordu.

Yaprak ise bu durumun yanında Kuzey üzüldüğü içinde hüzünleniyordu. Onun yanında olmaktan başka bir şey yapamadığı için lanet ediyordu. Sahile vuran dalgaların sesi ve soğuk rüzgârın çıkardığı uğultudan başka bir ses yoktu. İkisi de çok sessizdi. Yaprak, onu sakinleştirecek sözler bile bulamıyordu. Bu saatte genç bir kızın ortadan kaybolması kendi düşüncelerinin de kötüye kaymasına neden oluyordu. Özellikle İstanbul gibi büyük ve tehlikeli bir şehirde. Melisa'ya bir şey olursa Kuzey'in tek dayanağı da gider ve genç adamın bir daha toparlanması çok zor olurdu. Bu düşünceyle gözleri doldu. Umut'a içinde beslediği kızgınlık daha da arttı. Melisa, sağ salim bulunduğunda onunla çok ciddi bir konuşma yapacaktı. Umut'un bu sefer sınırı aştığını ve kimsenin Kuzey'i durduramayacağını biliyordu.

Kuzey'in durduğunu fark ettiğinde kendisi de ilerlemeyi bıraktı ve arkasında kalan genç adama döndü. Rüzgâr yüzünden gözlerinin önüne gelen saçlarını kulağının arkasına sıkıştırdı. Kuzey, deniz kenarına biraz daha yaklaşıp ellerini ceplerine yerleştirdi. Hava fazlasıyla soğuktu ama sanki Kuzey'e işlemiyordu. Etrafta uçuşan ufak toz tanelerinden bir kaçı genç kızın gözünü işgal etti ama pek önem vermedi.

"Ya onu bulamazsak?" Kuzey'in hüzün dolu sesiyle Yaprak, ona sevgi dolu gözlerle bakıp yanına ilerledi. Eliyle genç adamın omuzunu sıvazlayabildi sadece. Âmâ içinden ona sıkıca sarılmak ve kardeşine hiçbir şey olmayacağını söylemek istiyordu. Kuzey, böyle bir hüzüne bile karşı o kadar dik ve sert duruyordu ki ona olan hayranlığı bir kez daha arttı. Onun ne kadar güçlü olduğunu duruşundan bile anlıyordu. Âmâ ona olan sevgisi yüzünden Kuzey'in içindeki hüzünü fark edebiliyordu.

"Bunu düşünme bile. Melisa, başının çaresine bakabilecek bir kız. Eminim biraz yalnız kalmak için bir yerlerde oturuyordur."

"Anneme, onu koruyacağıma söz vermiştim." gözlerini yumup derin bir iç çekti, Kuzey. "Eğer benim yüzümden başına bir şey gelirse, kendimi hayatım boyunca affetmem."

"Ne olursa olsun yanındayım." dedi söylediğini doğrularmış gibi sıcak bir gülümsemeyle. Kuzey'in dudakları da kıvrıldı Yaprak'ın samimi sözleriyle. Gözleri karanlıkta bile belli olan genç kızın yanağındaki morluğa kaydığında içini tarifsiz bir huzursuzluk kapladı. Ne zaman o morluğu fark etse yaptığı hatadan bir kez daha pişman oluyordu. Eğer Umut'un kendisini kışkırtmasına izin vermeyip dayanabilseydi ne Melisa kaybolur nede Yaprak'ın yanağında bir morluk olurdu. Bütün bunlar kendisi yüzündendi. Kaldırıma oturduğunda omuzları pes edercesine çöktü. Tek elini kaldırıp saçlarının arasına parmaklarını geçirdi. Sinirle dişlerini sıkarken bir yandan da parmakları saçlarını sıkıca kavramıştı. Gözleriyse yorgunluk ve uykusuzluktan kıpkırmızıydı.