Historia sławnego bramkarza Reprezentacji Polski, Wojtka Szczęsnego i dziewczynie interesującej się muzyką, mieszkającej w stolicy, Marinie. Jak potoczą się ich losy? Więcej dowiecie się czytają tą książkę, na którą serdecznie was zapraszam! Miłego...
-Zapraszam panią do łodzi -Szczęsny wyciągnął rękę w moją stronę, pomagając mi przy tym wejść do łodzi, ale ja jak to ja musiałam się poślizgnąć i wpaść prosto na Wojtka, który upadł na łódź, a ja na niego. Nasze twarze dzieliły milimetry... Patrzeliśmy sobie w oczy, gdy nagle usłyszeliśmy dzwonek telefonu. Był to telefon Wojtka, podniosłam się z niego, mówiąc nieśmiało:
-Przepraszam... -po czym usiadłam na końcu łodzi, przyglądając się jak mój towarzysz wyciąga telefon z kieszeni i odbiera
Wojtek:
Gdy nasze twarze dzieliły milimetry miałem ochotę pocałować tą drobną dziewczynę, która od wczoraj zawróciła totalnie mi w głowie. Już miałem musnąć jej usta, gdy zadzwonił mój telefon. Przeklinałem osobę, która zepsuła mi ten moment! Tą osobą okazał się Krycha, nie chętnie odebrałem telefon:
-Halo. -powiedziałem trochę oburzony
-Hej Wojtek, co ty taki nie w humorze?
-Mów szybko, bo nie mam za dużo czasu.
-A co z dziewczyną jesteś? -zapytał śmiejąc się
-Może.
-Ty tak na serio?!
-Tak. Proszę streszczaj się!
-Ymm wiesz to zadzwonię kiedy indzie. Nie chce wam w niczym przeszkodzić... hahah
-Za późno. Prawie... -odpowiedziałem zawiedziony
-Serio?! Musisz mi to jutro opowiedzieć! Koniecznie! Pa! -powiedział pewny siebie Krychowiak
-Cześć.
Rozłączyłem się z przyjacielem i powiedziałem do Mariny, która spoglądała na pływające nenufary.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Była tak zapatrzona w kwiaty, że nawet nie zauważyła, że już nie rozmawiam z Grześkiem. Siedzieliśmy cicho do momentu, gdy nie wziąłem z wody kwiatów, poobrywałem liści i zrobiłem z nich bukietu, który Marina dostała chwilę później.
-Dziękuje są piękne! -powiedziała z tym swoim pięknym uśmiechem
-Odpływamy?
-Jasne!
Odpłynęliśmy na środek jeziora rozmawialiśmy na wszystkie tematy, gdy nagle powiedziałem:
-Opowiedz mi coś o sobie! Coś czego nie dowiem się z internetu! Chcę poznać cię jaka jesteś na co dzień, jaka jesteś dla znajomych, przyjaciół, rodziny, chłopaka... -Mówiąc ostatnie trochę posmutniałem, ale starałem się, by nic nie zauważyła
-Ymm ja nie mam chłopaka, jestem singielką... -dziewczyna posmutniała
-A, ja również... -Powiedziałem już uśmiechnięty
-No to... mam 23 lata, pochodzę z Ukrainy, ale od 2 roku życia mieszkam w Polsce, z zawodu piosenkarka, ale to za pewne wiesz... Moją najlepszą przyjaciółką jest Ania Lewandowska i...
-Dlaczego jesteś sama? Przeprasza, że ci przerywam i że pytam ale no...
-Spokojnie, nic się nie stało -odpowiedziała uśmiechając się delikatnie
Umm.. Jak by to powiedzieć... Byłam w dwu letnim związku z mężczyzną, ale po półtora roku on się strasznie zmienił... -samotna łza spłynęła po policzku dziewczyny
-Ej, mała nie płacz! nie chcesz to nie mów!
-Nie! To znaczy, ja chce to komuś powiedzieć! Jest okej..
-On się zmienił, zaczął na mnie krzyczeć, robić mi o wszystko awantury aż kiedyś..
-Aż kiedyś co?? Marina co on ci zrobił?!
-On zaczął mnie... on zaczął mnie bić... A ja bałam się od niego odejść! Bo on mi groził... Wojtek rozumiesz!! Ja się go bałam! -Powiedziała już szlochając
Ukląkłem przed nią, podniosłem jej podbródek, wziąłem jej twarz w swoje dłonie i ujrzałem coś co sprawiło, że moje serce... pękło?! Marina była cała zapłakana... Czy to możliwe by tak szybko się zauroczyć? Starłem kciukiem i jej łzy i powiedziałem:
-Marina! Słoneczko! Nie płacz! Proszę Cię, nie warto! To zwykły dupek! Jestem przy tobie i obiecuje ci, że nic ci się złego przy mnie nie stanie, rozumiesz?! Będę cię chronił! Proszę cię!
-Dziękuje... za wszystko -dziewczyna wtuliła się w mój tors i po chwili odsunęła się spojrzała się w moje oczy i delikatnie musnęła moje usta. Byłem strasznie oszołomiony, ale delikatnie oddałem pocałunek. Po chwili jednak oderwała się ode mnie schowała swoją twarz w dłonie
-Marina! Co się dzieje? Nie płacz proszę!
-Wojtek ja przepraszam! Nie powinnam! To wszystko z tych emocji! Ja na prawdę cię przepraszam!
-Marina, proszę nie przepraszaj!
-Ale ja na prawdę... Ty na pewno masz dziewczynę lub narzeczoną, a ja cię całuje...
-Już ci mówiłem jestem singlem! Ale to nieistotne!
Dziewczyna ponownie spuściła głowę i wpatrywała się w swoje buty, gdy poczuła, że Szczęsny powtórnie podnosi jej głowę do góry i to on tym razem delikatnie całuje ją. Wyglądało to jakby czekał na jej reakcje, ale Marina bez zastanowienia oddała pocałunek. Był on bardzo czuły wypełniony opiekuńczością, szczęściem i ...miłością? Czy można kogoś kochać kogo prawie się nie zna?! Kogoś kogo widzi się drugi raz?!
