Forever & Always (SLOW UPDATE)

Chapter VI

Chapter 6

Lei's POV

Suddenly, habang pinapanood niya yo'ng dada niya habang nag-susuffer dahil sa car crash. Nalungkot ng sobra si Hajah, kahit ako dahil super close kami ng dada ni Hajah.

"Kailan kaya siya magigising?" tanong ni Hajah.

Ang laki na ng eyebags niya at pansin ko na wala siya'ng tulog. Masyado yata ang aga ng gising niya. Si Tita Beth ay bumili muna sa labas ng makakain.

"Gisingin na lang kita Hajah kapag mayroon ng balita tungkol sa dada mo. Matulog ka muna, ang laki na ng eyebags mo." sabi ko kay Hajah.

"Hindi Lei, kaya ko ito. Kailangan ko lang talaga nandito, naka-bantay sakaniya. Ayoko mawala ang tingin ko sakaniya." halata'ng antok na antok ang pag-kakasabi niya noon.

May mga parating at dito yata pupunta. Si Tita Beth kausap rin yo'ng mga parating. Ano kaya'ng mayroon?

"Oh, ito yo'ng apo niyo si Hajah." pag-papakilala ni Tita Beth sa mga dumating. "Ito rin yo'ng kaibigan niya."

"Lolo at lola!" sigaw na mahina ni Hajah. Bakas sakaniya ang antok at bagot dito. Dumating yo'ng mga kamag-anak ng dada ni Hajah.

Yo'ng dalawa'ng babae na naka-tayo at nag-cecellphone lang at naka-saksak yo'ng mga earphone sa mga tainga nila, para'ng wala lang sila'ng pake sa nangyayari.

"Oy, Trisha at Bea! Hindi niyo ba babatiin yo'ng pinsan niyo?!" sigaw no'ng nanay nila.

Marami sila'ng nandito kaya nakaka-hiya at wala ako'ng kakilala. Andito yo'ng isa pa nila'ng tita at tito, andito rin yo'ng lola at lolo, nandito pa yo'ng mga pinsan ni Hajah.

"Uhh hello Hajah! Ano'ng mayroon at pumunta tayo dito?" sabi no'ng Trisha. Hala! Ang taray nito'ng babae'ng ito. Jusq.

"Yo'ng tito mo, nasa ospital at malala ang nangyari. Wala ka ba'ng paki-alam?" sigaw ng nanay nila. "Pasensya na, ganyan talaga ugali nila." paumanhin nila sa'amin ni Hajah.

"Hajah, Lei tara kain muna tayo sa canteen. Mag-babantay sila, mabilis lang tayo." sabi ni Tita Beth.

Sumunod ako kay Tita Beth dahil ma-OOP (Out of Place) lang din ako.

Kumain kami at medyo nakaka-takot dito sa canteen dahil medyo may onti'ng kadiliman. Ang sarap talaga ng binili ni Tita Beth. Kahit di ko siya ka-pamilya, napamahal na siya sa'akin.

Dumating din si Mommy at mukha'ng hinanap kami. Nakita lang din kami sa canteen.

"Mommy, madaling araw na pupunta ka pa dito." sabi ko sakaniya.

"Nakaka-hiya naman ko'ng hindi ako pupunta. By the way, Hajah tiwala ka lang magigising ang dada mo. Hindi ka iiwan noon." umupo rin siya.

"Thank you po tita. Sana nga po, hindi ko po kaya'ng mawala si dada." pasalamat ni Hajah.

"Saan nga pala naka-room si dada mo?" tanong ni mommy kay Hajah.

Gusto ko sana'ng humingi ng pasensya pero hindi ko magawa dahil ang dami'ng tanong ni'to ni mommy lagi eh. Mis-ki sa'akin.

"Ah, inooperahan po siya."

"Sino mag-babayad?"

"Nakapag-bayad na yata po yo'ng mga kamag-anak ni dada."

"Eh, sino yo..." pinigilan ko na yo'ng bunganga ni mommy. Nakaka-sasakit ng bunbunan eh.

"Mommy, tama na! Nakaka-hiya ka talaga. Hahaha." saway ko kay mommy. Na-guilty naman siya, huhu.

Bumalik uli kami doon at nakita ko na marami na ang tao. Siguro mga iba pa'ng kamag-anak ng dada ni Hajah.
Andami na nila, may 3 lalaki at 2 babae na pinsan ni Hajah. Shit, OP is real.

Wala'ng kumakausap sa'amin ni Hajah. Sadya'ng pinapanood lang namin si Tito.

Alam mo yo'ng feeling na may nag-susuffer at nahihirapan sa nangyari, samantala'ng ito'ng mga pinsan ni Hajah, para'ng wala lang nangyari.

"By the way, Hajah. Nasaan yo'ng mommy mo?" tanong no'ng isa niya'ng tita.

"Ah... Hindi ko po muna sasabihin." ang lakas ng loob na sabihin yo'n ng pabalang. Inaantok na talaga siya.

"Bakit hindi mo sasabihin? Tatawagan ko siya right now and hindi mo'ko mapipigilan."

Kinabahan si Hajah dahil magagalit ang mama niya sakaniya dahil hindi niya sinabi. Bakit nga ba naman kasi hindi niya sinabi? :<

"Hajah. Bakit nga ba hindi mo sinabi? Ano'ng reason?" bulong ko kay Hajah. Nakaka-hiya naman ko'ng paparinig ko pa sakanila.

"Ahhh.. Kasi ayoko muna'ng sabihin kay mommy kasi... Kasi.. Eh.. Uh.. Ayoko siya'ng ma-depress lalo'ng lalo na, mahal na mahal niya si dada." garalgal na sabi niya.

"Nothing special. Mas maganda ko'ng sasabihin mo. Basta pagaanin mo lang yo'ng loob." advice ko sakaniya.

"Eh... Hindi ko kaya." sabi niya talaga ng pagaralgal, para'ng may sakit lang. Ang laki na ng eyebags niya.

Lumabas yo'ng doctor at nag-excuse naman yo'ng mga tumulong sakaniya'ng mag-surgery. Mukha'ng sobra'ng lungkot ng doktor kaya para'ng nang-hihinayang na kami.

"Dok? Ano po'ng nangyari, paki-sabi naman po 'o." halos pasigaw na sabi ni Hajah. Ang tagal kasi mag-salita jusq.

"I'm sorry to say pero hindi na kinaya ng daddy mo. Death time niya ay 2:32 am. I'm very sorry."

Hindi maiwasang umiyak ni Hajah. Yumakap siya sa'akin at umiyak siya, umiyak din yo'ng lolo at lola niya, pati narin yo'ng mga kapatid ng dada ni Hajah.

Makikita mo talaga sa mga mata ni Hajah ang sobra'ng lungkot. Iyak siya ng iyak at sobra'ng lakas pero hindi pambata. Hindi niya talaga kinaya yo'n.

Wala siya'ng ginawa at wala sila'ng nagawa ko'ng hindi umupo na'lang.

"Hindi pwede! Hindi pwede! Hindi pwede 'to! Hindi pwede 'to Lei! Hindi pwede Tita Beth!" pa-ulit ulit niya'ng sabi. Napaka-tahimik namin dito.

Inaasikaso pa kasi yo'ng dada niya. Napaka-emosyonal namin. Mismo ako naiyak. Hindi talaga matanggap ni Hajah. Siya na'lang yata ang umiiyak.

Dumating naman yo'ng mama ni Hajah. Tumatakbo pa nga.

"Oh, ano'ng nangyari? Ano'ng nangyari? Ano'ng nangyari?!" sumigaw siya at umiyak rin pag-katapos. "Ano ba'ng nangyari?"

"Ma. Sorry pero wala na siya." umiiyak na gumagaralgal na hinihingal sa iyak na sabi ni Hajah sa mama niya.

"Ano?! Hindi! Imposible! IMPOSIBLE!" sigaw ng mama ni Hajah. Umiyak na talaga siya ng todo.

"Oo Lis (Lis ang pangalan ng mama ni Hajah) wala na siya. Alam ko hindi mo matatanggap pero yo'n ang totoo. Tanggapin mo na Lis." sabi naman no'ng isa'ng tita ni Hajah.

"Hindi pwede! Hindi pwede! Nasaan na yo'ng doktor dito! Kakausapin ko!" sumugod talaga siya at agad agad naman ni'lang pinigilan si tita.

Hindi makapag-salita si Hajah dahil para sila'ng may rumble dito. Kinausap ni Tita yo'ng doktor pero kahit ano'ng gawin ni tita ay hindi na mababalik ang patay sa buhay.

Humagulgol si Tita sa sobra'ng lungkot. Hindi ko ba alam ko'ng ano'ng mangyayari kay tita, para'ng nababaliw na siya.

Idinala na si tito doon sa morgue. Sobra'ng nakaka-lungkot para'ng may binurol lang dahil lahat kami sumunod.

Niyakap ni Hajah at ni Tita habang naka-takip ang buong katawan ni tito. Nakaka-iyak at sobra'ng ang sarap mag-labas ng emosyon.

To be continued...

A/N
Promise babawi ako sa next chapter. Natatamad lang.