Anahtar sesiyle uyandım.
İlk defa erken yatmak istiyorum ama onlar bana bunu mu laik görüyordu...
Söylenerek ve kafamı kaşıyarak ne olduğunu anlamaya çalışırken "Canım oğlum ne kadar özlemişim seni. Sanki bir yıldır yüzünü görmüyorum" diyen annemin sesiyle mutlumu olsam üzülsem mi bilemedim.
Odamdan çıkıp kapının oraya geldiğimde abimi ve ona sulu sulu öpücükler kondurup yanaklarını sıkan annem ve kısık gözlerle annemi izleyen babamı izledim.
Abimin beni fark etmesi uzun sürmemişti. Annemin elinden zorda olsa kurtulduktan sonra bana doğru gelirken "Cidden anne abarttın" dedi.
Bana sarıldığında hâlâ uykuluydum ve pek bi şey anlamamıştım. Sadece uykumu böldükleri için sinirliydim.
Sonra abimi tam bir aydır koskoca bir aydır görmediğimi hatırlayıp ellerimi ona dolayıp sıkmaya başladım. Buna sarılma denmezdi çünkü resmen abime işkence ediyordum.
Benden zorda olsa ayrılmayı başardığında "Hasan artık iyi ve mızmızlanmayı kesti. Bende ondan kurtulup geldim. Tabi bide senin sınavlarının başladığını duydum. Bensiz bi şey yapamayacağını düşündüm ama belki bir umut deyip notlarını öğrendiğimde kesinlikle gelmem gerektiğini düşündüm" dedikten sonra gözlerini kısıp ekledi "Cidden bensiz hiçbir şey yapamıyorsun!" dedi.
Onu çok özlemiştim...
Abimi bir ayda bu kadar özleyebileceğimi tahmin bile etmezdim ama o yokken yalnız kalmıştım çok yalnız. O kadar yalnız kalmıştım ki benimle uğraşmasını dalga geçerek ders çalıştırmasını özlemiştim.
Aslında abim zekiydi çok zeki ama okulunu fazla önemsemiyordu. Abimin bu umursamazlığını anladıklarında onun üstüne baskı yapmayı bırakıp ders konusunda bana daha fazla yüklenmeye başladılar.
Abimden çok güzel öğretmen olurdu çok iyi anlatıyordu ve o anlatınca anlıyordum.
Annemin onu öpüp koklaması beni bi kenara atması bizi birbirimizden uzaklaştırmamış aksine daha çok birbirimize bağlamıştı. Sanırım abim annemden hiç görmediğim sevgiyi bana unutturmaya ve anne sevgisi yerini doldurmasa bile bana kendi sevgisini veriyordu.
Belki de sadece acıyordu...
Tabi ki ben her zaman ilk seçeneği kabul etmişimdir.
Herkesin beni iyi bi annem olduğu için değil de böyle bi abim olduğu için kıskanmasını sağlıyordu. Cidden herkes beni kıskanıyordu çünkü abim gerçekten yakışıklıydı ve herkese bana davrandığı gibi sıcak ve sevgi dolu yaklaşmıyordu. Birine abimle çok iyi anlaştığımı söylediğimde bana anlamayan gözlerle yalan söylüyormuşum gibi bakıyordu ama abimin bana karşı davranışlarını görünce şaşıp kalıyorlardı.
"Ha ha! Bu seni özledim demenin senin dilindeki şekli mi" dedim ve dil çıkardım.
"Vay canına Beril hâlâ aynısın seni uykundan uyandırdığımız için huysuz ve somurtkan" deyip dudak büzdü.
"Sende aynısın Emir hâlâ gıcık ve sinir bozucusun" deyip arkamı döndüm ve odama yürüdüm.
Mal mal sırıtırken uykuya dalmaya çalıştım...
Sabah bir aydır o çok özlediğim sesle ve hiç özlemediğim gıdıklamayla uyandım.
"Hadi ama kalk artık Beril. Geç kalacaksın!!!" diyordu abim ama o güzel rüyanın içinden çıkmak istemiyordum.
En sonunda abim yanaklarımı sündürmeye başladığında kalkıp bende onu gıdıklamaya başladım.
Biz ne güzel eğleniyorduk annem gelip "Sabah sabah başımı şişirmeyin" dedi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bayan Sorunlu
Fiksi RemajaKoyu mavi parıl parıl gözler var, uzun boy var, siyah parıl parıl saçlar var, mükemmel bir gülüş var, yani kısacası insan baktığında bir daha bakası geliyor. Bu şanslı doğmak değil de nedir???
