MUTLU BİR BAŞLANGIÇ( ji chang wook)

PSİKOPAT

"Aşağıdaki pencereyi görüyor musun?"

"Evet.Anladım ayaklarımı kullanarak kıracağım."

Bei sallamaya başladı ama sol elinin kaydığını fark ettim. Büyük bir gürültüyle camı kırdım.Yerde yuvarlandıktan sonra cam kırıklarının vücuduma batmasını önemsemsdim. Hızla bütün gücümle yukarıya doğru koştum. Yoktu. Aşağıda da yoktu. Şok olmuştum. Kanım donmuştu. Neredeydi?Aşağıya bir daha baktım. 2.katın balkonundaydı. Hızla aşağıya indim.

"Uyan ne olur uyan beni bırakma"

"Ağlama.O güzel gözlerine ağlamak hiç yakışmıyor."

"Sen hep neden yaralanıyorsun?"

"Kimin yüzünden acaba"

"Ben çok özür dilerim."

Kalkmasına yardım ettim. Gerçekten sağlam bir vücudu vardı ama her yeri mosmordu. Yaralarına krem sürerken acıyla inledi. Çok pişmandım.

"Kendi yaralarına da bak"

"Sen beni düşünme şu dizinin haline bak yatıyorsun ve bir güzel uyuyorsun."

Yaralarımı temizledikten sonra yanına gittim. Küçük ayıcığım benim.
Saçını okşadım. Müthiş kokusunu içime çektim.

"Beni izlemeni gerçekten çok seviyorum."

"Çok güzel kokuyorsun."

"Senin kadar güzel kokmam mümkün değil."

"Benim uykum geldi ben kaçar"

"Beni burada mı bırakacaksın?"

"Bin sırtıma"

"Sana eziyet çektirmek istemiyorum. Sana tutunsam yeter."

"Taman. Gel bakalım küçük ayı"

Odama gelmiştim. Güzel bir uyku... Sabah biraz geç kalkmıştım. Mutfaktan cam kırılma sesi geldi.

"Ne oldu?"

Çok sinirli görünüyordu.

"O kadın beni aradı. Kocasının öldüğünü söyledi ve beni suçladı."

Şu kadına bak ya.

"Şimdi buraya geliyor."

"Ben istersen gidebilirim."

"Hayır sadece yukarıda bekle"

Sessizce yukarıya çıktım. Bir araba gelmişti. İçinden bir kadın indi. Güzel bir kadındı ama içi o kadar çirkindi ki ondan iğrendim.

"Sen bunu nasıl yaparsın?"

"Ben bir şey yapmadım. Evimden defol"

"Demek bir şey yapmadın. Sabah uyandığımda kanlar içinde kafasından vurulmuş yatıyordu. Senden başka kim böyle bir şey yapar."

"Bana bak bunca yıl sonra evime gelip benim huzurumu bozmaya hakkın yok."

"Senin huzurun mu var? Güldürme beni sen bir psikopatsın. Hem de en korkuncundan. Öldürdüğün insanlar için bile suçluluk duymuyorsun. Sen empati yoksunusun. Şimdi bana huzurdan bahsetme. Sana çocukken yaptığım işkenceleri unutma sen başkalarına zarar vermekten keyif alıyorsun."

"Bu doğru değil. Sen alıştırdın beni elime bıçak verdin. Öldür dedin. Ben yapmadım hepsini sen öldürdün."

Ağlamaya başladı. Ne acılar çekmişti böyle. Acımasız kadın.

"Ama sen de öldürdün. Ne çabuk unuttun sırtındaki yaraları. Kimseye göstermedin değil mi?"

O yaraları ona öz annesi mi yapmıştı yani?