Sto ukrytych pragnień

3

- Chciałbym, żebyś to nosiła. Tylko tutaj. Będziesz zawsze w tym na mnie czekać, rozumiesz? - zapiął sprzączkę na moim karku i pozwolił włosom swobodnie opaść. Spojrzałam na niego w tył.

- Tak, proszę pana.

Dziwnie było mi zwrócić się do niego tak po prostu panie, choć powinnam była tak właśnie powiedzieć. Proszę pana można było odpowiedzieć jakiemukolwiek mężczyźnie. Daniel wymagał innego rodzaju szacunku. Bardziej wyszukanego.

Uniósł mój podbródek, nachylając się nade mną nieznacznie. Spojrzał mi w oczy, jego spojrzenie wprawiło mnie w drżenie. Teraz odpowiedziałabym, że bałam się.

- Panie, masz do mnie mówić panie, rozumiesz? - uniósł lewą brew, wyczekując odpowiedzi.

Przełknęłam głośniej ślinę, chciałam uciec spojrzeniem, ale to byłoby niegrzeczne, więc starałam się nie spuszczać z niego wzroku.

- Tak, panie - odpowiedziałam cicho, jak mała nieśmiała dziewczynka.

Daniel uśmiechnął się z satysfakcją, puścił mój podbródek i pogłaskał po policzku, przejeżdżając kciukiem po ustach. Ani drgnęłam, choć moje ciało czuło to zupełnie inaczej.

Poszłam z nim do kuchni, tak jak chciał, ubrana w swoją bieliznę, usiadłam na jednym z krzeseł. Daniel wyciągnął kieliszki z górnej szafki, napełnił je do połowy białym winem, nie wiem jakim, nie znam się na tym. Ale on wybierał butelkę dosyć długo, jakby była to szczególna okazja. Potem usiadł naprzeciwko i postawił przede mną kieliszek.

- Przez ostatni miesiąc rozmawialiśmy głównie o tym, co będzie. Chciałabym teraz dowiedzieć się kilku rzeczy, które miały już miejsce - powiedział w przerwie między jednym a drugim łykiem. Znów patrzył mi prosto w oczy, co mnie zawstydzało i onieśmielało. Ale uwielbiałam jego sposób wypowiadania się. Zdecydowany, konkretny, stanowczy i przeszywający. Nie znoszący sprzeciwu.

Nic nie powiedziałam. Nie musiałam. To nie było pytanie, więc nie wymagało mojej odpowiedzi. Cisza wypełniona była jedynie tykaniem zegara. Czekałam, licząc mijające sekundy.

- Kiedy ostatni raz spałaś z mężczyzną?

W liceum. Wstyd mi było się przyznać, ale swój pierwszy jak i ostatni raz miałam w drugiej klasie liceum. Czyli dobre sześć lat temu. Przespałam się ze swoim chłopakiem, jednak nie było to dla mnie dosyć miłe  doznanie. Bolało. Być może nie byłam zbyt podniecona lub strach wziął nade mną górę, ale bolało niemiłosiernie. To jedyne, co pamiętam. Tak więc od tamtego czasu nie trafił się nikt, z kim chciałabym to powtórzyć.

- Sześć lat temu - odpowiedziałam i szybko wzięłam łyk wina, by nie musieć juz nic mówić i móc oprzeć wzrok na czymkolwiek innym, jak na przykład kieliszek, który trzymałam w ręce.

Daję słowo, że przez sekundę Danielowi stanęło w gardle to, co miał w buzi. To spowodowało natomiast, że zrobiłam się czerwona i miałam ochotę się rozpłakać. Zacisnęłam palce na szkle i czekałam. Czekałam i niech go diabli, ale milczał zbyt długo. Więc nie wytrzymałam już własnego napięcia i posłałam mu błagalne spojrzenie.

- Chcesz powiedzieć, że przez ostatnie sześć lat nie miałaś żadnych doznań seksualnych? Zupełnie nic?

Jego ton był nieco bardziej pobudzony, mówił szybciej niż zazwyczaj i na podwyższonych tonach, co zapewne spowodowane było nieuniknionym zszokowaniem, bo słowo zdziwieniem wydaje mi się zbyt słabe.

Mi jednak nie pozostało nic innego jak znieść własny wstyd i pokiwać przecząco głową, gdyż gula w gardle rosła z każdą sekundą i byłam pewna, że gdybym powiedziała choć słowo, zalałabym się łzami.