Sto ukrytych pragnień

22

Zostałam u Daniela na noc, nie chciałam wracać do pustego i zimnego domu oddalonego od jakiejkolwiek nadziei czy radości. Choć wszystko to, co działo się wokół mnie, wprawiło mnie w cudowny nastrój i na chwilę pozwoliło uwolnić się od ciężaru codzienności, miałam złe przeczucia. Nie były one sprecyzowane lub bezpośrednio z czymś związane. Jednak otwierając rano oczy czułam, jak coś czyha na mnie za rogiem i gdy tylko znajdę się na tym właśnie zakręcie, uderzy mnie.

Mieszkanie było zupełnie ciche i puste, z sypialni dobiegał jedynie ledwo słyszalny oddech śpiącego Daniela. Zamknęłam drzwi, by nie obudzić go i poszłam do kuchni. Z początku nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Włączyłam dzbanek z wodą, żeby zaparzyć kawę i zaczęłam się rozglądać. Oglądałam książki, na których spoczywała niewielka warstwa kurzu. To oznaczało, że ostatnimi czasy w jego życiu faktycznie pojawiło się nieco chaosu.

Każdy z tytułów był interesujący, każdy zawierał obietnicę niezapomnianej podróży po własnym świecie stworzonym jedynie w głowie za pomocą słów autora. Brałam w dłoń po kolei każdą książkę, otwierałam na losowej stronie i przebiegałam wzrokiem po kilku zdaniach.

,, Potem wychodzi z pokoju, a ja stoję tam sama; wraca jednak raz jeszcze, trzymając w ręku maść. Smaruje mi nią te miejsca na szyi, a potem je całuje, te miejsca, te zdradzieckie znamiona jego winy, która nie była przecież tylko jego winą"*. Zamknęłam ją i spojrzałam na okładkę z nagą kobietą siedzącą w trawie. ,, Kiedyś wszystko sobie opowiemy" głosił tytuł. Z tej historii bił niepokój, smutek i strata.

Wzięłam do ręki kolejną, którą od innych różnił większy niż zazwyczaj format i miękką okładka. Pachniała kilkoma latami zapomnienia i tuszem, który rozmazywał się na niektórych literach.

,, Podczas gdy ludzie i inne kręgowce mają szkielet wewnętrzny otoczony miękką tkanką ulegającą szybkiemu rozkładowi, owady pokrywa szkielet zewnętrzny. Ich miękkie tkanki wysychają wewnątrz, lecz otaczający je szkielet zewnętrzny pozostaje nienaruszony - zbroja rycerza, na której nie widać śladów zużycia długo po jego śmierci"**. Niektórzy z nas są więc jak owady. Umierają w środku, jednak dla otoczenia wciąż są tymi samymi ludźmi, którymi byli jeszcze niedawno. Martwi, tym samym wciąż żywi.

Zanim zdążyłam oderwać wzrok od liter i dać ulecieć tej refleksyjnej myśli, mój wzrok przykuła zupełnie czarna okładka z kilkoma czerwonymi różami. Sięgnęłam po nią nie odkładając poprzedniej historii o owadach, włożyłam ją jedynie pod pachę. Ciemna książka była ciężka, otworzyła się sama w moich dłoniach w miejscu, gdzie między dwie strony było włożone zdjęcie.

Wyjęłam je i odwróciłam w swoją stronę. Był na nim Daniel z kobietą. Obejmował ją i całował w kącik ust a ona, szeroko się uśmiechając, przytrzymywała ręką czerwony kapelusz. Była taka piękna, ciemne falowane włosy idealnie zgrały się z czerwoną sukienką i nakryciem głowy, jakby były jej ciałem. Być może nie było w niej nic nadzwyczajnego, ale ten szeroki, szczery i pełen radości uśmiech czynił z niej postać daleką od ludzkich standardów, jakby była na tej fotografii zupełnie poza rzeczywistością. Razem z nim, który obejmował ją i całował, tak jak ona szczerze szczęśliwy.

Patrzyłam na kolorowy obrazek przez jakiś czas, nie odczuwając nic szczególnego, czego się spodziewałam. Nie było żalu, smutku czy uczucia zdrady. Pozostałam nienaturalnie niewzruszona, może z wyjątkiem lekkiego poddenerwowania spowodowanego świadomością, że naruszyłam właśnie czyjąś prywatność, zakradłam się do czyjej intymności, zobaczyłam coś, czego miał nikt nie widzieć, coś co miało spoczywać w objęciu liter, pod ciężarem stron.

W lewym dolnym rogu czarnym markerem ktoś napisał, prawdopodobnie Daniel, rozpoznałam jego zniekształcone przez pośpiech pismo, Holy, czerwiec 2013.