Sto ukrytych pragnień

11

Czytanie polubiłam na studiach. Nie było moją szczególną pasją i nie pochłaniałam książek jedna za drugą, ale pozwalało mi się zrelaksować. Byłam młodą kobietą odzyskującą spokój. Ciekawość, którą wywołał komentarz odnośnie mojego naszyjnika, zaprowadziła mnie w miejsce, z którego mogłam wyjść tylko przechodząc przez wszystkie jego udręki. Ten świat był jak złote drzwi, obiecujące szczęście i spełnienie. Widziałam to właśnie w sposób pięknej miłości, która nigdy nie miała stać się nudna poprzez fantazje dominującego kochanka.

14. Zostać związaną.
15. Zostać zakneblowaną.
16. Zostać ukaraną.
17. Poczuć się bezradną w piękny sposób.
18. Oddać się całkowicie.
19. Znaleźć Pana.
20. Zostać uległą.

Potem pojawił się Daniel. Mężczyzna idealny na pierwszy rzut oka, obezwładniający, zapierający dech w piersiach, niezwykle pewny siebie, onieśmielający i wprawiający w zakłopotanie.

Nieszczęsny wieczór, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, kiedy moja sukienka mu się tak bardzo spodobała i kiedy usiłował ją desperacko ratować. Wtedy właśnie chwyciłam za klamkę tych złotych drzwi i pochłonął mnie mrok. Leciałam w dół, a wszystko prowadziło do tragicznego końca.

Na samym początku naprawdę czułam się dobrze u jego boku, wykonując polecenia i spełniając fantazje Pana. Wszystko zaczęło się komplikować, gdy Daniel stracił mną tak silne zainteresowanie, a ja obdarzyłam go tkliwym uczuciem.

Moja lista zapełniała się cały czas, w szaleńczym tempie, od rzeczy, które chciałam, żeby ze mną robił, po pragnienie jego atencji i miłości.

***

Noce spędzone w rodzinnym domu były długie i męczące. Odkąd wiedziałam, że noszę w sobie życie, zupełnie zgasłam. Nie chciałam, by ono się kiedykolwiek narodziło. Początkowo z samolubnych powodów, czułam się taka zhańbiona i nie chciałam, by dzieło Daniela oddychało tym samym powietrzem, co ja. Później, gdy pierwszy gniew minął i miałam pretensje tylko do siebie, nie chciałam, by to niewinne dziecko musiało znosić tyle trudów, które byłyby z ręki jego własnej matki.

Los ma to do siebie, że stały jest w swej zmienności. Jednak sądzę, że czasami się nie odmienia, jest jednolity dla danej osoby od jej pierwszego wdechu do ostatniego tchnienia. Tak było w moim przypadku. Przeklęta zostałam z momentem narodzin.

W miesiąc po tym, jak nosiłam w sobie życie, matka poczuła się źle. Kilka razy zdarzyło jej się zasłabnąć, w końcu wylądowała w szpitalu z powodu duszności. Lekarz powiedział jej, że ma poważne problemy z sercem i powinna się bardzo oszczędzać. Tak więc matka porzuciła pracę i utknęła w domu, gdzie unikała ciężkich robót domowych. Wszystkie obowiązki spadły na mnie.

Nigdy nie powiedziałam jej o ciąży, nie dowiedziała się o tym, że jej córka nosiła w sobie dziecko. Nie musiała wiedzieć. Gdy zachorowała, porzuciłam studia, by móc pracować i utrzymać dom. Rozpacz i strach narastały we mnie z każdym dniem. Byłam samotna, bezsilna, z chorą matką u boku, marną pracą i rozpadającym się domem. Ciężar, który zrzucił na mnie Daniel coraz bardziej wgniatał mnie w ziemię. Żałość i beznadzieja nie były najlepszymi warunkami dla przyjścia nowego życia.

Niewiele trzeba, by coś zniszczyć. Zwłaszcza w dzisiejszym świecie, gdzie możliwości są za każdym rogiem. Desperacja i strach potrafią popchnąć człowieka w stronę tragicznych rzeczy. Tonąc, łapiemy się brzytwy, nie zważając na konsekwencje i  ból.

Usunęłam ciążę. Zabiłam swoje własne dziecko, które nie zdążyło nawet zobaczyć twarzy matki, by móc ją znienawidzić. W ciszy i cieniu odeszła mała duszyczka tam, skąd przyszła. Tak niezauważenie. Znalazła się tu przez głupotę i naiwność. Poniosła karę za czyny, na które nie miała wpływu. Trafiła w łono kobiety żałosnej, zdolnej do okrutnych występków.