Sto ukrytych pragnień

12

Wysiadłam z pociągu, gdy słońce dopiero wschodziło. Jechałam całą noc, by jeszcze przed południem dotrzeć do nowego miejsca pracy i zamieszkania. Wzięłam swoje dwie wielkie walizki i ruszyłam w drogę. Od stajni nie dzieliło mnie wiele, więc przeszłam się pieszo asfaltową drogą.
Drzewa rosły po obu jej stronach, ich chłodny cień przyjemnie mieszał się z promieniami słońca, przebijającymi się przez zielone listki, gdy docierały do mojej skóry.

Było we mnie więcej życia niż przez ostatnich kilka miesięcy. Ten koszmarny czas wciąż był bardzo blisko, jednak czułam, że w nowym otoczeniu powoli ode mnie odejdzie.
Tutaj pragnęłam poczuć się wolną, a wiedziałam, że otoczenie natury pomoże mi odzyskać spokój i przynajmniej częściowo pogodę ducha.

Gdy wspięłam się na wzgórze, gdzie wiatr śpiewał znacznie głośniej, dostrzegłam w dolinie przede mną pastwisko pełne koni. Były jak małe kropki, niezdarnie namalowane pędzlem przez dziecko, w różnych kolorach. Na prawo od nich znajdowała się duża stajnia, z której ktoś właśnie wychodził, pchając taczkę. Była ona połączona z jeszcze jednym sporym budynkiem, a za nimi stała drewniana stodoła.

Przystanęłam na chwilę, by móc nacieszyć oko tym widokiem. Powietrze było tu o wiele bardziej przejrzyste niż w mieście, gdzie trułam się codziennie. Widok rozciągał się daleko na kilka kilometrów. Wiatr zawiał mocniej, zakrywając mi twarz włosami. Odgarnęłam je wolną ręką. Było tu tak cicho i spokojnie, zabudowania oddalone od siebie sporymi obszarami łąki. W oddali na lewo w porannych promieniach słońca połyskiwała woda w rzece. Wszystko wyglądało jak z obrazka pokrytego kurzem, który wisiał w kuchni u mojej matki.

Tę chwilę błogości przerwał warkot silnika przejeżdżającej obok furgonetki. Stare auto, którego lakier już dawno stracił połysk a czerwony kolor można było dostrzec tylko tam, gdzie nie było błota i pyłu, zatrzymał się obok mnie. Boczna szyba opadła z żałosnym stękiem. Przez okno wychyliła się młoda, pulchna twarz otoczona blond włosami i pokryta piegami od nadmiernego przebywania na słońcu.

- Ty jesteś Veronica? Ta nowa do pracy w stajni pana José González ? - spytała z szerokim uśmiechem, wyjmując papierosa z ust.

Pokiwałam głową i chciałam coś powiedzieć, ale nawet nie zdążyłam otworzyć ust.

- Wsiadaj, podwiozę cię, pracuję tam - wsadziła głowę z powrotem do środka i czekała aż się ruszę z miejsca.

Wzięłam swoje walizki i podeszłam do drzwi od strony pasażera.

- Nie, nie, nie - zaczęła krzyczeć i wymachiwać rękami, gdy chwyciłam za klamkę - musisz wskoczyć na pakę, tu są kozy - zaśmiała się, pokazując na siedzenie przed sobą.

Zajrzałam do środka, przez uchyloną szybę. Na potarganym fotelu siedziała biała koza, na podłodze stała mniejsza od niej, cała brązowa z oklapniętymi uszami.

Nic nie mówiąc, wrzuciłam swoje walizki na pakę i sama na nią wskoczyłam. Było tam pełno siana, ale nie przeszkadzało mi to. Spojrzałam na niebieskie niebo, gdy dziewczyna ruszyła. Chmury, białe jak płatki śniegu, układały się w przeróżne kształty, jednak nie mogłam patrzeć na nie długo, bo odbijające się od nich światło oślepiało mnie. Wzięłam w palce trochę siana i zaczęłam się nim bawić, urywając kawałek po kawałku. Z małej kupki obok mnie wygramolił się tłusty, owłosiony pająk. Szybko przesunęłam się w przeciwległy kąt i od tamtej pory obserwowałam go bez przerwy, nie mogąc stracić go z oczu, by przypadkiem nie zechciał się na mnie wdrapać.

Gdy zaczęłyśmy zjeżdżać ze wzgórza, stara furgonetka osiągnęła prędkość, która w jej stanie nie była najbezpieczniejszym posunięciem. Nierówności wybijały koła w górę za każdym razem, a kozy beczały z poddenerwowania. W końcu straciłam pająka z oczu i gdy nieco zwolniłyśmy, zaczęłam go desperacko szukać.