Sto ukrytych pragnień

6

Stanęłam przed drzwiami sali konferencyjnej, przekładając tacę z pięcioma kawami do lewej ręki. Było już późno, za oknem panował mrok. Wygładziłam spódnicę wolną ręką. Wzięłam głęboki wdech, by dodać sobie trochę otuchy i zapukałam trzy razy, po czym weszłam do środka. W pomieszczeniu siedziało dziewięciu mężczyzn w różnym wieku, kilku mogło mieć zaledwie trzydzieści lat, jednak pozostali zbliżali się do pięćdziesiątki lub już dawno ją minęli.

Najstarszy z nich, robiący wrażenie bardzo ciepłego i życzliwego człowieka, wstał z szerokim uśmiechem, witając mnie.

Postawiłam tacę na środku ogromnego stołu i odwzajemniłam darowany mi uśmiech. Nie chciałam wyjść na niegrzeczną.

- Zaraz doniosę kolejne cztery. Dwie będą z mlekiem, prawda? - spojrzałam na dwóch młodych mężczyzn po mojej lewej stronie, którzy mówili o tym wcześniej do Moly. Jeden z nich delikatnie się uśmiechnął i pokiwał głową.

- Właściwie to pięć, jeśli to nie problem. Jeden z panów nieznacznie się spóźni - powiedział najstarszy, siadając z powrotem na swoim czarnym krześle.

- W takim razie pięć, już się robi - posłałam jeszcze jeden ciepły uśmiech i wyszłam, powtarzając w głowie, że dwie mają być z mlekiem.

Na całym piętrze panowała cisza, sala pełna stolików i zazwyczaj wypełniona ludźmi teraz była zupełnie pusta, za oszkloną ścianą można było podziwiać miasto. W kuchni Moly rozmawiała z mamą przez telefon, a ja wypełniałam kolejne filiżanki świeżą kawą.

Nieubłaganie zbliżała się zima, z czasem deszcz zastąpił śnieg, a poranki oglądałam przez szyby pokryte szronem. Nie narzekałam. Zima była dobra, potrzebna. Wszystko, co zdążyło do tej pory się narodzić i wykształcić, umierało lub znacznie zwalniało. Zima była jak regeneracja, na wiosnę człowiek czuł się już jakoś inaczej, miał gotowy, nowy plan i chęć do działania. Przychodził kolejny rok a z nim nadzieja.

Moly spytała, między zdaniami wymienianymi z mamą i masą uśmiechów, czy nie potrzebuję pomocy. Kilka kaw na jednej tacy to nie problem, więc powiedziałam, żeby sobie nie przeszkadzała. Wielką jadalnię wypełniała zupełna cisza, przerywana tylko słowami z ust Moly i stukiem łyżeczek, obijających się w moich dłoniach o filiżanki.

Tym razem weszłam bez pukania, rozdałam wszystkie kawy i zabrałam ze sobą obie tace, pytając, czy potrzeba czegoś jeszcze. Potem wróciłam do kuchni. Moly skończyła rozmowę z mamą i wycierała naczynia, chowając je do szafek na swoje miejsce. Pomogłam jej.

Wieczór mijał spokojnie, szum naszych rozmów rozchodził się delikatnym echem, na tyle cicho, by nie przeszkadzać panom za dwuskrzydłowymi drzwiami.

Ktoś szybko przemaszerował przez salę i gwałtownie otworzył drzwi do sali konferencyjnej. To na chwilę zaburzyło spokój, jednak zaraz potem wszystko wróciło do normy.

***

Daniel rzadko gdzieś mnie zabierał, nie lubił przebywać ze mną w otoczeniu innych ludzi, a zwłaszcza mężczyzn. Mi to odpowiadało. Nie chciałam spotkać kogoś znajomego, gdy byłam przy nim. Byłoby mi wstyd. To wszystko, co robiłam nie mieściło się w ludzkich normach moralnych i chyba jakichkolwiek innych. To, co nas łączyło, było specyficzne. Ja potrzebowałam Daniela, on potrzebował mnie, ale nie było w tym miłości czy chociażby uczucia bliższego jej. Nasz sposób bycia, usposobienie sprawiły, że weszliśmy w symbiozę. Nigdy nie oczekiwałam od niego czegokolwiek więcej.

Często u niego nocowałam, zwłaszcza w weekendy, wtedy chciał mnie mieć jak najdłużej do swojej dyspozycji. Z czasem zaczął nalegać, by miało to miejsce w tygodniu, jednak utrudnienia z tym związane sprawiły, że po sześciu miesiącach naszej znajomości, przeprowadziłam się do niego.