İkiz Kaderler {KTH}

~34~

-Ciddi misin? Şimdi bu ev sizin mi!!

#Tae'nin ağzından

EunBi' ye cevap vermek üzereyken kapının açıldığını görüp o tarafa doğru yönelmiştim.

Evin içinden hizmetli bir kadın çıkıp güler güzle bize doğru yaklaşıyordu.

-Efendim hoşgeldiniz!! Uzun zamandır yoktunuz. Babanız çok sevinecek..

-Babam evde mi peki?

-Evet çalışma odasındaydı. Geleceğinizden haberi yok mu?

-Ah, hayır. Haber vermedim.

Bir süre eve girmek ve girmemek arasında tereddüt etmiştim.

EunBi gözlerimin içine bakıp;

-Bu kadar kasma sıkıntı yok. Herşeyi geride bırakıyorduk unuttun mu?

Dediğinde elini sıkıca tutup;

-Haklısın!

Demiştim ve hizmetli kadını takip ederek içeriye girmiştik.

Bu evde hiç yaşamamıştım. Zenginlik gibi bir şeyi de hiç tatmamıştım.

Babam ile telefonda dahi görüşmediğimiz tam beş sene olmuştu.

En son üniversite yıllarımda onu uzaktan görebiliyordum.
Evlendiği kadın sadece onun ile parası için birlikteydi. Yada sadece ben öyle düşünmek istiyordum.

Oturduğumuz geniş salonda, ihtişamlı koltuklar vardı. Benim zamanımda daha mütevazi bir evde yaşıyorduk.

EunBi gözlerini alamadan her yeri inceliyordu.

-Vay, Tae neden burada yaşamıyorsun? Diğer ev kafamıza her an çökebilecek gibi

-Yine haklısın ama ben oraya alışkınım. Doğduğum eve..

O sırada yanımda bir gölge hissedip dönmüştüm.

-Hoşgeldiniz!!

Üvey annem topuklular ile zoraki koşarak üzerime atlayıp beni sallamaya başlamıştı.

-Geleceğini haber vermen gerekiyordu. Böyle hiç bir hazırlık yapmadık, hem bu kız da kim?

Kollarının arasından kurtulmuş üstümü sirkeliyordum.

-Seni ilgilendirmez!! Bu kadar çok soru sorma.

Cevabım ile birlikte yüzünde Gülümse zoraki bir hal almıştı. Kadının arkasında kalan EunBi yanıma gelerek;

-Siz ona bakmayın, normal de çok kibardır aslında,şimdi ne olduysa..

Bana döndüğünde omuz silkip tekrar yerime oturmuştum.

EunBi ve kadının gayet samimi sohbetlerini dinliyordum. Gerçekten iyi anlaşmışlardı. O zaman bende anlaşabilirdim. Peki ya neden ona hiç şans veremedim ??

-Tae!!

Babamın gür sesi ile herkes o tarafa dönmüştü.

Babam önce bana dikkatle bakıp sonra EunBi'yi baştan ayağa süzmüştü.

Hızlı adımlar ile yanıma gelip hiç beklemediğim bir anda sarılmıştı. Ben ise bir karşılık veremiyordum.

-Oğlum!! Ne kadar özledim.. Senelerdir hiç bir daveti kabul etmedin, neden? İlla dövmem mi gerekiyor seni ha!