İkiz Kaderler {KTH}

~22~

Tae'nin hazırladığı sofraya oturamadan kalkıp kapıyı açmıştım.

"Hadi ama... Bu kadar kötü bişey yaşamak için ne yapmış olmalıyım!! "

&&&&

Karşımda Şef ve Haneul 'ü görmem ile korkudan deliye dönüp yüzlerine kapıyı kapatmıştım.

Kapının arka yüzüne yaslanıp ne yapabilirim? Diye düşünüyordum. Sadece kapıyı açmalı ve hasta gibi davranmalıydım. Sonra içeri girerlerdi ve oturup sohbet ederdik, tabi.... Tae geldiğinde şef polis muhabbetini açar ve tüm hikayem tepetaklak olurdu.

Kapının arkasından homurdanma sesleri gelmeye başladığında kapıya tekrar tekrar vuruyorlardı.

-Eun Bi aç şu kapıyı.. Ne kadar yorgunuz biliyor musun?

Şef'in sözleri üzerine mecburen kapıyı yavaşça aralamıştım ve onları içeri almak yerine kendim dışarıya çıkmayı seçmiştim.

-Ah, üzgünüm şef çok hastayım ayakta bile duramıyorum.

- Bizi içeri almayı düşünmüyorsun anlaşılan

Haneul'ün sözleri üzerine kendimi çok kötü birisi gibi hissetmiştim.
Neredeyse şef Choi kadar kötü...

-Bu ev çok eski ,dökülüyor baksanza içeri girmeye hiç gerek yok hem... Ev arkadaşım çok asabidir. İnanın bana,

Sözlerimin biter bitmez arkamda bulunan dış kapı açılmış ve Tae çıkmıştı. İşte korktuğum şey...

- Ben gayet evcilimdir. İçeri gelin lütfen.

Tae önce misafirleri güler yüzle içeri geçirmiş sonrada bana kara delik misali gözleri ile bakmıştı.

Herkes içeri geçtiğinde havanın soğukluğu ile irkilerek dualar eşliğinde içeri geçmiştim.

-EE EunBi iyileşmiş gözüküyorsun?

- Evet şe.. Namjoon iyi sayılırım. Haneul sen nasılsın?

- Ben gayet iyiyim ama sen tuhaf davranıyorsun

Kendimi oturduğum koltukta iyice yayarak geniş bir tavır sunuyordum.

-Yo, kendimi iyi hissediyorum.

Şef'in söze her an atlaması ve merkez demesinden korktuğum için dudaklarını takip ediyordum.

-Sen olmadan merke..

- Ah, çok sıcak değil mi? Ev arkadaşım bizim için soğuk bir şeyler getirse keşke...

Tüm yüz kaslarımı kullarak Tae 'ye şirinlik yapmaya çalışıyordum.

İstemeyerek mutfağa doğru gidiyormuş gibi bir his vardı içimde ama umrumda değildi

-EunBi neden konuşmama izin vermiyorsun?

Nerede ise fısıldayarak konuşmaya başlamıştım.

-Üzgünüm şef, sadece...