CAM KIRIKLARI ♣

BÖLÜM 41 ♣

Bölüm Şarkısı : Ed Sheeran - Kiss Me

♣♣♣

Bir his.

Önündeki her engeli aşabilecek kadar güçlü.

Aynı zamanda bir o kadar da hassas.

Bir kere yayıldı mı..toparlaması en zor olan.

Herkesi çoğu zaman can evinden vuran.

En güçlü anlarımızda bile bizi yıkabilecek kabiliyette olan.

Bazen mantıklı bazen duygusal hareket ettiren.

Kimi zaman sevdiğine kimi zaman ailenden birine..

Ben birkaç kere hissedip derinlerimde yaşamıştım..

Bu, kaybetme korkusuydu.

Şimdi de o sert şey kafama dayalıyken hissettiğim de oydu. Canımdan olabilirdim, bu bir ihtimaldi. Ama zayıftı çünkü Miraç beni istiyordu cesedimi değil.

Bu yüzden tüylerim diken diken olmuştu.

Baran, Yekta ve Berkay'ın vurulma riski de bu yüzden yüksekti. Benden daha yüksek..

İşte..kaybetme korkusu tam burda devreye giriyordu. Kendi canım değil şuan onların canı önemliydi. Baran'ı kaybetmek istemiyordum.

Deli gibi korkuyor ve nefes alıyordum.

Nefes verememek zulüm gibiydi. Ölecek gibi hissediyordum.

"Onları bırak..gitsinler. " diye fısıldadım.

Belki bir umut, dinler diye. Saçımı bir kez daha çekti ve ben bir kez daha çığlık attım.

Gözlerimi acıdan kapatıp tekrar açtığımda Baran bana sakin ol demeye çalışıyordu.

Sessizce ağlamama devam ettim, sadece korkuyordum.

"Onları bırakırsam hiçbir tadı kalmaz be gecenin prensesi." diye kulağıma fısıldadığında yine her hücrem titremişti.
Bana dedikleri zihnimde yankılandığında gözlerimi Baran'dan çektim.

Bana sahip olup bunu Baran'a çaresizce izletmek istiyordu. Aşağılık psikopat.

Lütfen, lütfen bir şey olsun.

Annemi istiyorum. Denizi istiyorum. Babamı istiyorum. Enisi istiyorum.

Ağlamak yetmiyordu artık. Nefesimi veremediğim için sanırım ciğerim patlayarak ölecektim.

Bilincimi açık tutmaya çalışıyordum ama artık beynim de bu karşı koymaya yorulmuştu.

Pes etmek istemiyordum.

"Rüya'yı rahat bırak seni adi şerefsiz! "

Hiddetle bağıran Baran'a tekrar baktım. O sırada bir el daha ateş sesi duydum. Kulaklarımı sağır eden gürültü adeta nefesimi bir anlığına kesip beni rahatlatmıştı.