Creepypasta II Zagubiona Historia

22.

- Dokąd jedziemy? - Przerwałam ciszę panującą w aucie.

- W bezpieczne miejsce, żeby cię opatrzyć.

- To zawieźcie mnie do szpitala, tam się mną zajmą.

- I co powiesz? Że porwał cię pieprzony clown? Bez zbędnych pytań od razu cię zgarną do szpitala psychiatrycznego.

- Powiem, że nabiłam się na gwóźdź kiedy się potknęłam w garażu.

- I przez to jesteś odwodniona i ledwo stoisz?

W tej chwili skończyły mi się argumenty. Gdybym poprosiła o odwiezienie do domu poznaliby mój adres, czego bym nie chciała.
Wjechaliśmy na żwirową ścieżkę prowadzącą do domu pod lasem. Budynek może i nie był stary, ale za to zaniedbany i obrośnięty chwastami. W środku wydawał się zamieszkany, może i ktoś nie przebywał tu codziennie, ale były widoczne ślady pobytu. Jak na taki dom okazuje się, że posiada duże zapasy medykamentów, które z pewnością starczyłyby dla jednostki wojskowej.

- Dlaczego mnie uratowaliście? - spytałam, kiedy zamaskowany mężczyzna opatrywał mi rękę.

- Nie zamierzaliśmy. Po prostu się wplątałaś.

- A jednak mnie nie zostawiłeś w tym pomieszczeniu.

- Wolałaś, żebym cię dobił tak jak tamtą? Jeśli tak mogę to zrobić nawet teraz. - Zachłysnęłam się samym powietrzem.

- Nie ma takiej potrzeby - wymamrotałam.

Chłopak z postrzeloną nogą ledwo siedział. Podeszłam do niego. Ten drgnął.

- Bez obaw jestem pielęgniarką.

Rozcięłam nogawkę jego spodni razem z prowizorycznym bandażem, szło mi to opornie zwłaszcza, że miałam tylko jedną rękę sprawną. Na szczęście jestem praworęczna i do pomocy miałam jego kompana.
Rana była szarpana i dość głęboka, ale nie było tragedii.
Nadchodził wieczór, widocznie Laughing Jack przetrzymywał mnie całą noc i dzień od kiedy zemdlałam.
Miałam przenocować w tym domu, w towarzystwie dwóch obcych mężczyzn, których twarzy nawet nie widziałam. W dodatku pewnie w pracy dostanę burę, choć może uda mi się wykręcić chorobą i zagubieniem komórki.

- Trzymaj - mężczyzna podał mi koc. - Będziesz spać tutaj, my w pokoju obok.

- Dziękuję. Nadal nie znam waszych imion.

- Hoodie - powiedział chłopak, który wszedł kulejąc.

- Mi mów Masky.

- Cassandra. Jeszcze raz dziękuję, że mnie tam nie zostawiliście.

Spojrzeli po sobie. Znajdowaliśmy się akurat w starym salonie albo jadalni, przy zakurzonych oknach stał rozklekotany stół z czterema krzesłami, a po drugiej stronie moje posłanie, którym stała się kanapa.

Hoodie położył plecak na na stole i zaczął rozpakowywać produkty. Była tam woda, pieczywo, jakieś kabanosy i dżem, a nawet chipsy.

- Co się stało z Jack'iem? - spytałam kiedy jedliśmy i aktualnie balansowałam na rozchybotanym krześle. Miałam pewność, że jeżeli zjem jeszcze trochę, to nogi krzesła rozkraczą się pod wpływem ciężaru, a sama odtłukę sobie cztery litery w akompaniamencie śmiechu nieznajomych.

- Chodzi ci o clowna? - spytał Masky. Kiwnęłam głową.

- Trochę go poturbowaliśmy. Skurwiel jest jak nic nieśmiertelny.

Nie pytałam o nic więcej. Nawet nie chciałam wiedzieć co tam robili, być może clown skrzywdził kogoś z ich znajomych.

Kiedy poszli do swojego pokoju położyłam się na kanapie. Przez pewien czas nie mogłam usnąć słysząc ciągłe chrobotanie mysz i walcząc ze strachem związanym z nocowaniem pod jednym dachem z obcymi mężczyznami. Prawdopodobnie mordercami i bandytami. Nawet nie widziałam ich twarzy. Cały dzień w maskach, powinni przynajmniej na noc je ściągać.

No właśnie, na noc.

Nie mam pojęcia co mnie podkusiło, żeby podglądać dwóch nieznajomych. Będąc tuż pod drzwiami plułam sobie w brodę, że mogłam dać spokój. Ale teraz ciekawość już mnie zżerała od środka, poznanie ich twarzy było już tak blisko, pozostawało tylko zajrzeć przez dziurkę od klucza...