Hatırlamak.
Veya unutamamak.
Onun için bu ikilemden biri olduğumu hiç düşünmemiştim. Sanmıştım ki sabah uyanınca o 14 yaşındaki çocuğu hatırlayacak 9 yaşında bir kız çocuğu olmayacak. Bilmiyorum..belkide kendi vicdanımı rahatlatmak için buna kendimi inandırmıştım. O çocuğu anlatırken içi acıyor ama hatırladığı için de tebessüm ediyordu. Bu canım acıyor olmasına rağmen onu anımsamak güzel demenin başka yoluydu bana göre.
Cümlelerle pek arası yoktu, bunu on yıl önce o ağlarken de fark etmiştim. Ama onu anlamam için cümle kurmasına gerek yoktu, gözlerine bakınca içindekileri okuyor gibiydim. Canı yanıyordu ve ben buna dur diyemiyordum.
Ama az kaldı küçük Chaya, depremlerin olacak lakin merak etme ben hep yanında olacağım.
...
Chaya'yı eve bıraktıktan sonra kendi evime doğru yürümeye başladım. Dilimin ucuna kelimeler gelmişti yol boyunca ama ona diyemedim. Onu kaybetmek istemedim.
Cebimdeki telefon titremeye başladı. Sağ elimi cebimdeki telefona götürdüm ve ekranda yazan Kuzey yazısına baktım. Saat 00:23. Kutay bu saate top patlatsan uyanmicak halde uyuyor olurdu. Ekranda parmağımı sağa doğru oynatıp telefonu kulağıma götürdüm.
"Noldu?"
Kuzey açtığımı yeni fark etmiş olacak ki orda her ne ile ilgileniyorsa bı müddet sonra cevap verdi.
"Nerdesin?"
Etrafıma baktım.
"Evin yakınlarındayım."
"Bana gel." Dediğinde kaşlarımı çattım.
"Kuzey noldu diye sormuştum?"
"Eve gel diyorum." Yüzüme kapattı telefonu. Geleceğimi biliyordu. Ama bunu yapmak yerine mesaj atsana daha az strese girebilirdim.
Eve doğru yürüdüğüm yolun tersine doğru yürümeye başladım. Kutayın evi benimkine yirmi dakika uzaklıktaydı.
"Bu yüzünün hali ne?" İçeri geçtim ardımdan kapıyı kapatıp omuzlarını silkti. "Bilmen gereken bişey oldu."
Ellerinle yüzümü sıvazladım.
"Kuzey." Nefes aldım. "Bişeyi anlatırken bir kez de böyle yapma be abi."
"Napıyım? Çok normal hayatına yok ne yazık ki."
"Bana ulaşamayınca seni aradı demi yine ?"
Omuzlarını silkti ve dudaklarını sarkıttı.
"Şaşırdığımız bir şey değil." Dedi ardından yanımdaki tekli koltuğa kendini attı.
"Uyuyacaktım, telefon çaldı. Bakmadan açtım." Kendini koltukta topladı."Neler söylediğini duymak ister mısın yoksa seni aramasını mı bekleyelim?" Sinirle ellerimi saçlarımın arasından geçirdim. "Söyle."
Ellerini önünde birleştirdi ve derin bi nefes aldı yada çalıştı.
"Chaya'yı bulmuş."
...
Gerçekler ya da öğrendikleriniz her zaman güzel olmuyor demiştim.
Evet bir yenisi daha eklendi.
"Nasıl bulmuş?" Ayağa kalktım bir hışımla. " Burda oturduğunu biliyor mu ?"
"Sakin ol önce!" Ayağa kalktı omzuma dokundu. " Onu sinirinle alt edemeyenceğini yirmi üç yılda öğrendin sanıyorum ki." Yüzüne baktım. Başımı iki yana sallayıp tekrar kalktığım yere oturdum.
