Bölüm şarkısı; Jaymes Young-I'll Be Good
.
Telefonun ucundakinin dedem, dilimin ucundaki pervasızca söylenen kelimeler ve tam karşımda merdivenlerden üçüncü basamakta durmuş bana bakan bir Chayanın oluşu artık çoğu şeyi anlamsız kılıyordu. Telefonu kapattım,ve ne yapacağım diye düşünmeden hareket ettim yine. Bir adım atıp ismini tekrar söylediğimde, bir adım geri giden ve sağ elini bana doğru kaldırıp diğeriyle de merdiven demirlerinden güç almaya çalışır gibi sıktı. Gözlerimin içine bakıyordu,ama bakmıyordu işte. Düştüğü yere bakıyordu muhtemelen, içimde bir yerlerde. Tekrar ona doğru bir adım attığımda "Hayır." Çıkışması gecikmemişti.
Ardından merdivenlerden hızlıca inmeye başladı, inerken "Hayır, hayır." Diye sayıklıyordu. Onun bu halini idrak edememiş ve üç dört saniyeliğine olduğum yerde kalakalmıştım. Ya şimdi ne yapacaksın lisandro? İç ses denilen halt asla susmazdı,ve evet çoğunlukta hep haklı çıkardı. En azından benimki. " Chaya!" İsmini bağırıp peşinden koşmaya başladım,o çoktan merdivenleri bitirmiş apartmanın kapısını açmış çıkıyordu. Lanet olsun. Lanet olsun. "Dur lütfen!" Nihayet ağzımdan güzel isminden başka birşey çıkabilmişti. O sokağa çıkmış muhtemelen evine doğru koşarken ben daha aynı kapıyı açmıştım. Neyse ki sokağa çıktığımda biraz ilerdeki kaldırıma oturmuştu.
Elimi dizlerime koyup nefes aldım,yanına gittim. Ellerini iki yanda kaldırımlara dayamış, gözlerini kapamış derin soluklar alıyordu. Onun hizasına gelebilmek adına çömeldim. Elimi yavaşça bir dizine koymamla gözlerini açması bir oldu. Sonra durdu, gözlerime baktı. Dudakları ağlamak üzere titrerken elini kaldırımdan alıp yanağıma koydu, onun dudakları şimdi de benim kalbim titriyordu. Onu yitirmek istemiyordum. "Nasıl?" Dedi bir solukta, baş parmağı biraz gezinirken yanağımda aynı soruyu sordu. "Nasıl? Nasıl olurda anlamam." Kendi dizimde olan elimi yanağımın üzerindeki elinin üstüne koydum. "Chaya ben çok üzgünüm." Dedim, sürekli aynı şeyleri tekrarlıyordum ama elimde değildi.
Aklına gelen şeyle kaşlarını çattı önce, ardından oturduğu yerden kalktı hemen. Eli gitmişti elimden.
"Sana anlattım!" İşte şimdi bağırıyordu, işte şimdi bitmiştim. " Sana bir değil tam iki kez anlattım! Gözlerinin önündeydim! Sen bana ben bir yabancıymışım,yeni tanışmışız gibi mi davrandın?" Cümlelerini bitirince güldü,tekrar gözleri bana döndü. " Sen sadece yalancısın. " Dedi. Tekrar evine doğru yürümeye başladı bu sefer gecikmeyip onu kolundan tuttum. "Dinle beni bi." Yüzüme bu sefer o yabancıymışım gibi bakıyordu, ben böyle şeylere alışık değildim eminim ki o da değildi. Ve bu işleri daha da zora sokmaktan başka bir halta yaramıyordu. Kolunu çekmeye çalıştı canını acıtacağımı bildiğim halde bırakmadım. Çünkü bir daha yüzüme bile bakmaması gibi büyük bir ihtimal vardı. "Bırak kolumu!" Içimden ona özürler dileyerek,onu kolumla gövdem arasına sıkıştırdım. "Bunca zaman." Dedim hala o bana gücünü kullanırken. "Bunca zaman ben seni dinledim,şimdi sen beni dinlemelisin." Sesimi kontrol etmeye çalışsam da anlaşılıyordu muhtemelen çaresizliğim. Yine de devam ettim. Çünkü biz iki inatçı aynı köprüde bir daha karşılaşırmıydık emin değildim. Kenarda bulunan belediye banklarından birine doğru yürüdüm, biraz kendini kasmayı bırakmış benle beraber oturmuştu banka. Ellerimi kolundan çektim yavaşça. " Lütfen gitme. " Dedim. Birşey demedi ve durdu öylece.
"Daha ilk başta söylemem gerekirdi, biliyorum." Aslında ne söylemeliydim bende bilmiyordum, yine de böyle başladım cümleye. "Korkak de, kaçtın de. Muhtemelen hepsi bu duruma uygundur. Ama yapamadım, tekrar gelip gitme acısıyla seni karşı karşıya bırakamazdım. " Ellerine götürdüm ellerimi, hareketsiz durmaya çalışıyordu, ama dudaklarının titreyişi duygularını örtbas edemiyordu. "Hatta biliyor musun?" Dedim, bı müddet gökyüzüne bakıp. "Senin beni hatırladığını ihtimal bile vermemiştim, on yıl boyunca." On yılın ağırlığı gözlerindeki yaşları yanaklarını itmişti, usulca döküldü gözyaşları bir kaç tane. Bunu ona yapmak istemiyordum, ben bu sahneye katlanamıyordum. "Ama gel gör ki, içinde büyütmüşsün sende beni. Aynı benim gibi."
