Hartbeat 2

022

Mik
Vandaag is het eindelijk zo ver. We gaan naar Amerika. Weg bij Kate. Weg bij Lisa. Gewoon rust. Nou ja, rust. We hebben natuurlijk een hele tour. M'n wekker ging om 2:30, want om 7:00 moeten we vliegen. Gelukkig vanuit Rotterdam. Dus we hoeven maar een halfuur te rijden. Ik sta nu onder de douche. Zoë was net al helemaal aan het stressen. Ze moest nog van alles inpakken.
We zitten nu in het vliegtuig op weg naar Amerika. We hoeven nog maar een uur te vliegen. Dan zijn we in New York. Daar begint zaterdag onze tour al. Zo spannend allemaal. En het gaat ook zo snel. Het is nog maar een aantal maanden geleden toen ik voor het eerst met Zoë op het podium stond. En nu gaan we gewoon al op tour naar Amerika. Ik had dit nooit durven dromen.
Na nog een uur in het vliegtuig hebben gezeten, worden we met de beroemde gele taxi afgezet bij ons hotel. Tot onze grote verbazing is ons concert zaterdag bijna uitverkocht. Er zijn nog zo'n 100 kaarten beschikbaar. Ik denk dat die ook nog wel verkocht zullen worden. Morgen gaan we naar een Amerikaanse tv show, om onze tour te promoten.
Zoë en ik stappen onze hotelkamer binnen. En onze mond valt open. "Wow," zeg ik. Het is zo luxe. Zoë loopt meteen naar het balkon. "Wat een uitzicht," zucht ze. We zien de hele skyline van New York en helemaal beneden de drukke straten. 

Zoë
De dagen voor dat de tour begint vliegen voorbij. Het concert van zaterdag is helemaal uitverkocht, omdat iedereen wil zien wie die twee nieuwe talenten zijn.
Ik zit in de auto met Mik, onderweg naar het concert. Eenmaal daar aangekomen staat er al een lange rij voor de deur. "Omg, zie die rij!" zeg ik. "Wow, die is al super lang. Blijkbaar wil iedereen zo snel mogelijk naar binnen," zegt Mik.
Een paar uur later staan we in de coulissen. Ik hoor de mensen gillen. De eerste klanken van Hartbeat galmt door de speakers. Ik loop op samen met Mik en het gegil is echt oorverdovend. "Als een magneet, trok je me aan, in die seconde die wel eeuwen leek. Net of de tijd heel even stil ging staan, toen jij me in m'n ogen keek." Toen ik dat had gezongen was het gegil alleen maar harder geworden.
Na Hartbeat zegt Mik: "Hallo New York!" "Wauw! Wat zijn jullie met veel!" zeg ik. "Een paar maanden geleden had ik dit nooit durven dromen." "En ik ook niet. Amerika! Dat is toch de droom van iedere superster!"
Anderhalf uur later is het concert afgelopen. "Wow, dat was echt super!" zeg ik. "Zeker! Ik had echt niet gedacht dat we nu al zoveel fans hebben."

Mik
De volgende dag hebben we een meet and greet in New York. "Laat de fans maar komen," zeg ik. En niet veel later komen de eerste fans. "Ho ho hoi," zegt de eerste. "Hey, wat is je naam?" "Anna," zegt ze. "Mooie naam." "Mag ik een handtekening en een foto?" vraagt ze uiteindelijk. "Tuurlijk!" We gaan op de foto en ik geef haar een handtekening. Zo gaat het nog een tijdje door. Een foto en een handtekening. Plus heel veel vragen en cadeau's.
Ergens halverwege komt een nogal vreemd type op ons aflopen... Het heeft een zwarte hoodie aan en de muts op. Hij loopt langs mij naar Zoë. Hij gaat voor haar staan. "Hey?" zegt Zoë. Dan gaat hij achter haar staan en drukt een pistool tegen haar hoofd...

Heyyy. Iets te laat. I know, i know. En ook nog eens een beetje saai. En eigenlijk te kort. Maar wel weer een spannende cliffhanger... Ik hoop dat ik aankomende maandag weer een stuk kan plaatsen!