Hartbeat 2

028

Paar maanden later...

Zoë
Vandaag is het laatste optreden van Mik en mij. Hij is extra bijzonder omdat onze ouders ook komen kijken.
Mik is daarom best zenuwachtig. Hij heeft ze al heel lang niet gezien. "Mik, doe nou even rustig. Het komt wel goed. Ga maar nadenken over wat je aan het einde van de show wilt gaan zeggen." "Je hebt gelijk. Wie moeten we allemaal bedanken?"

Een paar uur later staan we in de coulissen. Pas na de show kunnen we onze ouders pas zien. Ik hoor de zaal al gillen. Dat geeft me altijd zo'n kick. Mik staat met zijn armen om me heen. Ik hoor de zaal aftellen. 10. 9. 8. ... Ik kijk Mik aan. Hij drukt een kus op m'n mond. En geeft me nog gauw een knuffel. Dan moeten we op...
Ik heb net een solo nummer gedaan en ga gauw de coulissen in. JJ en Mik gaan nu op en zingen hun nummer. Daarna is een duet met Mik en mij. We beginnen aan ons duet.
Dan horen we plotseling 2 keer een knal door de zaal. Ik stop met zingen en kijk Mik geschrokken aan. Dan begint de paniek. Iedereen begint te gillen en rent naar de uitgang. Mik schreeuwt door de microfoon: "Probeer kalm te blijven en rustig via de uitgang de zaal te verlaten!" Maar het helpt niet. Mik en ik rennen dan ook het podium af. We gaan naar de kleedkamer en daar zitten JJ, Sam en Lilian al op ons te wachten. Ze kijken ons geschrokken en bang aan. "Wat is er allemaal aan de hand?" vraag ik en de tranen lopen me inmiddels over de wangen.

Mik
Ik zie dat bij Zoë de tranen al zijn gaan lopen. "Ik weet het niet, maar er is wel een filmpje binnen gekomen voor de show. Ik wilde het jullie niet laten zien, omdat jullie dan bang zouden worden." zegt Lilian. "Laten zien. Nu!" zeg ik. Lilian start het filmpje. Ik schrik me dood als ik zie wie daar op het filmpje verschijnt. Het is niemand minder dan onze superfan Saskia.
Ik schrik me helemaal dood. Nee, dat kan niet. Ze was toen eigenlijk best blij voor ons.
"Vanavond wordt voor jullie een hel als je nu niet luistert. Ik eis dat ik in plaats van Zoë vanavond op het podium sta. Gebeurt dit niet, zullen er ernstige gevolgen zijn..."
"Oke, dus eigenlijk is de dader bekend?" zegt Zoë twijfelend. "Ja, maar... er zijn twee doden gevallen en tientallen gewonden door de grote paniek. Iedereen liep over elkaar heen. En jullie veiligheid is in gevaar," zegt Lilian. "We hebben de politie al gebeld. Ze zijn op weg hier naar toe," zegt Sam om ons gerust te stellen. Dit wordt een lange avond...

Inmiddels is de politie gearriveerd en die zijn druk bezig met het onderzoeken van de zaak. Ondertussen zoeken Zoë en ik onze ouders. Ze zijn nergens te bekennen. Ik vrees voor het ergste. Ze zullen toch niet... Nee Mik, zo mag je niet denken. Ik kijk Zoë aan. Ze denkt precies hetzelfde. Dan hoor ik iemand mijn naam roepen. Het zijn mijn ouders. Gelukkig! "Pap, mam!" Ik ren naar ze toe als een kleuter die uit school komt en geef ze een knuffel. "Mag ik jullie trouwens voorstellen, dit is Zoë. Mijn vriendin." "Hai," zegt Zoë voorzichtig. "Hallo Zoë, leuk je te ontmoeten. Mik heeft al veel over je vertelt," zegt m'n moeder. Zoë knikt. "Goh, hebben jullie mijn ouders nog gezien?" vraagt ze dan. "Nee, sorry," zegt m'n vader.
Mijn ouders lopen samen met ons mee naar de kleedkamer. Daar staan ze inmiddels weer met geschrokken hoofden. "Wat is er?" vraagt Zoë meteen. "Er is een nieuw filmpje binnengekomen..." zegt Lilian. Ze zet het filmpje aan.
"Zo, dus jullie wilden niet luisteren. Kijk wat je al die fans hebt aangericht. Een aanslag. Midden in het concert. Ach, wat sneu. Maar dat is niet het enige wat ik heb gedaan." Saskia begint te lachen. "Nee, ondertussen zijn er twee mensen mij komen vergezellen hier." De camera wordt omgedraaid. Daar zitten de ouders van Zoë, vastgebonden op een stoel. Dan wordt de camera terug gedraaid. "In ruil voor Mik, krijgen jullie ze terug. Dit moet voor morgenochtend. Anders, is het gedaan met ze..."

Zoë
Ik begin te huilen. Hoe kan ze dit hebben gedaan? Waarom doet ze dit? Moet ik nu gaan kiezen tussen de liefde van m'n leven en m'n ouders? Ik begin nog harder te huilen. Mik probeert me te troosten, maar ik ben ontroostbaar. "En nu?" vraag ik snikkend. Ik kijk naar de politie. "We gaan proberen uit te zoeken waar dit filmpje vandaan komt," zegt de agent.

Saskia
"Zo, als ze Mik netjes bij mij afleveren laat ik jullie gewoon gaan. Maar zo niet... Ja, verzin dat zelf maar," zeg ik lachend.
Ik wil Mik voor mezelf. Zoë is zo'n achterbakse slet. Wat moet hij daar nou mee. Ach ja, over een paar uur is hij van haar af. Eindelijk...

Mik
Inmiddels zijn we een uur later. En we zijn nog geen stap verder. Zoë wordt steeds zenuwachtiger. Dan begint Zoë begint te huilen. "Ik weet het niet meer. Ze dwingt me te kiezen tussen mijn ouders en tussen jou, Mik. En dat kan ik niet. Echt niet!" Ik trek haar naar me toe en geef haar een knuffel.
Dan komt er een agent binnen. "We weten waar Saskia is." "Waar?!" zeggen Zoë en ik tegelijk. "Sorry, dat kan ik niet zeggen om jullie te beschermen." We knikken begrijpelijk. Ze willen natuurlijk niet dat we er zelf achteraan gaan. Niet dat ik er mee eens ben. Ik ben zo onbeschrijfelijk boos op Saskia. Hoe kan een fan nou zoiets doen. Ze steunen me altijd. Straks vertrouw ik ze niet meer, allemaal door die Saskia. Ik haat dit zo.
Ik word wakker geschud uit mijn gedachten als er mij wat wordt gevraagd. "Mik, we hebben je nodig. Om er voor te zorgen dat Zoë's ouders veilig zullen zijn, moeten we jou een soort van overhandigen aan Zoë. Doe je mee?" vraagt de agent. "Ja, uiteraard," zeg ik vastbesloten. Meteen krijg ik een bange blik van Zoë. "Het komt goed."
Nadat ik het hele plan heb uitgelegd gekregen en we een bericht naar Saskia hebben gestuurd, gaan we onderweg naar Saskia's schuilplek. Als ik uit de auto stap staan we voor een verlaten loods. Ik loop naar de deur, terwijl de agenten hun positie innemen. Ik voel m'n hart in m'n keel bonzen. Dan krijg ik het teken. Ik open de deur en stap naar binnen. Daar zie ik direct het gezicht van Saskia. "Zo, ben je daar eindelijk." "Laat Zoë's ouders gaan!" zeg ik direct. "Zo meteen, eerst kom jij eens hier." Ik loop voorzichtig naar haar toe. Zodra ik dichterbij sta, trekt ze zich naar me toe en kust ze me. Ughh, ik walg hier zo erg van. Gewoon meespelen, denk ik. Ik voel me nu al schuldig tegenover Zoë.
Op dat moment vallen de agenten binnen. Ik schrik en Saskia ook. Vrijwel direct zet ze een mes tegen m'n keel. Ik schrik nog erger en raak meteen in paniek. De pistolen van de agenten zijn gericht op Saskia. "Laat dat mes vallen!" wordt er geschreeuwd. Ondertussen zie ik dat Zoë's ouders worden gered en naar buiten gebracht. Dan hoor ik een knal en voel ik het mes langzaam weggaan. Dan wordt alles zwart voor m'n ogen.

Zoë
Mik ligt op de bank. Hij is net even bij geweest en ligt nu te slapen. Gelukkig leeft hij nog. Saskia is neergeschoten en m'n ouders zijn veilig. Door alle commotie is Mik flauwgevallen. Ik denk na over wat er gebeurd had kunnen zijn. En hoeveel geluk hij wel niet heeft gehad als Mik wakker wordt. "Hey babe," zegt hij. "Hey, hoe voel je je?" "Goed, maar wat is er gebeurt met Saskia?" "Neergeschoten en toen viel jij flauw." Hij komt rechtop en zoent me. Na een paar minuten laat ik los en zeg: "Ik hou van je." "Ik ook van jou," zegt hij terug.

Dit was dan het einde van Hart Beat 2. Ik hoop dat jullie het leuk en vooral spannend vonden.😆
Sorry trouwens dat jullie zo lang hebben moeten wachten op dit hoofdstuk.
Hierna komt nog een epiloog en dan is het echt afgelopen.

Heel erg bedankt voor al jullie stemmen en tuurlijk vind ik het nog steeds leuk om ze te krijgen en jullie reacties te lezen. ❤❤

Heel veel liefs
Nienke❤