Hartbeat 2

011

Lekker lang hoofdstukje voor mijn doen. Bijna 1000 woorden. Veel plezier!!!
Zoë
Mik pakt m'n hand en trekt me mee naar de deur. Maar als hij hem opent, staat er een groot vuur voor ons. "Aah!!!" gil ik. En nu? Mik doet gauw de deur weer dicht en pakt zijn mobiel. "Hallo? Ja u spreekt met Mik van Duivenboden en ik zit opgesloten in de opname studio van Frank," zegt hij rustig. Ik snap niet dat hij zo rustig kan blijven. Hij geeft nog wat dingen door en hangt dan op. Hij ziet dat ik bang ben. "Rustig maar babe, de brandweer is onderweg." Hij trekt me stevig tegen zich aan en wrijft over m'n rug. Hij weet precies hoe hij me rustig kan krijgen....
Ik hoor sirenes deze kant opkomen. Ik kijk uit het raam en zie allemaal mensen beneden staan. Plotseling krijg ik een idee. Ik doe het raam open en begin te schreeuwen. "Hier, help ons! We kunnen er niet uit!" Yes, het lukt. Ze zien ons. Ik draai me om en ik zie dat er al veel rook binnen komt. Ik begin te hoesten. "Laag blijven babe," hoor ik Mik zeggen. Ik kan hem niet zo goed zien, maar ik heb z'n hand vast. Niet veel later hoor ik stemmen. Zelf ben ik erg aan het hoesten en ik zie niks meer. Maar Mik heeft nog steeds m'n hand vast. Dan gaat de deur open: "Hallo?!" "Hier, hier zijn we!" roept Mik met moeite. Ik heb het gevoel dat ik elk moment door m'n benen kan zakken. "Mik, help me!" zeg ik met moeite. En dan wordt alles zwart...

Mik
"Mik, help me!" zegt Zoë. Ik wil vragen wat er is, maar ik voel haar wegzakken. "Zoë!"
Een paar uur later lig ik een ziekenhuisbed, samen met Zoë. Met mij gaat gelukkig alles weer goed.  M'n keel doet nog wel pijn en ik moet nog best veel hoesten, maar ik maak me veel meer zorgen over Zoë. Ze is nog steeds niet wakker en ze heeft een zuurstofmasker op. Ik ben maar bij haar gaan liggen. Zometeen komen haar ouders en Sam en JJ, dus nu kan het nog even. Ik val bijna in slaap tot ik plotseling gekuch naast me hoor. Ik kijk op en zie dat Zoë langzaam wakker wordt. "Hey, je bent wakker," zeg ik en ik druk een kus op haar voorhoofd. Zoë wil haar zuurstofmasker afdoen, maar ik hou haar tegen. "Laat die maar even op, je hebt heel veel rook binnen gekregen. Ze wijst naar mij. "Nee, ik heb niet zoveel binnengekregen. Ik ben de hele tijd laag aan de grond en dicht bij het raam gebleven. Maar jij niet." Ik voel me daar best schuldig over en volgensmij ziet Zoë dat. Ze schud haar hoofd en probeert duidelijk te maken dat ze haar mobiel wil. Ik geef hem en niet veel later krijg ik een appje.
💍Zoë😘: Het is jou schuld niet hè😘, ik heb ervoor gekozen om dat raam open te doen enzo.😄
Ik glimlach. Op dat moment wordt er geklopt op de deur. Ik ga gauw uit bed. "Binnen," zeg ik. Sam en JJ komen binnen. "Hey," zegt Sam bijna huilend, "hoe gaat het?" Ik krijg weer een appje binnen. "Ze zegt dat het goed gaat," zeg ik lachend. "Dus Mik is nu je vertaler ofzo?" Zoë knikt lachend, voor hoever ze kan lachen dan. Dan gaat de deur weer open. Het is de zuster. "Hallo, ik kom even wat dingen checken en kijken of het zuurstofmasker af mag," zegt ze. Na wat testjes zegt ze dat het masker af mag. Ook praten mag weer. En als het goed is mogen we over een uurtje naar huis.

Zoë
Eindelijk, ik kan weer praten. "Maar weten jullie eigenlijk hoe de brand is ontstaan?" vraag ik aan Sam en JJ. Sam knikt langzaam. "Het is aangestoken..." "Wat! Door wie?" "Dat wordt onderzocht, maar ze vermoeden de broer van Kate," zegt JJ. Ik kijk naar Mik en ik zie dat hij kookt van woede. Logisch ook. Die Kate verziekt alles. "Ik heb zoveel medelijden met Frank," zeg ik. Mik knikt. "Ik ook." "Hoezo?" vraagt Sam. "Kate is de dochter van Frank," leg ik uit. "Oh."
Na nog wat gekletst te hebben, mag ik eindelijk naar huis. Samen met Mik stap ik in de auto van m'n ouders, die er inmiddels ook waren.
Niet veel later zitten Mik en ik op de bank te netflixen. Plotseling gaat de deurbel. Het is Lilian. "Hey, ik hoorde wat er gebeurd is! Hoe gaat het?!" "Hoi, het gaat wel goed hoor. We hebben alleen last van onze keel en bij mij doet praten ook nog  zeer," zeg ik. "En zingen?" vraagt Lilian. Typisch Lilian altijd denken aan onze carrière. "Dat zal even niet gaan denk ik," zegt Mik. "En wat doen we dan met het concert overmorgen?"  "Ik denk dat we het concert moeten verschuiven en de reden er bij moeten zetten. Anders dan krijgen we echt te veel haat," zegt Mik.
Na nog even wat dingen besproken te hebben, is het al weer 10 uur 's avonds. Inmiddels is Lilian al weer weg en ik ben echt heel erg moe. Morgen moeten we naar het politiebureau voor de aangifte en zo. "Ik ben moe," jammer ik. "Kom, we gaan naar bed," zegt Mik. "Ik ben te moe om te lopen." Ik trek een pruillip. "Wil je me dragen?" "Oke, maar dan breng jij weer een heerlijk ontbijtje op bed morgen," zegt Mik grijnzend. "Ik loop zelf wel," zeg ik. Mik lacht. Samen lopen we naar boven. 5 minuten later liggen we in bed. Het duurt niet lang of ik val al slaap.