Kara bir mührü ne aydınlatır?
Ait olmadığı ve ait hissetmediği bir dünyadan çekip çıkarılan, Pugnator olduğundan haberi olmayan Eva...
Asil ve kutsal bir soydan gelen güçlü Savaşçı Evan...
Gizemli gerçekler ve bilinmeyen kehanet...
---
Birbirine...
Ne yapacağını bilemeyen Evan, sinirle bir vaveyla koparmıştı. Gözlerini açtığında yerdeydi. Odada kimse yoktu. Kimse önemsemiyor muydu? Hayatında tek koruması gereken kişiyi koruyamıyordu.
Birkaç saatin ardından Eva hastanedeydi. Boyut kapısı açıldığında Evan içeri girmiş, yürürken ruhani bir şekilde yanında bulunup etrafını incelemiş ve onu yerde yatarken bulmuştu. Gölge Evan'ı farkettiğinde yok olmuştu.
Eva, uykuda gibiydi. Uyanmadığı bir uyku... Ve bu durum Evan'ı rahatsız ediyordu. Cansız gibi yatıyordu.
Bir anı bir anına uymayan, gülmeye alışkın olmayan, azimli kız... Şimdi hiç sesi çıkmıyordu.
Bu sırada Alice ortalarda yoktu. Büyük bir çoğunluk onu gölgelerin götürdüğünü söylüyor, düşünüyor.
Ve birkaç kişi dönüşümlü olarak onu arıyordu. Evan da bu kişilerin arasındaydı. Gündüz büyük bir arayış içinde Alice'i arıyordu. Gece ise Eva'nın başından ayrılmıyordu.
Jason ise onu bir dakika bile yalnız bırakmıyordu. Vicdan azabı çekmekten vazgeçmiyordu. Uzun süre yalnız bırakmıştı. Arkadaşının sesini duymayı öyle çok özlemişti ki. Birlikte vakit geçirmeyi...
İkinci gün Chris, Jason'ı zorla uzaklaştırmıştı. Herkes Gölgeyi suçlasada, Evan kendini suçlu tutmaktan alıkoyamıyordu. Yanına girdiği an gözlerini açmasını bekliyordu.
Kimse gece onun yanına girdiğini bilmiyor ve görmüyordu. En azından o öyle düşünüyordu. Ve yine yanındaydı;
Tekli koltuğu yatağa yaklaştırdı, oturdu. Dirseklerini biraz yukarıda kalan yatağa dayadı ve parmaklarını kenetledi.
Uzun kızıl kirpiklerine baktı. Kıpırdamıyordu. Saçları arkasında kalmıştı. Kaç kere hayalini kurmuştu parmaklarını saçlarından geçirmeyi. Derin bir nefes aldı, genç kızın kıpırtısız suratını izledi.
Sesli ve titrekce nefesini verdi.
"Nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Sanırım... Özür dilemek, yapabileceğim tek şey. Bir işe yaramayacak bu vakitten sonra biliyorum, ama üzgünüm. Özür dilerim... Şimdi de seni bu halde görmek... Gerçekten canımı sıkıyor. Doktor çok ağır geçeceğini söyledi. Kimse bilmese de benim yüzümden olduğunu ben biliyorum. Bu daha fazla canımı yakıyor." bir kez daha yüzüne bakıyor.
Elini avcuna alıyor. Gözleri dolduğunda hafifçe burnunu çekiyor.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bu küçük ellerini belime doladığında sana sarılmaya o kadar ihtiyacım vardı ki... Ama olmaz. Olamaz." dedi avcunu öptü ve gözünden bir damla yaş aktı.
"Seni kazanmadan kaybetmek istemiyorum..." dedi artık gözyaşlarına sahip çıkamıyordu. Kim tahmin ederdi ki, duygusuz Evan ağlayacak? Hemde ufak çocuklar gibi avuçlarıyla gözlerini ovuşturacak.
