MÜHÜRLÜ RUH

14. Bölüm - "Sen varken, yıldızları izlemek?"

Evan ve ben aylardır aramızda olan samimiyeti bulmuştuk. Çekingenlik yoktu, bu çok iyi hissettiriyordu. Kafamda dalgalanan olumsuz düşünceler tamamiyle yok olmuştu.

"Bu gece bizimdir.." dedi Evan saçımı yüzümden çekerken.

"Bizimdir de... Kalacak yerimiz olsaydı daha iyi bir gece olabilirdi." dedim kollarımı sıvazlayarak. Ürpermiştim.

"Neden öyle diyorsun? Rahat değil misin?" kaşlarını çatmıştı. Nisan ayının vermiş olduğu ılık hava bizim için avantaj olmuştu. Üstümüzde gökyüzü karanlıktı. Yaktığımız ateşin etrafı aydınlatması, kıyıya vuran dalgaları görmemize yetiyordu. Başım omuzundaydı. Gözlerimi kapattım, gerçek olduğuna inanmam çok zordu.

"Sen varsan ben rahatım Evan." dediğimde başımdan öptü. Gülümsedim, farkında olmadan. Şu ana kadar güçsüzlüğümün sebebi Evan'dı. Şimdi ise sanki yanımdayken herşeyi başarabilirmişim gibiydi. Aklıma gelen düşünceyle geri çekildim ve yüzüne baktım.

"Ne oldu?" dedi.  'Neden' demek istiyordum. Ama neye diyecektim, ne için? Derin bir nefes verdim.

"Senin... Aşık olduğun biri vardı? Bir anda nasıl beni sevdiğini söylersin?" dedim kaşlarımı kaldırarak. Oturuşunu değiştirdi. Boğazını ayıkladı. Elimi avcuna aldı.

"Açıklamam gereken çok şey var Eva ama öncelikle.. Herşey için özür dilerim, çok üzgünüm. Davranışlarım berbattı, özellikle sana karşı. Bugün bile öyleydi. Aslına bakarsan bu anı bu şekilde bozmak istemezdim. Başka zaman fırsatım olur mu, bilemiyorum." yüzü tam belli olmasa da gözlerini kaçırdığını, eğdiği başından anlayabiliyorum. Tedirginliğini hissedebiliyordum. Beni kırmak istemediği her tavrından belliydi.

"Geldiğin ilk gün seni görünce deliye döndüm fakat şaşkınlığım daha fazla olduğu için tek kelime dahi edememiştim. Çok kabaydım."

"Senin normal halin sanıyordum?"

"Hayır, hayır. Eva bak, ben... Diğerleri gibi değilim. Kimseyle konuşmam, konuşamamam. Bunun sebebi kibir değil. Ya da kafa dengimin olmaması değil. Bundan ötürü seni kendimden uzaklaştırmak için sürekli çabaladım. Ama her defasında işe yarayacak diye ödüm kopuyordu." denize doğru çevirdi başını.

"Neden Evan? Beni kendinden uzaklaştırmana ne gerek var? Sebebi ne?"

"Seninle olmam tehlikeli Eva. Bana birşey olmaz, ama senin için ben tehlike arz ediyorum. Bunun sebebini sana açıklayamam. Bu seni ürkütebilir. Şimdiye kadar yanlış düşüncelerim yüzünden seni yeterince incittim. Daha fazlasının olmaması için yanında mı olmalıyım, yoksa uzağında mı, bilmiyorum. Bu bilinmezlik beni çıldırtacak Eva.." elimi sıktı.

"Çaresizliğini hissedebiliyorum. Elimden geleni yapmaya hazırım. Anlat, anlat da bir çözüm bulalım." dedim kafamı eğip yüzüne baktım.

"Sorun da bu ya. Yapılacak bir şey yok. Ben seni o kadar uzun süre bekledim ki Eva. Bilemezsin. Seni beklediğim zamana rağmen, sana karşı davranışlarımı gördün." sık sık nefesini veriyordu. Sesindeki tını beni yaralıyordu, çözümsüzlüğü hissediyorum. Uzun süre beni beklemiş olması ise...

"Neyden bahsediyorsun? Beni tanımanın üzerinden 3 ay geçti."

"Senin doğduğun günden bu yana seni bekliyorum." dedi ve güldü.

"Efendim?" gözlerim kısıldı.

"Sen ve ben annemizin rahmine düştüğümüzde mühürlendik. Değil mi?" başını sola doğru hafifçe eğdi. Kafamı salladım. "Sen dünyada yavaş yavaş gelişirken, ben hızla gelişiyordum. Belli bir yaştan sonra gelişim yavaşlar. Bir gün babam ve ben dünyada birini ziyarete gittiğimizde evin küçük sevimli kızını gördüm." gözlerim büyüdü.