ကမၻာႏွစ္ခု

ကမၻာႏွစ္ခု - ၁၃

ခ်စ္သူႏွင့္ အဆင္ေျပေနရ်္ ဝမ္းသာေနေသာ ျမဴတစ္ေယာက္ အိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္း ခံစားလိုက္ရသည္က
ပါးျပင္တစ္ဖက္ ထူပူကာက်ိန္းစပ္သြားေသာ ခံစားမႈ။
မ်က္ရည္အရႊဲသားႏွင့္ တုန္ရင္ေနေသာလက္ပိုင္ရွင္က မမႀကီး။ ဒီအသက္အရြယ္ထိ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္ဖို႔မေျပာႏွင့္ ရြယ္ပင္မရြယ္ခဲ့ေသာသူ။ ေမာင္တစ္ေယာက္ဆိုတာထက္ သားတစ္ေယာက္လို
ခ်စ္ျမတ္ႏိုးကာ ဂရုစိုက္ခဲ့သူ။ မလတ္ႏွင့္ မငယ္ဆူဆဲလၽွင္ပင္ မႀကိဳက္တတ္ေသာ မမႀကီးက ယခု
သူ႔ကိုရိုက္သည္တဲ့ေလ။ ပါးျပင္က ဒဏ္ရာထက္ ရင္ထဲက ပိုနာက်င္၏။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ မမႀကီးရယ္...ကၽြန္ေတာ္ ဘာအမွားလုပ္မိလို႔လဲ?"

အငယ္ေလးကို ရိုက္မိသည့္အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
အံ့ဩလို႔မဆံုး၊ သို႔ေသာ္ ဒီအခ်ိန္မွာ သူမေပ်ာ့ညံ့ေနလို႔
မျဖစ္။

"မင္းေယာက်ာ္းလား မိန္းမလား ျမဴမင္းလြင္"

အငယ္ေလးဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚေဝၚတတ္ေသာ မမႀကီးသည္
အခုေတာ့ သူစိမ္းဆန္စြာ ျမဴမင္းလြင္တဲ့။

"ဘယ္လိုေမးလိုက္တာလဲ မမႀကီးရယ္"
သူဆို႔နစ္စြာ ျပန္ေမးမိေတာ့ မငယ္က သူ႔လက္ကိုဆြဲကာ
အခန္းထဲေခၚသြားသည္။ သူ ဘာကိုမွနားမလည္ႏိုင္။

"အငယ္ေလး ... မင္းကိုပိုင္နဲ႔ မင္း ဘယ္လို
ပတ္သတ္မႈမ်ိဳးလဲ?"

ရုတ္တရက္ သူ႔ေခါင္းေပၚ မိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလို
ခံစားလိုက္ရသည္။ ဒါဆို မမႀကီးစိတ္ဆိုးတာ...။
သူ႔ကိုယ္သူ ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္ေနမိသည္။ မငယ္ ေရွ႕မွ
အေငြ႕ပ်ံသလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္သည္။ သူ႔မွာအေျဖမရွိ။

ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ စကားမဆိုပဲ မ်က္ရည္ေတြ
က်ေနေသာ အငယ္ေလး...အငယ္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး
သူမ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ခါတိုင္းဆိုလၽွင္ အငယ္ေလးကို ထိပ္ဆံုးက ဆူပူမာန္မဲတတ္သူက သူမပဲ
ျဖစ္လိမ့္မည္။ အခုေတာ့ သူမ အငယ္ေလးကို သနားမိသည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္
ဆိုေသာ္ လြန္ေလၿပီးေသာအတိတ္၏အရိပ္ထဲတြင္
သူမသည္လည္း ယခုအိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးပင္ ရေနၿပီျဖစ္ေသာ ယမံုဖူး ဆိုသည့္ သူငယ္ခ်င္းမေလးကို
လူမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ အသံမထြက္ဘဲ
ႀကိတ္ငိုေနေသာ အငယ္ေလးကို ေထြးေပြ႕လိုက္ၿပီး
ဦးေခါင္းကိုပြတ္ကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးေနမိသည္။ ထိုအခါ