𝐒𝐭𝐫𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬

04 : κλειδαράς

Η είσοδος της πολυκατοικίας είναι ήδη ανοιχτή όταν γυρίζω από το σχολείο. Είμαι τόσο κουρασμένη που αποφασίζω να μπω στο ασανσέρ και να αγνοήσω τις σκάλες. Πατάω το κουμπί για τον δεύτερο και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι επιστρέφω σε δικό μου σπίτι και όχι σε αυτό των γονιών μου.

Ψάχνω τα κλειδιά στην τσάντα μου, αλλά δε τα βρίσκω πουθενά. Ωχ! Χτυπάω το κουδούνι πολλές φορές και δεν αργώ να καταλάβω πως ο Harry λείπει. Το μόνο που κάνω είναι να καθήσω στην άκρη της σκάλας και να βγάλω το κινητό μου από την τσέπη του μπουφάν. Δεν αργώ όμως να συνειδητοποιήσω ότι δεν έχω καν αποθηκευμένο το νούμερο του Harry.

Εδώ με το ζόρι που μιλάμε εμείς οι δύο... Σιγά να μην τον είχα ως επαφή. Όπως ούτε εκείνος έχει εμένα φυσικά.

"Bella;" βγαίνει από το ασανσέρ. Δε το πιστεύω ότι είμαι τόσο τυχερή που ήρθε σπίτι τόσο γρήγορα.

"Ξέχασα τα κλειδιά μου" λέω τόσο γρήγορα που χαχανίζει.

"Πάλι καλά που έχεις και εμένα".

Πλησιάζει την πόρτα με αυτό το αυτάρεσκο χαμόγελο και σηκώνομαι απευθείας. Πλησιάζω εξίσου και τον βλέπω να ψάχνει τα κλειδιά στις τσέπες από το λεπτό μπουφάν του. Ψάχνει, ψάχνει, ψάχνει... Και ξανά. Μέχρι που το αυτάρεσκο χαμόγελο χάνεται και ξεφυσάω εκνευρισμένη.

"Πες μου ότι δεν ξέχασες τα κλειδιά" του λέω.

"Δεν ξέχασα τα κλειδιά" γυρίζει σε εμένα. "Αλλάζει κάτι;" ειρωνεύεται.

"Σταμάτα να με ειρωνεύεσαι. Τι κάνουμε τώρα;" ρωτάω.

"Καλούμε υδραυλικό".

"Ε;" συνοφρυώνω.

Στριφογυρίζει τα μάτια του. "Θα πάρω κλειδαρά".

Παίρνει τηλέφωνο στον κλειδαρά όσο εγώ προχωράω και κάθομαι πάλι αφήνοντας ένα επιφώνημα αγανάκτησης. Μόλις τερματίζει την κλήση, κάθεται ακριβώς απέναντί μου, λυγίζει το ένα του πόδι και το άλλο το απλώνει μπροστά ενώ ταυτόχρονα με κοιτάζει.

"Δεν είναι αστείο όλο αυτό;" γελάει.

"Ποιο;" συνοφρυώνω.

"Που μένουμε μαζί μία ολόκληρη εβδομάδα και δεν ξέρουμε τίποτα ο ένας για τον άλλο".

"Ξέρω κάτι για εσένα" απαντάω.

"Τι;" ρωτάει αμέσως.

Σηκώνω τους ώμους μου. "Ότι είσαι ιδιαίτερα σπαστικός".

"Όχι όσο εσύ, Bell" κόβει το όνομά μου.

Είμαι έτοιμη να του πω κάτι, αλλά βήματα από τις σκάλες ακούγονται. Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω έναν άντρα, λίγο μεγάλο σε ηλικία, οπότε πιθανολογώ πως είναι ο κλειδαράς. Επιτέλους! Έρχεται κοντά μας σχεδόν κουτσαίνοντας και μας κοιτάζει και τους δύο απόλυτα σοβαρός.

"Εσείς είστε που κλειδωθήκατε έξω;" ρωτάει.

Σηκώνομαι αρπάζοντας την τσάντα μου, στερεώνοντάς την στον ένα μου ώμο.

"Όχι φυσικά! Εμάς απλώς μας αρέσει να καθόμαστε έξω από το σπίτι μας" απαντάει ο Harry και τον σκουντάω.

"Ναι! Εμείς είμαστε" πετάγομαι.

Ο κλειδαράς ζητάει ταυτότητα, του λέμε ότι θα του δείξουμε μόλις ανοίξει και έτσι γίνεται. Παίρνω την ταυτότητά μου από το κομοδίνο και την δείχνω όσο ο Harry ψάχνει χρήματα. Ο κλειδαράς φεύγει και επιτέλους το σπίτι έχει ησυχία.

"Πάω να διαβάσω".

"Δε σε ρώτησα" χαμογελάει.

"Θεέ μου..." στριφογυρίζω τα μάτια μου.

Πάω να φύγω, αλλά η φωνή του με σταματάει λίγο προτού βγω από την κουζίνα.

"Πεινάω" μουρμουρίζει.

"Δε σε ρώτησα".

"Εσύ δεν πεινάς;" σηκώνει το φρύδι του.

"Να μη σε νοιάζει! Και, προς πληροφόρησή σου, ακόμη θυμάμαι που έσπασες το πήλινο βαζάκι μου" αντιγυρίζω.

"Bella, εγώ-" δε τον ακούω γιατί κλείνω με δύναμη την πόρτα από το δωμάτιό μου.

Περνάω την υπόλοιπη ημέρα στο δωμάτιό μου λύνοντας εξισώσεις και μαθαίνοντας ένα κεφάλαιο στην ιστορία. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τι μπορεί να κάνει ο Harry και επικρατεί τόση ησυχία, αλλά προσπαθώ να το ξεχνάω.

Κατά τις οχτώ το στομάχι μου γουργουρίζει οπότε σηκώνομαι και βγαίνω από το δωμάτιο.

"Και νόμιζα πως είχες πάθει ασφυξία εκεί μέσα τόσες ώρες" ο Harry χαμηλώνει την τηλεόραση.

Τον αγνοώ. Ανοίγω το ψυγείο και δεν έχει σχεδόν τίποτα μέσα πέρα από μερικά μπουκάλια νερό και κάτι βατόμουρα. Γιατί να αγοράσει βατόμουρα;

"Πρέπει να πάμε σούπερ μάρκετ αύριο" λέω.

"Γιατί δεν πας μόνη σου;" αγνοεί την σειρά που παίζει στην τηλεόραση.

"Θα πάω μόνη μου, εντάξει! Αλλά δε θα ακουμπήσεις τίποτα από αυτά που θα αγοράσω".

"Σε μισώ" απαντάει μέσα από τα δόντια του.

Χαμογελάω κρυφά όσο προχωράω πάλι πίσω στο δωμάτιο. Μπαίνω μέσα και κλείνω την πόρτα πίσω μου χωρίς να του απαντήσω καν.

• Aye, darlings. Ψηφίστε και σχολιάστε! Ευχαριστώ, antios 🐝