𝐒𝐭𝐫𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬

37 : καλή χρονιά

Πάντα την Πρωτοχρονιά περνούσα απαίσια. Συνεχώς καθόμουν σε μία γωνία, κοιτάζοντας τα πυροτεχνήματα έξω από το παράθυρο, και περιμένοντας κάτι καλό να έρθει την νέα χρονιά. Φέτος όμως είναι αλλιώτικα...

Οι θετοί γονείς του Harry μας κάλεσαν σπίτι τους να γιορτάσουμε όλοι μαζί την αλλαγή του νέου χρόνου. Ναι, καλά ακούσατε! Ο George και η Margie είπαν πως θέλουν να πάω και εγώ εκεί και αφού δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω δέχτηκα αμέσως. Ο γιος τους; O γιος τους έκανε σαν μωρό που δε το τάισαν και ως συνήθως παραπονιόταν και έλεγε τα δικά του μέχρι επιτέλους να δεχτεί την πρόσκληση.

"Είσαι σίγουρη ότι δεν θες να πάμε κάπου αλλού;" ρωτάει.

Απομακρύνω τα μάτια μου από τον βρεγμένο δρόμο και τα ρίχνω σε εκείνον.

"Είμαι σίγουρη ότι θέλω να σταματήσεις να κάνεις σαν παιδί".

Είμαστε τσακωμένοι εδώ και δύο ώρες σχεδόν και είναι η πρώτη φορά που ανταλλάσουμε μία κουβέντα. Και ο λόγος; Επειδή το φόρεμά μου είναι πολύ κοντό, σύμφωνα με τα λεγόμενά του. Να σημειώθει πως είναι ελάχιστα εκατοστά πιο πάνω από το γόνατο.

"Ωραία" ξεφυσάει. "Πάντα εγώ φταίω".

Παρκάρει το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι των δικών του και δεν μπαίνω καν στον κόπο να του απαντήσω. Είμαι έτοιμη να ανοίξω την πόρτα και να κατέβω, αλλά εκείνος πιάνει αμέσως τον καρπό μου και με σταματάει απότομα.

Κοιτάζω το χέρι του. "Άσε με" λέω σοβαρά.

"Αλλιώς τι;" ειρωνεύεται.

Θέλω να τον χτυπήσω. Τόσο - μα - τόσο - δυνατά. Δε θα με κάνει ό,τι θέλει αυτός ο βλάκας.

"Θα σου σπάσω τα μούτρα" μου ξεφεύγει.

Ο Harry σκάσει ξαφνικά σε δυνατά γέλια. Συνοφρυώνω όσο ρίχνει το κεφάλι του πίσω και τυλίγω το ένα του χέρι γύρω από το στομάχι του. Παρατηρώ την κάθε του κίνηση, τα λακκάκια που φαίνονται πιο έντονα από ποτέ, και όλα είναι τόσο ωραία. Αλλά το γεγονός ότι είναι υπερβολικά όμορφος και με κοροϊδεύει και από πάνω κάνει τα νεύρα μου ακόμη χειρότερα.

Με κοιτάζει. "Ε-εσύ;" χαχανίζει. "Ουυυ, η Bell Smith θα με χτυπήσει. Βοήθεια, φοβάμαι" χλευάζει πάλι μέσα από τα γέλια του.

"Δεν τολμάω;" χαμογελάω.

"Όχι".

"Ναι".

"Όχι".

"Ναι".

"Όχ-"

Δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει και το χέρι μου σηκώνεται αυτόματα και του ρίχνει ένα χαστούκι όλο δικό του. Σμίγω τα φρύδια μου καθώς εκείνος πιάνει το μάγουλό του και σοβαρεύει ακόμη περισσότερο. Αυτό είναι που λένε ότι του βγήκε ξυνό το γέλιο.