𝐒𝐭𝐫𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬

34 : μείνε μακριά μου

Τις τελευταίες τέσσερις μέρες καλώ την Bella στο κινητό και το μόνο που παίρνω ως απάντηση είναι ότι το τηλέφωνο του συνδρομητή είναι απενεργοποιημένο. Δεν τρώω, δεν κοιμάμαι, δεν πηγαίνω στην δουλειά μου. Δεν κάνω τίποτα απ' το να μένω κλεισμένος στο δωμάτιό της, με κατεβασμένα τα πατζούρια, προσπαθώντας να την βρω με οποιοδήποτε τρόπο.

Χθες βράδυ όμως θυμήθηκα τον κολλητό της τον Zayn και αφού του έστειλα μήνυμα συναντηθήκαμε σε μία καφετέρια δίπλα από τον σταθμό των τρένων. Το μόνο που μου είπε ήταν ότι δεν μπορεί να μου πει πολλά επειδή θα μπλέξω. Δεν κατάλαβα τίποτα πραγματικά. Αφού έμαθα πως τουλάχιστον η Bella είναι καλά, σηκώθηκα και γύρισα σπίτι μου.

Τι στο διάολο συμβαίνει; Την μία μου λέει πως με συγχωρεί και την άλλη εξαφανίζεται από προσώπου γης.

Είμαι αποφασισμένος να πάω στο πατρικό της, αλλά η ώρα στο ρολόι με προειδοποιεί πως ίσως θα ήταν καλύτερο να περάσω πρώτα από το σχολείο της. Θυμάμαι σε ποιον δρόμο βρίσκεται επειδή είχε τύχει μερικές φορές να την αφήσω εκεί με το αυτοκίνητο προτού πάω στην δουλειά μου.

Κάνω βιαστικά ένα μπάνιο γιατί βάζω στοίχημα πως αν την βρω δεν θα ήθελε να μείνει κοντά σε κάποιον τόσο βρώμικο. Μόλις πατάω τα πόδια μου στο χαλί πλένω τα δόντια μου με το ζόρι και ντύνομαι πίσω στο δωμάτιό μου. Τυλίγω τον λαιμό μου με ένα κασκόλ, αρπάζω τα κλειδιά και φεύγω σαν σίφουνας.

Μόλις φτάνω στο λύκειο έχουν βγει όλοι για διάλειμμα. Ψάχνω να την βρω παντού, αλλά ο Niall και η Fay, που με βρίσκουν τυχαία σε μία αίθουσα, μου λένε ότι η Bella είναι στην βιβλιοθήκη.

Σχεδόν τρέχω για να την προλάβω. Θεέ μου, νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει τόσο γρήγορα που λες ότι θα σπάσει. Σκοντάφτω πάνω σε έναν τύπο με πολύχρωμα ρούχα και του ζητάω λαχανιασμένα συγγνώμη. Μόλις επιτέλους φτάνω η βιβλιοθηκάριος με κοιτάζει περίεργα από την θέση της. Περπατάω ανάμεσα στα μεγάλα ξύλινα ράφια και ψάχνω για εκείνη.

Περπατάω γρήγορα και μόλις συνειδητοποιώ κάτι πισωβηματίζω. Η Isabella κάθεται ανάμεσα από δύο ράφια, κρατάει στα χέρια της ένα βιβλίο και φοράει ακουστικά. Η καρδιά μου χτυπάει πάλι γρήγορα όσο την πλησιάζω. Κάθομαι στα πέλματά μου, απέναντί της, και της τραβάω τα ακουστικά.

"Πρέπει να με δουλεύεις, έτσι;" ρωτάω με νεύρα.

"Harry..." ψιθυρίζει μπερδεμένα. "Τι κάνεις εσύ εδώ;"

Συνοφρυώνω και τώρα νιώθω τα νεύρα μου να αυξάνονται. Δεν υπάρχει περίπτωση να είναι τόσο αδιάφορη, έτσι; Ως πριν μία εβδομάδα όλα ήταν μια χαρά μεταξύ μας και τώρα κάνει λες και δε συμβαίνει τίποτα;

"Γαμώτο, πας καλά; Έχεις εξαφανιστεί τόσες μέρες, σε ψάχνω παντού και μου πετάς μαλακίες;" νευριάζω. "Που είσαι; Γιατί έφυγες; Τι σκατά κάνεις;"

Με κοιτάζει. "Μπορείς να μην φωνάζεις; Σε βιβλιοθήκη βρισκόμαστε" ψελλίζει.

Της αρπάζω το βιβλίο και το πετάω λίγο πιο δίπλα. Το μισώ όταν μιλάω σοβαρά και δεν μου δίνουν την σημασία που πρέπει. Ειδικά όταν το κάνει η Bella, θέλω να τα ριμάξω όλα!

"Harry, είσαι σοβαρός;" ρωτάει.

"Πες μου τι έκανα" απαιτώ. Με κοιτάζει, μα δεν λέει τίποτα. "Σου ζήτησα συγγνώμη και υποτίθεται ότι την δέχτηκες. Πες μου τι έγινε και άλλαξες γνώμη".

Καθόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο και τώρα κανείς δεν μιλάει. Εκείνη ανοίγει τα χείλη της για να πει κάτι, αλλά τελικά δεν το κάνει. Κουνάω το κεφάλι μου απογοητευμένος και ανακάθομαι έτοιμος να σηκωθώ.

"Ξέρεις κάτι; Το μισώ αυτό! Μισώ να προσπαθώ μόνος μου σε μία σχέση και επειδή μου έχει τύχει στο παρελθόν, ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω. Ξέρω και μόνος μου ότι δεν το έχω με όλα αυτά τα ρομαντικά και τις μαλακίες. Ξέρω ότι δεν είμαι το αγόρι που ονειρεύεστε όλες. Μου είναι δύσκολο να εκφράσω συναισθήματα και όμως με εσένα το έκανα! Γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να μου πεις στην μούρη ότι σου τελείωσε όλο αυτό που ένιωσες;" ρωτάω.

Το κουδούνι χτυπάει και κάνει το κεφάλι μου να πονάει υπερβολικά πολύ. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και βλέπω την Bella να μαζεύει τα πράγματά της και να σηκώνεται. Στέκομαι, σε δευτερόλεπτα, όρθιος και την σταματάω, πιάνοντάς την από τον καρπό, προτού περπατήσει μακριά.

"Πες το μου γαμώ" ψιθυρίζω με νεύρα. "Πες μου να σταματήσω να προσπαθώ γιατί δεν με γουστάρεις άλλο. Άντε, κάντο". 

Σκύβει το κεφάλι της. "Harry, άφησέ με να πάω στο μάθημα" ψελλίζει δειλά.

"Πες το!" σφίγγω τον καρπό της.

"Δεν σε γουστάρω άλλο" με κοιτάζει τελικά. "Ευχαριστημένος;"

Τα μάτια της γυαλίζουν και εγώ την αφήνω αυτόματα μόλις ακούω τα συγκεκριμένα λόγια να βγαίνουν με μεγάλη ευκολία. Παίρνω μία ανάσα και ακουμπάω την πλάτη μου στην βιβλιοθήκη χωρίς να ξέρω τι πρέπει να κάνω ή να πω. Είμαι τέρμα αξιολύπητος αυτή τη στιγμή και το σιχαίνομαι.

"Είσαι ανώριμος και περνάω απαίσια κάθε φορά που είμαστε μαζί" συνεχίζει. "Δε μου έχεις εμπιστοσύνη και απλώς- Απλώς μείνε μακριά μου".

Την βλέπω να βάζει τα κλάματα. Το πρόσωπό της γεμίζει δάκρυα και οι ανάσες της είναι κοφτές όσο μου μιλάει. Τραβάει το βιβλίο που διάβαζε και απομακρύνεται με βιαστικά βήματα καθώς εγώ μένω μόνος προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω όλα όσα είπε. 

• Hello, darlings. Και το drama συνεχίζεται, ξέρω ότι με μισείτε. I'm sorry haha. Love you. 🐝