𝐒𝐭𝐫𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬

20 : θάρρος ή αλήθεια

"Θάρρος ή αλήθεια;" ρωτάει ο Harry.

Σκέφτομαι για λίγο τι πρέπει να απαντήσω. Αν πω θάρρος θα με βάλει να κάνω κάτι ακραίο, πιθανόν να πέσω από το παράθυρο, και αν πω αλήθεια θα με ρωτήσει το πιο αδιάκριτο πράγμα του κόσμου. Τέλος πάντων... Παίρνω μία βαθιά ανάσα.

"Αλήθεια" απαντάω.

"Αυτό έχεις πει σε τρεις γύρους τώρα" γκρινιάζει.

"Αλήθεια!" επιμένω.

Ξεφυσάει και σκέφτεται. Παρατηρώ το πρόσωπό του, το καινούριο του κούρεμα με τις απαλές μπούκλες που προεξέχουν ελαφρώς. Σχεδόν χαμογελάω σαν χαζή μέχρι που γλείφει τα χείλη του και ρίχνει το βλέμμα του επάνω μου. Απομακρύνω τα μάτια μου αμέσως από αυτόν και κοιτάζω το κινητό μου που είναι πεσμένο στο χαλάκι του σαλονιού.

"Έχεις μετανιώσει που συγκατοίκησες μαζί μου;"

Σκέφτομαι αν και ξέρω ήδη την απάντηση σε αυτή την ερώτηση.

"Ναι" λέω. "Εννοώ ότι έτσι ένιωθα περισσότερο στην αρχή που ξέρεις..." σταματάω.

"Τι ξέρω;"

"Ότι δεν ήσουν και το πιο φιλικό άτομο του κόσμου" παραδέχομαι.

Σηκώνει το φρύδι του. "Αρνούμαι να τσακωθώ".

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και προσπαθώ να κρύψω το χαμόγελό μου σκύβοντας ελάχιστα το κεφάλι μου ώστε να μην με δει.

"Σειρά σου".

"Θάρρος ή αλήθεια;" τον ρωτάω.

"Αλήθεια" απαντάει χωρίς να περάσει ούτε ένα λεπτό.

Χμ, τι να ρωτήσω; Είναι το μόνο που τριγυρνάει στο μυαλό μου! Πρέπει να βρω κάτι καλό δεδομένου ότι και αυτός πάντα με στριμώχνει. Χαμογελάω αμέσως μόλις βρίσκω την κατάλληλη ερώτηση για εκείνον και ανακάθομαι στο χαλάκι για να βολευτώ.

"Είναι αλήθεια πως δεν σου έχει περάσει ούτε στο ελάχιστο από το μυαλό να επισκεφτείς τους πραγματικούς σου γονείς;" ρωτάω.

"Δεν απαντάω" σκληραίνει.

"Harry, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό".

Θυμάμαι τους κανόνες που ο ίδιος μου είχε τονίσει πριν μερικούς γύρους.

"Δες με να το κάνω" απαντάει απολύτως σοβαρός. Με κοιτάζει. "Λοιπόν, θάρρος ή αλήθεια;"

Ξεφυσάω. Αποφασίζω να κάνω την αλλαγή και απαντάω με θάρρος αυτή τη φορά.