𝐒𝐭𝐫𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬

32 : τόσο λίγος

(Κορίτσια, είναι Χαρούλης POV. Νομίζω πως αξίζει 50 σχόλια(;) Τουλάχιστον να προσπαθήσουμε; 💕)

Harry's POV

Επιστρέφω στο σπίτι μετά την δουλειά ενώ πεινάω πολύ και θέλω να πιω οπωσδήποτε ένα μπουκάλι νερό. Το μόνο που κάνω είναι να κρεμάσω το παλτό μου και να περπατήσω ως την κουζίνα για να βρω το οτιδήποτε για φαγητό. Ανοίγω το ψυγείο και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να βγάλω ένα μπουκαλάκι νερό και να αρχίσω να πίνω γρήγορα. Σχεδόν πνίγομαι όταν ακούω μία βαριά φωνή να βγαίνει από το δωμάτιο της Bella.

Σπρώχνω την πόρτα του ψυγείου και αργά προχωράω μέχρι εκεί. Όταν φτάνω στην πόρτα μπορώ να ακούσω και την δική της φωνή. Τι διάολο; Ανοίγω και βλέπω αυτόν τον μαλάκα τον Cameron, που είχε πέσει πάνω στο αυτοκίνητό μου, και την Isabella να κάθονται στο πάτωμα με ανοιχτά βιβλία και τετράδια.

"Εμ..." μένω να τους κοιτάω.

"Γεια σου, φίλε" πετάγεται ο μαλάκας.

Δεν του απαντάω καν. Κοιτάζω την Bella, που είναι λες και έχει καταπιεί το αμίλητο νερό, και της κάνω νόημα να έρθει στο σαλόνι για να μιλήσουμε. Προχωράω μπροστά και σταυρώνω τα χέρια στο στέρνο μου όσο την ακούω που του λέει πως δεν θα αργήσει να επιστρέψει.

"Αλήθεια τώρα;" ρωτάω.

Προσπαθώ να συγκρατήσω τα νεύρα μου όσο αυτό είναι εφικτό.

Ξεφυσάει. "Δε φταίω εγώ! Μας έβαλαν μαζί στην ομαδική εργασία των Αγγλικών".

"Και;"

"Και χρειάζομαι τον βαθμό, Harry! Δεν μπορούσα να φέρω αντίρρηση στην καθηγήτρια" εξηγεί.

"Οπότε είπες να φέρεις στο σπίτι μου αυτόν που κάποτε φασωνόσουν" καταλήγω πιο φωναχτά απ' όσο πρέπει.

Η Bella με κοιτάζει λες και έχει μπροστά της κανένα φάντασμα και όχι εμένα. Νομίζω ότι τα νεύρα μου χτυπάνε κόκκινο, ειδικά όταν ο τύπος έρχεται στο σαλόνι με τα πράγματά του μαζεμένα και κάνει λες και δεν συμβαίνει τίποτα, θέλω να τον πλακώσω ή έστω να τον βρίσω. Το παίζει τόσο καλός ενώ στοιχηματίζω ότι είναι περισσότερο μαλάκας απ' όσο δείχνει.

"Cameron! Που πας; Τώρα ερχ-"

"Καλύτερα να συνεχίσουμε αύριο ή κάποια άλλη μέρα σε καμία καφετέρια εδώ κοντά".

Φοράει το μπουφάν του και αντί να κοιτάζει εκείνη ή την δουλειά του, κοιτάζει εμένα.