𝐒𝐭𝐫𝐚𝐧𝐠𝐞𝐫𝐬

40 : οικογένεια / τελευταίο

15 χρόνια αργότερα,
Boston - Mass

Harry's POV

Ψάχνω τα κλειδιά στην τσέπη του παλτού μου και αφού τα βρίσκω ξεκλειδώνω την πόρτα και μπαίνω στο καινούριο σπίτι. Ακόμη μου φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι πριν πέντε χρόνια αποφασίσαμε να φύγουμε από το Λονδίνο και από το πρώτο κοινό μας σπίτι. Σμίγω τα φρύδια μου την στιγμή που ακούω φωνές να έρχονται από τον πάνω όροφο. Αφήνω τον δερμάτινο φάκελο στον καναπέ και τα κλειδιά επίσης.

"Γύρισα..." φωνάζω.

Αλλά ούτε o Fynn, ούτε η Isabella μου δίνουν σημασία.

Σπρώχνω την πόρτα του υπνοδωματίου και τους βλέπω να τσακώνονται. Η Isabella φαίνεται αγανακτησμένη, αλλά o Fynn ακόμη περισσότερο. Το πρόσωπό του έχει γίνει πιο κόκκινο και από αυτό ντομάτας.

"Γιατί τσακώνεστε; Τι έγινε πάλι;" ξεφυσάω.

Η Isabella με κοιτάζει. "Γιατί δεν ρωτάς τον γιο σου;"

"Fynn, τι έγινε;" ρωτάω.

Με κοιτάζει σοβαρά. "Παράτα μας κι εσύ μωρέ μπαμπά, παρατήστε με όλοι".

Αρπάζει το μπουφάν, τα ακουστικά του και περνάει από δίπλα μας χωρίς να πει τίποτα άλλο. Το επόμενο που ακούω είναι την κεντρική πόρτα του σπιτιού να κλείνει και μένω να κοιτάζω την Isabella με έκπληκτο και απορημένο ύφος ταυτόχρονα.

"Μη με κοιτάζεις έτσι, ίδιος με τα μούτρα σου έχει γίνει".

Η Isabella κάθε φορά που έχει νεύρα με τον Fynn κατηγορεί εμένα, μετά κλείνεται στο δωμάτιο με την μικρή και της περνάνε τα νεύρα στην επόμενη ώρα. Και ο γιος μας, που σε μία μέρα κλείνει τα δεκαπέντε, πηγαίνει για τρέξιμο με τα ακουστικά του. Όταν γυρίζει από το πάρκο έχει ακόμη νεύρα, αλλά συνήθως παίζουμε μπάσκετ και του περνάνε. Πάντα της ζητάει συγγνώμη στο τέλος που ξέσπασε!

Ξεφυσάω και χτυπάω την πόρτα του δωματίου μας, αλλά η Isabella δεν απαντάει. Παρόλα αυτά μπαίνω μέσα και κλείνω την πόρτα.

"Τι έγινε; Γιατί τσακωθήκατε;" κάθομαι δίπλα της.

"Γιατί παρόλο που έγραψε χάλια στα μαθηματικά, καθόταν και έπαιζε κιθάρα" μουρμουρίζει.

Χαχανίζω. "Αυτό;"

"Τι άλλο;" με κοιτάζει έκπληκτη.

Σηκώνω τους ώμους μου και ακουμπάω το χέρι μου στο μάγουλό της. Σκύβω το κεφάλι μου στα δεξιά και την φιλάω όσο πιο απαλά γίνεται. Εκείνη ακουμπάει το χέρι της στον σβέρκο μου και ανταποδίδει το φιλί κάνοντάς με να χαμογελάσω λιγάκι.