HAYAT KADINI

HK Bölüm 5

Bölüm parçası: Şebnem Ferah - Ben Şarkımı söylerken

Bu şarkıyı Şebnem Ferah üvey babası ona tecavüz ettiği için yazmıştı. Zaten hayranları biliyodur.(ben hayranıyım) Neyse bilmeyen varsa da ögrenmiş oldu.Şarkının hem melodisi güzel hem sözleri anlamlı. Mutlaka dinlemelisiniz.

Eve geldiğimde odama gittim. Sessizliğe alışkındım. Alışmıştım. Önceden evin neşesi Elif'ti. Onun için tüm arkadaşlarımdan vazgeçmiştim. Ev arkadaşlarımdan daha doğrusu.

İlk geldiği zamanları hatırladımda. Yüzümde bir gülümseme oluşmuştu. O zamanlar onu bir baş belası olarak görüyordum.

"Neye gülüyorsun?" dedi Elif.

Sesini duyunca çok şaşırmıştım. Kafamı kaldırıp baktım. Kapıya yaslanmış bana bakıyordu. Yüzümdeki gülümsemenin yerini şaşkınlık almıştı. Ben konuşmayınca;

"Eve geldiğini duydum. Ama yanıma gelmeyince ben geliyim dedim. Hem sayfalarca yazdım." dedi.

Ben hala şaşkındım. Rüya falan görüyor olmalıyım.

"Sanırım rüya görüyorum. Umarım gerçektir." diyip kolumu sıktım.

Soru soran gözlerle bakıyordu. Rüya değildi. Yana kaydım.

"Gel otur. İlk geldiğin zamanlardaki gibi." dedim.

Tereddüt etti ama gelip oturdu. Sonunda ona zarar vermeyeceğimi anlamıştı. Aslında iyileşmeyi oda istiyormuş. Sadece biraz desteğe ihtiyacı varmış.

"Sanırım ne düşündüğünü tahmin edebiliyorum." dedi.

Oda gülümsüyordu. Gerçekten bir insanın yüzündeki gülümsemesinin sebebi olmak çok güzel bir duygu.

"İlk geldiğin günler..." dedim.

"Seni ikna etmek zor olmuştu." dedi.

Gerçekten de öyle olmuştu. Lise son sınıftaydım. O da öyle. Benim ailem yurt dışındaydı. Bense İstanbuldaydım. Ama onların desteği hep üzerimdeydi.

Elif'le dershaneden tanışmıştık. Ben onu suskun,saf,içine kapanık bir kız sanmıştım. Ama bir iki kez konuşunca onu ne kadar eğlenceli olduğunu anlamıştım.

Babasını kaybettiğini evime taşınmadan önce öğrenmiştim. Şuan da 4 yıldır babası yok. Ona çok ağır geliyor. Babasına çok düşkünmüş.

Babası ölünce annesi tek başına mücadele etmeye çalışmış ama yapamamış. Bir tanecik kızına bakmak zor gelmiş. Halbuki Elif çok masraflı bir kız degil.

Annesi gidince sokakta kalmıştı. Benim yanıma gelmişti. Ama bir hafta sonra.O bir hafta boyunca gunduz okul ve dershanedeydi. Kimseye bisey söylemedi. Geceleri de çalışıyormuş. Barda bir hafta çalışıp bahşişlerle para toplamış. Sonra yanıma gelmişti. Evin tüm masraflarına ortak olup evi sadece eşyalarını bırakmak, duş almak birde çok yoğun çalışma programından vakti kalırsa uyumak için kullanacaktı. Onlara hiç karışmayacaktı. Önceden nasılsak yine öyle davranacaktık. Ama beş bekar erkekle aynı olması zordu. Hem güzel kızdı. Fazlasıyla güzel. Onu rahat bırakmazdı bizim çocuklar. Bunuda çözmek gerekicekti. Bunları düşünüp kabul etmemiştim. Ağlamaya başlamıştı.

"Sokakta kaldım. Gidicek biryerim yok. Lütfen benim varlığımın size yararı olur. Üstünüzdeki maddi yük azalır." demişti.

Bende;

"Ama bizim çocuklar... Nasıl desem? Sana yanaşmaya çalışırlar. Sana zarar verirler. Ben sana değer veriyorum. Sevdiğim bir arkadaşımsın. Eğer sana zarar vermeye kalkarlarsa bende onlara zarar veririm. Arkadaşlarımı kaybetmek istemiyorum." demiştim.