HAYAT KADINI

HK Bölüm 10

Aslında 15 vote 9. bölüm içindi ama kitabın tümüne 15den fazla oy geldi. Ben de sizi daha fazla bekletmek istemedim o yüzden kısa da olsa bölüm yayımlamak istedim :) Bir daha ki bölüme Elif için bir karakter bulucam. Elif olabilecek kişi için öneriniz varsa bekliyorum :)

Bölüm parçası: Cem Adrian - Yağmur

"Git buradan." dedim gücümü topladığımda.

"Konuşmalıyız. Dışarı gel." dedi.

"Sana konuşak bişey yok dedim" diye direttim. Ama kararlıydı. Onu iyi tanıyorum. Benimle konuşmadan asla gitmez. Çadırın önünden çekilip çıkmam için yol açtı. Dışarı çıktım. Aramıza bana ulaşamayacağı kadar mesafe koydum.

"Bak Tuna hemen yan çadırda. Gitmezsen onu çağıracağım." dedim.

"Korkma sadece konuşmaya geldim. Sana birşey yapmayacağım." dedi.

Kahkaha attım. Alaycı bir kahkaha.

"Daha ne yapabilirsin ki?" dedim ellerimi iki yana açarak.

"Haklısın. Ben çok özür dilerim." dedi.

"Özür dilemen hiçbirşeyi değiştirmiyor." dedim sertçe.

"Biliyorum ama o gece gözüm dönmüştü. Sen bilmiyordun ama okulda sen ve Tuna'yla ilgili dedikodular dönüyordu. Herkes aldatıldığımı düşünüyordu. Bende öyle. Onunla aynı evde kalıyordun ve ben Tuna'nın arkadaşlarından senin onunla bir yıl sevgili olduğunu sonra ayrıldığınızı ögrendim. Hala onunla aynı evde yaşıyordunuz. Onun olduğuna o kadar inanmıştım ki seni cezalandırmak istedim. Ama onun olmadığını anladım o gece." dedi ve sustu. Ben konuşmayınca devam etti. "İnan o kadar pişmanım ki. İnan bana Begüm'le seninle görüşür diye sevgili oldum. Seni görüp konuşabilmek için." dedi.

Ne olursa olsun cezası bu olamazdı. Bana yaptıklarını kimse haketmezdi.

"Yalancı!.." dedim.Kafasını önüne eğmişti. Kaldırdı. Gözlerime baktı. "...Yalancısın. Kimsenin olmadığımı anlamıştın. O zaman beni niye sattın?" dedim.

"O bir antlaşmaydı. O geceden önce yapılmıştı. Bozamazdım. Bozsaydım ikimizde ölürdük. İnan bana çok pişmanım." dedi.

"Ben zaten ölüyüm. Hayatımı sen çaldın!" dedim. Gözlerinde acı vardı.

"Lütfen böyle söyleme." dedi.

"Madem konuşmak istiyorsun o zaman söylediklerime karışma. Ordan nasıl çıktım biliyor musun?" dedim. Sesimi alçak tutmaya çalışarak. "Senin altında nasıl kurtulmaya çalıştıysam orada kim geldiyse aynısını yaptım." dedim.

Ona tiksinerek bakıyordum.Bir iki adım yaklaştım.

"Sonra o adam sinir krizi geçirdi ve kalbimden vurmaya kalktı." dedim gögsüne iki parmağımla bastırarak. Acı çektiği hala gözlerinden belliydi. Ama benim acılarımın yanında onunkiler hiçbirşey. Elimi çekip devam ettim."Ama elleri sinirden öyle titriyordu ki koluma geldi kurşun." dediğim anda kolunu kavramıştım. Bir an irkildi. Elime baktı. "Tam oraya geldi kurşun. Kanlar içinde sokağa attılar beni. Öyle kurtuldum oradan." dedim ve kolunu bıraktım.

"Beni affetmeni beklemiyorum. Bekleyemem. Ama şunu bil ki çok pişmanım. Çok üzgünüm. Çok özür dilerim." dedi.

"Özür dilemen hiçbir işe yaramıyor!" dedim. Bu kez sesimi kontrol edememiştim. Yüksek çıkmıştı.

***

Elif'in sesiyle uyandım. Saate baktım. Dörde geliyor. Elif'in sesini mi duymuştum ben. Yan tarafta tek başına uyuyordu. Bişey olmasından korkup üzerime t-shirt bile giymeden çadırdan çıktım. Elif ayakta duruyordu. Tam karşısında Koray vardı. Şaka mı bu ? Gözlerimi.ovuşturdum. Hala oradalar. Gerçekmiş...